-
1.
+8 -1takvime bakarsak ömrümün ilkbaharını bitirmek üzereyim, ama kendimi sonbaharımın sonunda gibi hissediyorum panpalar.
güne her ne kadar mutlu başlamak istesem de, sevginin ve sevgimin değerini bilmeyen insanlar kolumu kanadımı kırıyor benim. sevmek, düşünmek, bir şeyler karalayabilmek, sevdiğim yanımda iken bile onu özleyebilmek istiyorum; ama yalnızım.
takvimime doğru işaretlemişsem, bugün yalnızlığım bir buçuk yaşını iki ay geçmiş. bu bir buçuk (gibi) sene içinde mutluluklar ve hayal kırıklıkları birbirini kovaladı, nasıl olduğunu ben de anlamadım ama hayal kırıklıklarım hep galip geldi.
insanlar sevgiyi bambaşka kavramlarla arar ve sınar olmuş günümüzde, karşısındakini önemseyeni önemsemiyor artık toplum. tüketim seviyesi arttıkça sevgiyi, yakınlaşmaları da tüketir hale gelmiş toplumumuz.
iki cümle ile bir adamın hayatını toparladığım oluyor; ama kendime gelince işler tamamen tersine dönüyor. kendi sorularıma cevap bulmaya çalışırken boğuluyorum derinliğini bilmediğim anlamlarında...
-
2.
+1 -1t den sonrasını okumadım
-
3.
+2@1 pgiboloğuna gitmemiş buraya yazıo
-
4.
0@3 ayna ile konuşup can sıkıntısı giderebilen adamın sence pgiboloğa ihtiyacı var mıdır? pgibyatr olmasın o :)
-
5.
+1dıbına koyım adam içinden geçen 2 cümle yazıyo ona bile laf sokmaya çalışan huur çocukları var hala
-
6.
+1@5 eyvallah panpam, şukunu verdim.
---
https://www.facebook.com/photo.php?v=2256928475430
bu da parça olsun, gelenlere okuyanlara fon müziği olsun.
---
şu hayatta beni üzen şey, insanların bilinçsizliği panpalarım.
ne hoşlandığım kız ne istediğini biliyor, ne de benden hoşlanan niye hoşlandığını...
insanların beyinlerinde boşluklar var. kendilerini keşfetmeye çalıştıkları, ama sürekli dibe doğru gittikleri boşlukları. ben de o boşlukta mıyım, değil miyim diye korkuyorum kendimden artık. aforizma mı desem, sorunsal mı desem, problemlerin yüz karası mı desem artık, kurtulmuyor yakamdan.
ikiyüzlülükleri tespit etmekten bıktım. insanların davranışlarına anlam yüklemeye çalışmaktan yoruldum; art niyetsiz bir insan göremiyorum etrafımda. varsa yoksa bir sebep davranışlarda.
sevgi? birkaç sözcük, para ve ciksten ibaret olmuş. birisini sevmek hayal, ona sarılıp uyumak çocukça, hele romantizm safsata olarak adlandırılıyor.
mevlana dememiş miydi, "ne olursan ol, gel" diye?
yunus emre dememiş miydi, "yaratılanı severim, yaradandan ötürü" diye?
insanların bu kadar karşılıklı davranmasının sebebi ne?
ne ara kıskançlık, sahiplenme ve beklenti, sevgi göstergesi oldu?
ne ara hayat "am züt meme" üçlüsüne indirgendi?
http://fizy.com/#s/1ajbaa
hayat, ben seni unutmadım. sen de beni unutma. her ne kadar beni kırsan da, ben olmadan hayat olmayacak. bu hayatı "dişimi tırnağıma takarak" güzel kılacak benim.
kader, benim yerime kendi payına hatıra seç
özet:
hayattan soğuyorum panpalarım.
günün sübliminali:
sevgi, sübliminal gibi gönüllere yerleşir * * *. -
7.
