öncelikle hepinizin kafasını züttügüm için özür dilerim. bunları yazmak zorunda hissettim kendimi çünkü kime anlatsam derdime derman olamıyor sadece saçma sapan bi kaç teselli cümlesi kurup beni daha cok ofkelendırıyorlar. gelelim mevzuya..


2014 şubat ayında babamın bi rahatsızlıgı oldugunu fark edip hastaneye gittik. yapılan bi kaç test sonucunda kanser oldugunu ogrendık. sonrası malum parça alındı patolojiye gitti sonunda mevcut tümörün kotu huylu oldugunu ve geç kalındıgını fakat cerrahi müdahale ile durumun kurtarılabileceğini söylediler. uzun araştırmalar gidilen onlarca profesor sonucu bir hastanede karar kıldık. babam 2. amelıyatını oldu bu seferkı onemli ve kritik bi karardı. amelıyat oldu bıttı babam ıyıleşmeye başladı. sanki ameliyatı o olmamıştı herşey güzel gidiyordu. ameliyattan yaklaşık 1 ay sonra durumu kotuye gitmeye başladı hiç bişey yiyemiyordu sureklı istifra ediyo kılo kaybı yaşıyodu sadece 2 haftada 15 kilo vermişti tekrar doktoruna gittik hastaneye yatırdık bobrek rahatsızlıgı oldugunu ogrendık. diyaliz kararı verildi. diyaliz sureci uzun acılı agrısı sancılı cok problemli bir süreç ( allah kımseye yaşatmasın) ama babam bir türlü iyileşmiyor her gün kotuye gidiyordu. Agustos ayında iyice kötü durumda olan babamı tekrar hastaneye yatırmak zorunda kaldık. bu sefer yuruyerek kendı ayagıyla gitmişti hastaneye. agustos 17ydi tarih. ama 19 agustos tarihine geldiğimizde hiç beklenmedik bir anda kollarımın arasında komaya girdi. şok oldum. doktorlar odaya koşturmaya başladı. solunumu yoktu temel yaşam destegi yapıldı bi anda aletler geldi odaya bi sürü cihazlar. hastane odası bi anda yogun bakım unitesine dönüştü. ben kendimi kaybettim bagırıyodum duvarları yumrukluyodum. hırsımı kımden alacagımı bılemıyodum. beni bu yaşta yalnız bırakmaya yüz tutmuş babamdan mı? hemşirelerden mi? doktorlardan mı yoksa bizzat Tanrı'nın kendısınden mi? yogun bakım unıtesınde yer olan başka bi ildeki hastaneye naklettık babamı komaya girdikten yaklaşık 8 saat sonra çünkü durumu ancak stabil hale gelmişti. butun gece yogun bakım onunde bekledım sabaha kadar. her cıkan kısıye durumu sordum ama kımse ıyı bı haber vermedı. kımısı durumu hala aynı dıyordu kımısı de gozlerını kaçırarak cevap verıp hızlıca gıdıyordu. ben artık kotu haberi bekliyordum ama annem gozlerımın ıcıne bakıyordu "oglum bıseyler yap" der gibi. ama gelmiyordu elımden en iyi doktorlar, odenen yuksek malıyetli hastane faturaları hiç biri sorun degildi ama elimden hiç birşey gelmedi, gelemedi. 20 agustos sabahı saat 08:30'da bilmedigim bir numara beni aradı. Merhaba xxxxx isimli hastane yakınınız mı dedi. evet babam dedim. yaklaşık 1 saattır kendisini hayata dondurmeye çalışıyoruz solunumu gitti, kalbi durdu dedi. eee dedim hastamız artık bize cevap vermiyor, hastayı kaybettik. başınız sagolsun dedi. dondum kaldım. aglayamıyorum, sesim cıkmıyo. küfür bile edemiyordum. dunya başıma yıkılmıştı. dusunsenize 27 yaşındasınız. babanızla beraber yapmanız gereken o kadar çok şey varken o sizi bir anda bırakıp gidiyor. dünya başıma yıkıldı. dünya üzerindeki en iyi arkadaşım artık yoktu. moralim en bozuk oldugu anlarda bana destek olan elini omzumdan hiç çekmeyen adam artık yoktu. hala inanamıyorum ayrı mesela. elim bazen hala telefona gidiyor bi babamı arıyım diye ama aklıma geldiginde bogazımda dugumleniyor bişeyler. ben bu yaşta böyle bir acı yaşadım. bunu buraya neden yazdım neden anlattım bende bılmıyorum. sadece yazmak paylaşmak istedim.
aileniz hala hayatta ise kıymetını bılın. üzmeyin, kırmayın. sevginizi desteginizi ekgib etmeyin arkadaşlar. benim durumuma dustükten sonra deli gibi dusunup duruyorsunuz sonra.

hadi saglıcakla kalın.