Bölüm 1:
Her zamanki gibi arkadaşlarımla buluşmak için evden çıktım, evim çarıya biraz uzak olduğundan ve de dolmuş parası vermemek için bigiblet ile gidiyordum çarşıya. Aslında hep motor istemiştim ama bigibletle bile kaza yaptığım için motor fikrinden ailemi çok uzaklaştırmıştım. Ha bu arada,ben Kemal. Bildiğiniz düz Kemal işte, sıradan normal bir insanım sizler gibi. Orta düzeyle zar zor geçinen bir ailem var. Liseyi bitirmeme rağmen hala evdeki kurallara uymak zorunda kalıyorum maalesef. Evdeki kurallar derken,en fazla 12’ye kadar dışarıda durabilirim. Sonrası çalan telefonlar, duyulan azarlar vs vs.
Hayat ile alakalı hikayeler kurup pedal çevirirken birden aklıma o geldi. Gizem.Yine bir aile kavgasından sonra babamın telefonu alması sonucu 2 gün konuşamamıştık. Sonra barışıp telefonu elime alınca “Nerdesin sen ?” diyip ardından saymaya başlamıştı bana. Benimde kafam atıp ayrılma kararını vermiştim. Kafamı gibeyim, şimdi köpekler gibi peşinden koştuğum kızdır kendileri.Son bir kere daha buluşup normal insanlar gibi konuşmak istiyordum sadece. Belki de çok sıkboğaz ediyordum bilemiyorum.

Dolar aldı gidiyor

Hızla yaklaşıyordu, sadece bakabildim o ışığa. Sonra bir fren sesi duydum. Kulaklarım patlayacak gibi çınlıyordu. Gözlerimi açtığımda yerdeydim, uzaktan gelen siren sesi, sürücünün benim başımda beklemesi, bana çarpan arabanın içindeki küçük çocuğun ağlaması. Ayağa kalktım, “Abi bişeyim yok iyiyim sende bişey var mı ?”dedim.Ama adam tepki vermiyordu, hala başımda bekliyordu.2 dakika sonra kaza yaptığım yoldaki apartmanlarda, camlarda insanlar gördüm. Yoldan geçen birkaç araba durup bigibletimin olduğu yere bakıyorlardı.Bu sırada sirenlerin sesi arttı, uzaktan motorlu polislerin ve ambulansın geldiği görülüyordu. Geldiler,apar topar sedyeyi çıkartıp bigibletin olduğu yere gittiler, “Burdayım dıbına koyim nereye gidiyosunuz” demeye kalmadan sedyeye birini aldılar, kalabalık açılınca ben olduğumu anladım.Tam sedyeyi ambulansa koyarlarken Ümit’in motorunu gördüm, bağırdım,üstüne koştum ama duymadı. Sonra ambulansın kapısının kapandığını ve ambulansın hızla gittiğini gördüm. Ambulans her metrede içimden bişey alıyor gibiydi. iyice gözükmez oldu, gözlerim karardı, hiçbiryerimi hissetmiyordum.

Yaz yaz

upupupupupupupupup

upupupupupupupupup0

pupupupupuupup

upupupupupp

upupuupupup

upupupupu

upupupupp

yazsana kanka

Okuyan varsa şuku falan atsın okunduğunu bileyim ona göre yazayım

Hesabı ödeyip çıktık hemen arkadaşlarla, pekekentler hem kafama girdi hemde yalnız bırakmayız diyorlar. Yine bigiblete binip yapıştırdım starbucksa.Bu arada bizim pekekentleri tanıtayım size.Ümit var işte kafama giren arkadaşım. Kendisinin motorlu taşıtlarla arası iyi olduğundan motoru var. Diğer arkadaşımda Kayra.O da Ümit ne derse destekleyen biri, kısaca Ümit’in artçısı denebilir.
Ümitler motorla beni geçip starbucksa daha önce varmayı istediler. Bense ayaklarım ne kadar iyiyse o kadar hızlı gidiyordum.Ne konuşacağımı düşünüp saçma sapan kısa yollardan gitmeye çalışırken sağda yol boyunca ilerleyen ağaçların altında Gizem’i gördüm sandım. Aklım bana oyun oynuyordu muhtemelen.Ama ben o ağacı geçmeme rağmen hala o ağaca bakıyordum. Derken solumda gittikçe bana yaklaşan bir ışık gördüm.

Böyle düşünürken çarşıya varmıştım. Buluştuk bizimkilerle, oturup konuşurken konu ondan açıldı. Naptın dediler o meseleyi. Benim için bir mesele değil ulusal problemdi,ama konuşmuyoruz diye geçiştirdim muhabbeti. Sonra arasana dediler, yine aklıma girdi pekekentler, aradım.Uzun uzun çaldı o telefon,en sonunda kapanmak üzereyken açtı.Ne diyeceğimi bilemedim,o ise sanki 40 yıllık düşmanıymışım gibi “Ne var ?” dedi. Buluşmak istiyorum dedim, nereye istersen gelirim oraya. Dışarıdayım ben de dedi. Starbucks’a gel. Sonra kapattı.

ulan mal evladı anlat adam gibi