+3bu işin çok yönü var. senin durumunda sentetik bir mutluluğu engelleyen şey farkındalık. öyle bir alıştık ki tüketime, başlamak ve bitirmek istiyoruz sadece. en basitinden bir şarkıya, bir filme bile tahammülü olmayan o kadar çok arkadaşım var ki. açıyor filmi, hoşuna da gidiyor ama bu yetmez ona, ileri alıyor, biraz izliyor sonra yine ileri alıyor. ileri ileri ileri, bitirmek istiyor yeni bi filme geçmek istiyor yeni bi şarkı duymak tüketmek istiyor. kendini en iyi anlatan şarkıyı bulmak istiyor belki ama daha kendini bile tanımıyor..
ilişkiler de böyle, tüketmek üzerine. ilişkiyi tüketmek karşındakini tüketmek.. tanış biriyle, öpüş, seviş, her şeyi yap yapabiliceğin her şeyi, tüket onu. sonra bırak çünkü artık öğrendin, bitti. veya daha güzel birini buldun, fırsatı kaçırma çünkü karşındakinin değeri göğüslerinin büyüklüğüyle, kalçasının genişliğiyle, dilini nasıl kullandığıyla ölçülür..(ohş)
1 güzel sözün değerini kaybettik. standart prosedürler var artık, kızdı mı sana? al gönlünü, eski sevgilininkini nasıl almıştın? işe yarar heralde bunda da dene bakalım.. dokunmanın değerini kaybettik, ellemek var artık. ilkel insanlar gibi elleyerek tanıyoruz çünkü güzellik kriterlerimizin ölçü birimi buydu hani yukarda anlattığım..
ulan yazıyosun yazıyosun sen napıyosun bütün gün ahşap kokan odanda kitabını okurken piponu mu tüttürüyorsun dersen veya okuyan başkası (ki kim okur bunu amk) derse hayır, öyle ustaca geliştirdim ki silahlarımı takır tukur kız düşürebiliyorum, bazen kendimden utanıp yarı yolda pes ediyorum, bazen tüm arsızlığımla kandırıp 'tüketiyorum'. fantastik edebiyatta (özellikle ravenloft serisinin ilk kitabında) sağduyulu vampirler vardır, vampir olmuş artık napsın, hayatta kalıcak kadar kan emiyor çoğu kez hayvan kanı. kendimi böyle görüyorum şahsen, 'hayatta kalıcak kadar' incide böyle başlıklar açmicak kadar (ehi ehi ehi) tüketiyorum.
sonuca gelelim; takip ederdim seni, yine bakayım dedim neler yaptın neler yazdın, bu başlığı gördüm sonra böyle döküldü işte bişeyler. kafam da güzel, yanlış bişey dediysem affola.. bozma lan moralini, ne bu sonbahar fln artist -
8.
0@7 yazı dizimden (bkz: pick up art) rezerv almış olmana sevindim. ama rezerv ile bırakma, yorumla, bir şeyler paylaş sen de.
---
farkındalık niye mutluluğu etkiler ki? akıl ve kalbin, mantığın ve duygunun beraber çalışması sonucu oluşan "en büyük haz" olarak nitelendirilir mutluluk.
verdiğin "şarkı" örneği sürekli ve geçerli, fakat malesef ki benim için değil.
her insan "düzen içindeki düzensizliği" ve "düzensizlik içindeki düzeni" arar. bu arayışı hayat felsefesi haline getirmiş güruha "kadın" diyoruz sadece. onu pick up artta direkt ve indirekt iletişim olarak işledim, burda hortlatmanın gereği yok.
benim hüznüm, gençlerimizin sevgiyi hoyratça kullanması. kullanıp atması. sevilecek erkeklere arkadaş gözüyle bakması, gibilecek erkeğe ideal erkek gözüyle bakması.
anne baba parası ile geçinenler, ortamı olanlar sürekli bir şeyler yapıyor. toplumda "iç ve dış mihrakların etkisiyle" oluşmuş çeşit çeşit popülariteler var. bu popülaritenin gazına gelip pozitif ayrımcılık üzerine manipülasyon yapanlar var. sevginin anldıbını unutanlar var.
işte şikâyetim de tam bu noktada başlar...
sonbahar? arada kafama esiyor, duygularımı çeşitli mevsimlerle bütünleştiriyorum işte. sonra gelsin şarkılar gitsin şarkılar.
burdaki yazdıklarıma bakıp da "vay ne adam, nasıl cümleler kuruyor" falan deme. gerek yok. mecnunun, meczubun tekiyim ben...
editvari ekleme:
yok panpam yalnış bir şey demedin, demlenmene devam et sen :) -
9.
+1panpa beni benden aldın bulutlardan yazıyorum
-
10.
