insanlar hep yaşayacağını düşünür. Taa ki en yakını ölene dek...
Öldükten sonra ne olacağını kim bilebilir ki? Kesin bir bilgi hiç var olmadı, hiç de olmayacak... Sadece düşüneceklerimiz, teorilerimiz olacak.
Bu hikaye de öyle bir teori, sadece bir tanesi... Her partta bir teoriyi, bir yaşamı anlatacağım. işte ilk teorimiz...

Dizlerimin üstünde bekliyordum, kafamdaki soğuk namludan çıkacak kurşunu bekliyordum. Ve birden bir ses geldi, her yerim hissizleşti.
Sanki vücudum havadaydı, yere düştüm her yaşadığım şey birer birer gözümün önünden geçiyordu.
Ve en sonunda bitti, hava kararmaya başladı, insanlar yok olmaya, sözler duyulmamaya...
Herşey söndü, kapkaranlıktı her yer ve birden bir ışık geldi.
Derin bir sessizliğin ortasında buldum kendimi, olduğum yerde bir yatak, etrafımda milyonlarca insan...
Hepsi uyuyordu, tek uyanık bendim. Yürümeye başladım biraz, ileride bir kapı vardı. Kapıyı yavaşça açtım ve içeriye usulca baktım.
içeride birçok kişi vardı. Korkmak istiyordum ama yoktu öyle bir his. Girdim içeriye insanlar vardı burada değişik insanlar.
Sanki herkes buradaydı, tanıdık, tanımadık... Kafamı çevirdiğimde gördüğüm şey ailemdi. Annem, babam, büyük babam, hatta onların da babası.
Anlamıştım artık, burası diğer yaşamdı.

Yatağımda yatıyor, torunlarımın, çocuklarımın üzülmelerini izliyordum. Benim için zaman gelmişti artık, gidiyordum.
Gidiyordum ama biliyordum da, hep hatırlanacağım, hep sevileceğim. Ve son saniyelerim yaklaştı, kafamı sağa döndürdüm ve karımı gördüm.
Hadi, gidiyoruz diyordu bana. Havaya yükseldim biraz, sanki gençleşmiştim. Yatağımın kenarına doğru gittim. Döndüm ve kendime baktım.
Gözlerim kapalıydı, herkes ağlıyordu, üzülüyordu. Karım elimden tuttu ve hadi, gideceğimiz yerler var dedi.
Bir yere gidiyorduk, aradan 1 saniye geçmeden o yere geldik. Burası bizim ilk evimizdi, ama artık yoktu, yıkılmıştı orası.
Şu an görüyorum da, ev sapasağlamdı, karım kapıyı çaldı, kapı açıldı ve içeri girdik. içeride herkes beni bekliyordu, büyüklerim, küçüklerim.
Daha çok küçükken ölen kızım da oradaydı, baba hoşgeldin dedi. Dayım, annem, babam herkes... Yaşayanlarla ölenler aynı yerde gibiydi.
Aynı dünyanın farklı yüzleriydik onlarla. Aradan 2-3 gün geçti artık alışmıştım iyice. Yolda giderken görüyordum insanları ama onlar göremiyordu tabiiki.
Aradan uzun yıllar geçti. Artık herkes buradaydı. Şimdi gelecek yeni nesillerimizi bekliyorduk.

Nerden biliyon mk hiç öldün mü

Aga yaşıyoruz iste