Sadece merakımdan soruyorum aslında bu soruyu, bizi tam olarak yaşatan şey nedir? Kalbimiz, beynimiz, ciğerlerimiz, midemiz, ince bağırsağımız? Hangisi bizi tam olarak yaşatıyor ve öldüğümüzde hangisinin işlevini kaybetmesiyle ölüyoruz?

http://imgim.com/image/igib-ahiret.jpg

Yani düşünüyorum bazen ve gerçekten fiziksel olarak ölmek pek de mümkün gözükmüyor. Bu sebepten ölümsüzlüğü arayan insan, gerçekten zaten ortada olan bir şeyi arıyor. Ya da bunu kendine ispatlamayı bekliyor.

Her Türk genci gibi ben de 19’umdan 22’ime kadar kendimi, geleceğimi, ölümü, hayatı, kızlarla olan ilişkilerimi ve daha sonra da dinleri sorguladım. Ha pek bir halt bulabildim mi? Hayır tabii ki de bulamadım. Ama birçok insanın arayıp arayıp bir türlü bulamadığı şeyi buldum diyebilirim.

Aramadığım halde ölümsüzlüğü buldum, bu durumdan memnun kaldım. Hatta bunun satılması gereken bir şey olduğunu düşündüm. Gerçekçi olalım ölümsüzlüğü bulmak çılgınca bir şeydi ve insanı bir anda ciddileştiriyor. Hepimizin hayatı ile ilgili ortalama planları vardır, 70-80 senelik ortalama bir ömür en az 50 senelik bir çalışma gerektirir. Bu çalışmanın nedeni 20-30 sene çalışmadan maaş alabilmektir. Emekli olabilmek bunu sağlar.

Bunu üst komşum Halit Amca’dan daha 12 yaşımdayken öğrendim. Halit Amca gıcık bir adamdı ve apartmanda o bir şeyler anlatmaya başladığında onu tek ciddiye alan çocuk ben olurdum. Bu yüzden bana haçlık verirdi. Aslında bizimkisi tamamen bir çıkar ilişkisiydi, Halit Amca kendisini dinleyecek herhangi bir canlıya ihtiyaç duyuyordu. Bende üzerinde Atatürk resmi olan herhangi bir para birimine ihtiyaç duyuyordum.

O benim ona samimiyetsizce yaklaşımımı samimi buluyordu. Yaşlılarla anlaşmak kolaydır, çünkü hep bir sene sonra öleceklerini düşündüklerinden asla davranışlarından çekinmezler. Halit Amca benim bütün yaşlı genellemelerimin tek sorumlusudur. Ve bu hikayede bir yerlerde yaşlılara yer vermemiş, ışıklarda karşıdan karşıya geçirmemiş, bayramda ellerini öpmemişsem bundan tamamen Halit Amca sorumludur.