0--müzik tavsiyesi--
bu çalarken okuyun panpalar:
empyrium - dying brokenhearted
http://fizy.com/#s/17p6b4
--müzik tavsiyesi bit--
ortalıkta iyilikten dem vurup kötülük yapan insanlar acıtıyor yüreğimi.
doğruluğu öğütleyen insanlar eğriliği ya korkudan, ya güçsüzlükten yapamıyor. sentetik idealler sarıyor dört bir yanımı. boğuluyorum.
dini imanı para olanlar, güç olanlar var tabi bir de. bu sevgi açısından da böyle nedense günümüzde. yeterlilik ve gereklilik diye özetlenebilir iki bireysel özellik, tamamen maddiyata ve ana bağlanır olmuş.
türküm, müslümanım diye geçinenler fakat türklüğün mertlik, müslümanlığın dürüstlük ve hoşgörü olduğunu unutanlar var. bunları da geçtim, sevgi denilen şeyin karşılıksız olduğunu unutan bir neslin günahları çöküyor yorgun olan bedenimi ayakta tutan aciz yüreğime.
“kalp allahü teâlânın komşusudur. allahü teâlâya kalbin yakın olduğu kadar
hiçbir şey yakın değildir. sakınınız
sakınınız kalb kırmaktan pek sakınınız! allahü teâlâyı en ziyâde inciten küfürden sonra kalb kırmak gibi büyük günâh yoktur. çünkü allahü teâlâya ulaşan şeylerin en yakın olanı kalptir." diyen hz imam ı rabbani unutulmuş.
"yaradılanı sev yaradandan ötürü" diyen yunus emre unutulmuş.
"ömründen nasibin, kendini sevgiliden mesut bulduğun andan ibarettir." diyen mevlâna unutulmuş.
"sayfaların arasında gözyaşları, ağlama, dişlerin birbirine çarpması ve karşılıklı katletmenin korkunç gümbürtüsü olmayan felsefe, felsefe değildir." diyen schopenhauer'i bilen yok.
"iyilik yap ehli olana da, olmayana da, ehline isabet ederse yerini bulur. etmez ise ehli sen olursun" diyen,
"müminlerin iman bakımından en olgunu, ahlâkça en güzel olanıdır." diyen hazreti muhafazid mustafa (s a v) unutulmuş.
neredesiniz am züt meme düşkünleri?
neredesiniz kalp kıranlar?
neredesiniz yalnız bırakanlar?
neden oluyor kırgınlıklar, ilişkide çıkar aramalar, aldatmayı yetenek sanmalar?
ne zaman bitecek sevgiye susamışlık,
ne zaman son bulacak mutluluk arayışları... -
11.
0kalpler kırgın, kalpler yorgun, bu sefer bir kış akşamında;
huzur bile kalmamış ayın ışığı altında.
o ki dost denilen, o ki adam sanılan
kaybolmuş en ufak bir zorluğun altında...
meczup geri geldi dostlar, derdini yüklendi küfesine de geldi.
kalplerini kilitleyenler gördü bu meczup.
anahtarını odalara atıp odalarını kilitleyenler,
kendi yüreklerinden dem eden, fakat başkalarının yüreklerini ısıtmayı bilmeyenler...
dünya mı bana düşman, ben mi dünyanın derdini üstüme çekiyorum bilmiyorum dostlar, meczuba döndüm.
döndüm durdum, bir kendime dönemedim. bir kendimle ilgilenemedim dostlar.
karikatür gibi bir hayat, roman gibi anı çıkartabiliyorum ama derdime bir çare bulamıyorum dostlar; dost dediklerim arkamdan vurur oldular.
dost dediklerim sevgiyi, ilgiyi unutur oldular.
yardan da, serden de geçer oluyorum kimi zaman, rabbimin bile beni önemsemediğini düşündürüyor bana şu hain beynim. o değil de, beynim bile bana hainlik eder olmuş; ben kime ne ettim de bu kadar kahır çekerim dostlar...
kim anlar benim derdimi? içtiğim kahvenin çekirdeklerini toplayan kolombiyalı çiftçi amcaya seslensem, bulur mu dertlerime çare? ya da bu sözlüğün kurucusu serkan inci? ya da tibetteki budist rahip? o değil de, bizim köyün imamı niye hayat bilgisi dersi vermiyor?
niye hayat, kitaptakiler gibi belirli bir mantık çerçevesinde değil?
dileğim bir mucize, bir iyilik;
dileğim bir tutam gece mavisi huzur.
dileğim bir şeker kokusu mutluluk,
dileğim bir bakış sevgi.
dileğim bir ömür sadakat,
dileğim bir nota anlayış... -
12.
