Çaresizlik beyefendiler hanımefendiler..
Hayatta en hassas olduğum nokta,en dayanamadığım,en içimi burkan ve en nefret ettiğim durum.Bir insanı çaresiz görmek bu kadar parçalayabilir mi bir insanı? Tabutlar caminin avlusuna girdiğinde.Bir insan hiç umursamaz mı çocukluk arkadaşını, sırdaşını,o kadar anıya sahip olduğu dostunu o tabutun içinde görünce? Hemde baksana boğularak ölmüş. inan ondan daha çok üzüldüğüm şeyler oldu. Annesini babasını o halde gördüm ve sürekli gördüm.iyi ki o durumda görmedin onları.Ben gördüm.O an anladım ki bi insanın en çaresiz olduğu an benim en parçalandığım andır. Dünyada ki bütün işkenceleri yapsanda insanı püf noktasından deşmediğin sürece acıtamazsın canını. içim acıdı arkadaş. Uzun zamandan sonra içim acıdı. Birşeyler hissettim ve ağladım arkadaş. Babasına sarıldığım o an nefesim duracaktı.ilk defa böyle birşey hissettim.Ben bu kadar çaresiz bir baba görmedim. Benden yardım istedi. Benden yardım istedi ve o kadar çaresizdi ki benden yardım istedi. Yardım edemedim arkadaş. Sonra uzaktan öyle bir baktı ki suratıma yüzü gözü yaş içinde hıçkırmaktan ağzı biraz açık kalmış ve yanları biraz tükürük.15 saniye bakıştık 15 yıl gibi.Şuan asıl olması gereken kişiyim farkındayım. Merak etme cenaze de bile aynıydım gelip gelip durdular. Olaya ilk bizim egoist el attı."Ne yapıyorsun sen? Gerçekten ağlayacakmısın.Sen duygusuz birisin geç artık aş artık bunları." inan hiç umursamadım, şuan olmazdı çünkü. Sonra bizim hayattan bezmiş, bütün toplum kurallarına meydan okuyan bütün toplumun sosyal yapısını çözmüş berdüşt e geçtim bir an."insanları burda toplayan cenaze değil bunu sende biliyorsun merak dostum merak! insanlar ölümü görmek istiyorlar, çünkü korkuyorlar ölümden çok korkuyorlar ve korktukları şeyi görmek istiyorlar." Aslında haklıydım ama onunda yeri değildi. Mesele benim acizliğim di mesele babanın acizliğiydi.Ne yapacağı konusunda hiçbir fikri yoktu. Samimi söylüyorum yoktu.Her başsağlığı dileyene sarılıp kalıyordu. Aralarından birinin belki yardım edebileceğini düşündü ama eve gözleri yaşlı parmakları içe katlanmış gözleriyle kaldırımı seyrederek gitti. Hıçkıra hıçkıra gitti. Arkadaş hayatımda hiç bu kadar çaresiz hissetmedim.Bir babanın iki oğluda öldü.Ve ben o babayı gördüm. Keşke parmaklarımı koparsalardı ama o anı yaşamasaydık hiç. Tabutta hareket ediyordu mert oranın ona uygun olmadığını zaten biliyorduk hepimiz bunda hemfikiriz.Ama gerçekten sallıyordu tabutu.Bir ara abi durun indirelim tabutu hareket ediyor diyecektim ki anlamsızdı. Sadece beni sallıyordu her salladığın da dönüp babasına baktım her baktığım da da göz göze geldik. Bizim egoist demez mi "Şu suratını somurtma sence gülmenin ağlamanın o babaya faydası var mı?"Direk kestim onu hemen irkildim hemen Reele geçtim. Haklıydı aslında.Ama haklı olması ona hakkını vereceğim anldıbına gelmiyordu. Bütün haksızlıklar o güne aitti zaten, bende haksızlık yapsam ne değişir.
Bugün benim için çok özeldi.Çok cenaze gördüm ama böyle çaresizini hiç görmemiştim. Herkes herşey bütün şartlar, yoldan geçen insanlar, tanıyanlar tanımayanlar, olayı hiç bilmeyenler, olayı an ve an yaşayanlar, olan bitenle alakası olmayanlar, çevrede ki site sakinleri, karşıda ki internet kafeci bile. Hepsi çaresizdi arkadaş. Bugün benim en özel, yaşadığım en kötü gündü. Birçok kez çaresiz kaldım fakat hiç çaresi olmayan bi insanı izlemedim.Çaresizlik öyle bir güçtü ki bana karşı içimde ki herşeyi dizginlendi hepsini dizginledi hepsi yola geldi. Bundan kurtulmam gerekiyor gerçekten kurtulmam gerekiyor ama. Bugün hergün gülüp eğlendiğim, hergün evine girip yemeğini yediğim, hergün sigara içtiğim, fakat son 3 aydır küs olduğum dostum ve abisi Kandıra denizinde boğularak can verdi. Bugün onun tabutunu taşıdım ve annesi babasıyla göz göze geldim. Rahat uyuyun dostlarım umarım çok acı çekmemişsinizdir. Sizi özleyeceğim...

Olay günü 07/08/2016 dır.Şimdi paylaşmak istedim.(Çok özledim dostlarım Mert&Mahir anısına)