yine eski halime döndüm. gün içinde sonsuz ruh hali değişimi, tüküreyim. neyse gız arkadaşım geliyor. vuhuu! umarım fd konserine bilet bulabiliriz.

Bence sen artık ölünce yalnızlıktan cesedi kokacak insan değilsin. Ki zaten ben de o iyi insan değilim. Nereden dönsen kârdır diyerek iyi yerden döndün.

Burayı kirletirdim çok güzel ama iğrenç bir insanım.. Yazmanın gereği yok.

Önceden de demişim ben tamamı ile yalanım diye.

kokarsa bilmem ama sogumadan yakalarsam sıkıntı

Yalan.. Sanırım bu konuda çok hatalıyım be.. Biliyorum.

Haram mı ediyorsun sen bana burayı hehshdhehhe.

Tuhaf bir biçimde bu zamana kadar kimseyle doğru düzgün anlaşamadım. Yani kimi sevdiysem arkadaş olarak/sevgili olarak anlaşamadım. Onları genelde çok sevdim ama sevmem pek fayda etmedi. Daha önce de yazmıştım sözlüğe, onlar için hiç ilk planda olmadım, hep sonlardaydım, ya yalnız kaldıklarında bana ulaşırlardı ya da canları sıkıldığında ulaşırlardı. Bundan sonra bunun değişeceğini düşünmüyorum yani bana, benim onlara değer verdiğim kadar değer veremezler ve benim kadar değer verecek biriyle de tanışacağımı sanmıyorum. Bir de şey vardı, birkaç ay önce değişik değişik olaylar yaşadım kimse yoktu yanımda en yalnız olmak istemediğim zamanlarda yalnızdım. O zamnalar sanki göğsümde 10 ton yük varmış gibiydi, ne uyuyabiliyordum, ne konuşabiliyordum, sadece düşünüyordum boş boş “nasıl geçer/geçecek/geçecek mi” nitekim geçti de ama o yalnızlık bana şunu öğretti; hiçbir zaman çok değer veridiğin insanlar, senin onlara verdiğin kadar değer vermiyecekler. Biliyorum yeni insanlarla tanışacağım, yine değer vereceğim sonra yine bunlar aklıma gelecek, kendi kendime söveceğim. Bu böyle devam edecek.

ne yardım çağrılarına gözler yumuluyor, ne yardım çığlıklarına kulaklar tıkanıyor... keşke biraz yapıcı olsanız, çok güzel olurdu...

daha çok çirkinleşmek için, sakallarımı uzatmaya karar verdim. Zaten uzun olsa da, kısa olsa da, sinek kaydı dahi olsa yakışıklı olmadığım için bir şey fark etmeyecek. sonsuz yalnızlığa!

Kabullenmek zor geliyor. O kadar zor ki kelimelere sığmaz ve kelimelerle tarif edilemez.

Bu hayat bana göre değil... Yaşamak zorundayım bir de, gibeyim böyle işi!

Uzun zamandır yazmıyordum. Deme ki bi ara umutlanmışım... Umulanmamam lazım artık, çünkü bu gerçekleşecek. Yalnız öleceğim ve insanlar bunu geç öğrenecekler...

Keşke birine dokununca aklından geçenleri, hislerini falan anlayabilseydik. O zaman bu kadar üzülmezdik ve üzmezdik. (Üzmezdik dedğime bakmayın ben genelde üzmem, çünkü malım.)

Boş konuşma. Bırak ölünce yalnızlıktan cesedimiz koksun... bir umudumuz olsun. Acı çekmeyi sevelim mesela. Üzüleceğimize bundan haz alalım.

Birden değil, yavaş yavaş siliniyor. Her zaman olduğu gibi.

Kalp, beyin, öfke (bu, sinir olabilirdi ama duygumu doğru ifade eden öfke)

Bu zamana kadar çoğu şeyi yarım bıraktım. Bu yarımlığa ömrümü de eklemek istiyorum. Çünkü onca şeyi yarım bırakmışken hayatıma kendim son vermezsem olmaz.

Güzellikler bir görmeye başladığımızda çoğalırmış. Bakış açısı ile ilgili imiş. Baksana o zaman bir sende? Görsene...
Düşünmek harekete geçmeyince anlamsızmış. Şunu yapacağım dersin de, kalkıpta bir adım atamayacak kadar tembelleşirsin. Biraz hırslansan. Bu hayat sana o kadar güzel yer olacak ki.

Şizofrenli bir şey yazacaktım buraya ama unuttum neyse. Bize 2 bira.