+1reserved
-
13.
0http://fizy.com/#s/3wh554
geceler hüzünlü kapanır oldu gönlümde.
gündüzler uykusuz, geceler soluksuz...
hüzün dolanmış her yerime
arar dururum hüznüme bir çare.
ömrümün sonbaharındayım ben, ilkbaharı görebileceğini bile düşünmeden kışa giren sedir ağacı gibiyim, dökülüyor yapraklarım. anılarım canlandıkça hüznüm reçine gibi istemsizce fırlar yüreğimden. artık ışığı az gördüğümden dolunaya ümit bağlayayım dedim, onun da önünü bulutlar kesiyor. bulut, bana yağmur ver, beni ferahlat ve git ufkumdan...
bir kanadı kırık kuş kondu dalıma.
sordum ona "kanadın neden kırık" diye.
"kırık değil" dedi bana, "tek kanatla uçmaya çalışıyorum, alışmaya çalışıyorum";
"neden yaşamak için kendini yoruyorsun" dedim, demez olaydım.
"sevilmek benim çırpamayan kanadım, kim bilir belki ölene kadar yalnızım" diye fısıldadı; fısıldaması canımı acıttı.
http://fizy.com/#s/1e2ikj
o kuş gibi işte yaşam sevincim. uçtuğum ve sevdiğim için mutluyum, fakat sevenim olmadığı ve bunu -görmeyi istemediğim her an- gördüğüm için hüzünlüyüm. ressamın kırmızı yerine nar reçeli kullandığı tabloda, gecenin sisindeki tuz misali garibim kendime bile. gecelerin gündüzü izlediği gibi izliyor sorularım birbirini. cümlelerim hayatım gibi devrilmiş, sorularım cümlelerim gibi tersten, hayatım sorularım kadar kafa karıştırıcı... -
14.
0anladım ki gerçek insan, duygularını korkusuzca ifade edebilenmiş. en azından "kabul görülen" dünyada...Tümünü Göster
iyiliğe iyilikle cevap veremeyen insan, etrafındakilerin dünyasını altüst eder. ağlar, ağlatır. mutlu adamın içini kan revan eyler, nibi bozar, yemeğin tadını kaçırır. o değil de, insanın önce kendini sevmesi ve mutlu etmesi lâzım; yoksa kendi tadını bilerek, başkalarının tadını istemeden kaçırır.
hayattan tad alabilmek, hayatı özümseyebilmek de önemli. sadece cümle kurmak veya sadece bir şeyler yapabilmek yetmez; enstrüman tınısı gibi akıcı ve nitelikli olmayı başarabilmeli insan. gördüğü medeniyeti ekseriyetle çevresine yansıtabilmeli, sevmeli çevresini olabildiğince insan...
yapamıyorum.
güvenmek, dünkü düşüncelerimin canlanışından daha zor geliyor bugün. sevdiğimi düşündüğüm insanın bile bile genellemeler yaparak beni yaralaması üzüyor meselâ. oysaki bütün genellemeler yanlıştır diye popüler edebiyat bize öğretmemiş miydi?
sonracığıma, arkadaşlık meseleleri var. yüzyüzeyken "can ciğer", uzaklaştıklarında "diş pençe" arkadaşlıklar.
üzücü.
bu yaşına gelmişsin, halâ daha halledemediğin basit sorunlar ve bunların etrafında dönen dünyalar var. en basitinden, alınan verilen oksijene yazık...
"sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz" sözünden niyeyse kimse feyz almıyor.
sevmek ve sevilmek için illâ ölmek mi gerek?
sevgiyi duyurmak için candan olmak mı gerek?
sevmek için her şeyi feda etmek mi gerek?
---
yalnızım dostlar.
bir şeyleri hak ettiğimi istemsizce de olsa düşünüyorum; bir şeyler için çabalıyorum fakat yalnızım bu aralar dostlar.
uykumun on beş dakikasından feragat edeceğim, kahvaltı hazırlayacağım, en azından bana "günaydın" diyecek bir gülyüzlü yok hayatımda.
islâm felsefesinde "sabır" diye bir şey var; onu düşünüyorum şu an. sabredersem ve iyilik yaparsam bana da iyilik gelir diyor işin özeti.
sevgi, iyilikleri takip edip ihtiyaç sahibine yönlenir mi; bunu görmeden ölmek istemiyorum dostlar.
---
yalnızlık için çok genç, hüzün için çok yaşlıyım.
aynaların yerinde olsam bir gün karşıma geçene (kendime) "gibtir git, kendine bir eş bulmadan bakma yüzüme" diyeceğim; dostlar, dua edin de dostlarım bana böyle bir şey demesin; üzülürüm.
ömrümün sonbaharı nedense pek geçecek bir mevsim gibi durmuyor; hüznün de güzelliği var fakat mutluluk her insanın arayışı.
dilerim her insan mutluluk bulur, huzur veren yuvaya sahip olur dostlar.
dipnot:
ömrümün sonbaharında serisi devam edecek. ta ki sonbaharı gülüşüyle dağıtıp ilkbahara çevirecek bir gülyüzlü yanımda olana kadar... -
15.
+1barış mançoooooooooooo
-
16.
0dün dolunayın tam göründüğü gündü, hüznümden dolayı dışarı çıkamadım ama bugün çıktığımda, dünkünden daha çok hüzün bindi içime.
dört buçuk milyonluk izmirde, benim için atan bir tek annemin kalbi var; o da yarın akşam eve (memlekete dönüyor) * *
sevenim, ancak "dilde" var panpalar.
akşam mevlâna'daydım, bir arkadaşımla içtim işte köşede.
yağmur yağdı, rahmet gibi yağdı ama nedendir bilinmez; içimi ferahlatmadı.
ney sesi dinledim, o biraz duygularıma tercüman olmayı denedi, ama yetmedi.
sevdiğim havadır dolunay, ya tekirdağ'da marinada gider içerim, ya da inciraltında köşe bucak gezerim elimde biramla. bugün inciraltına da gittim ama yine ferahlamadı içim.
sonbaharım bitiyor, havalar ısınmasına rağmen kış geliyor galiba.
donarak ölmekten korkuyorum...
cenaze namazımda "helâl olsun" diyenimin olmaması ihtimalinden korkuyorum...
günahkâr bir insan olduğumu düşünmem, ama kafama estiği zaman ibadet ederim nedense. hoş, o da benim zütlüğüm, kimseyi ilgilendirmez. ama şöyle de bir şey var; aman dileyenden yardımımı esirgemem. hatun olsun erkek olsun, elimden geleni yaparım.
da gönül, yaptıklarımla ferahlamıyor işte.
gönlümü ferahlatacak bir gülyüzlü halâ daha yok hayatımda.
kıskanıyorum.
günaha girdiğimi bile bile kıskanıyorum elele tutuşan çiftleri. sevgiyle birbirlerine sarılmışlar, kenetlenmişler oysaki...
peki ben şimdi ne yapacağım?
sarhoş kafayla, elimde biramla, bucadan inciraltına yine yürüyeceğim.
dolunayım rehberim,
müziğim ( http://tinyurl.com/7lyht5z thanos petrelis - bardarhs ) yoldaşım olacak.
ve ben, böyle güzel havada, güzelliklerin kenti izmir'de yalnız yürüyeceğim. sonsuza kadar yalnız kalmanın korkusuyla, rüzgârın yer yer ilikleri titreten keskinliğinin verdiği irkilmeyle, bana çizilen yolda yürüyeceğim.
ve sonbaharım, bitmeyecek.
bir gülyüzlü gelinceye kadar belki kışa döneceğim, öleceğim...
edit:
imlâ, sarhoşum panpalarım kusura bakmayın... -
17.
0kederimden ağlayamadığımı gökyüzü bile farketti, benim yerime ağlıyor panpalarım.
müziğim, biram, yolum, yağmurum benimle; ama bir gülyüzlüm yanımda yok.
dumlupınar'da, bir can dostumun yanındaydım bu gece. içtik, muhabbet ettik, dertlendik, dert dağıttık, sonra yine dertlendik ve evlere dağıldık.
eve giderken dört tane kız gördüm gecenin bu saatinde; erkek arkadaşlarını tartışıyorlardı sanırım, çok da kulak misafiri olmadım. yürüdüler gittiler...
hayatta birçok insan yürüyüp gidiyor; ama ben bu işi sanırım beceremiyorum.
çabalıyorum, kazanıyorum, özveri gösteriyorum fakat "nerede hata yapıyorsam artık" üzülüyorum. üzülen taraf ben oluyorum diyeyim...
hüzünlerdeyim.
fakirim.
cebim dolu, ama elimi cebimden çıkardığımda bomboş kalıyor, tutacak sıcacık bir el yok.
havanın soğukluğuna yanıyorum, biranın soğukluğuna ümitleniyorum; ama elim buz gibi oluyor nihayetinde. kalbimin buzlamasından korkuyorum bu soğuklukta...
içip içip yazıyorum panpalar, pgiboloğa gidecek param var ama pgiboloğun bile beni anlamayacağı korkusuyla gitmiyorum.
kimsenin arkamdan "helâl olsun" diye seslenmeyeceği korkusuyla intihar etmiyorum...
hüzünlüyüm panpalar.
ailemden uzağım, ailem bana benden daha uzak. dertleşelim diyorum, "oğlum hele bir oku, hayatını garantiye al, gülyüzlün tıpış tıpış gelecek ayağının dibine" diyorlar.
hüzünleniyorum.
ana baba duası kabul oluyor çünkü; belki de kariyerim zirvelerde olacak ama gülyüzlüm olmayacak, belki de sırf ailem böyle dua etti diye bunlar olacak.
ya da bunların hepsi benim gerizekâlılığıma, hatalarımı farkedemediğime nispet olarak olacak.
hüzünleneceğim...
yağmur yağıyor...
yağmur rahmettir, berekettir derler; ama üzüyor beni yağmur.
buca'dayım. sokaklar ıssız, ben yanlız.
hüzünleniyorum, gözlerim doluyor ama ağlayamıyorum... -
18.
+1gece gece beynimi gibtiniz lan. şuku
-
19.
0biram yanımda, duvarlarım beni dinlemekte ve ömrümün sonbaharındayım.
bitmek bilmez mevsim üstüme üstüme geliyor, ve ben her saniye ölüyorum.
mutluluklarım geçici, hüzünlerim bakî olmuş; halâ daha haberim yok.
dünyevi şeylerle oyalanmakta, içim kanaya kanaya sevgiyi aramaktayım.
yanlızım dostlar;
müziğim, biram ve ben var sadece buralarda; beni sevecek bir gülyüzlüm yok.
elimden kaçırdığım insanları sonbaharımın her gününe koysam mevsim dolup taşacak, o yüzden denemiyorum bile. sevdiğimi bekliyorum, sadece bekliyorum...
her şeyin dijitalleştiği dünyada bana gülümseyecek birini arıyorum.
meeczubum, kafayı bozdum belki yanlızlıkla; ama yıllarım akıp gidiyor be sonbahar. fazla vaktim kalmadı gibi hissediyorum, çekip gidenlerim var geri dönmeyen, kalem tutacak gücüm varken bir şeyler yazayım diyorum.
halâ yazıp çizecek birkaç satırım varken birileri beni anlasın istiyorum.
halâ yitirmediğim umudumu kaybetmemek, beni ben olduğum için sevecek birisini bulmak istiyorum...
hüzün var çevremde, güneş her ne kadar bahar sebebiyle sıcaklığını yaysa da ben, sahilde, ağustosun yirmi sekizi gibi; son sevdiğimin yıllar önceye ait olduğunu hatırlıyorum.
"sen" demek istiyorum ona; senle sahilde yürümüştük.
söz falan vermemiştik ama; zaman neyi gerektiriyordu hatırlamıyorum bile. hatırladığım tek şey, o ağustosun yirmi sekizinde değil de; eylülün yirmi sekizinde ayrıldıydık.
o gün bugündür sevdiğim yok.
o da izmirliydi, acaba kiminledir; bilmiyorum. bilemiyorum; olanlarla ilgili bir fikrim yok.
bildiğim şu ki yanlızım; beni ben olduğum için sevecek biri yok...
---
sevgiyi bana çok gördüler; ya da ben kendi kısmetimi kapattım.
hayata olan tertemiz aşkımın tek başına öldüğünü yakında duyacaklar, ama ben, gelen sene, bu ölümün yıldönümünü yine tek başına kutlayacağım.
---
sabahın körü selâ mı okunur demeyin dostlar, okunan ezan kulağıma kendi selâmmış gibi geliyor.
hüzünlerdeyim, sevenim yok.
saçlarıma düşecek aklar, hüzünleniyor sabahlar ve ben ömrümün sonbaharındayım.
kapıları bulamıyorum ki yüzüme kapansın, bana sevgiyi tanıtmayan dostlar utansın... -
20.
+1