ölüme en çok yaklaştığınız anı anlatın

normalde pek yapmam ama yatmadan önce bir otuzbir çekeyim dedim ,
yorgunum da banyoya kadar gidemedim... yorganın altına girdim kirpi gibi asılıyorum ,sonra ben farketmeden yorgan gibimin etrafına dolanmış asılırken ,bir anda nefesim kesildi mk ,mosmor oldum, sanki akciğerlerim taşaklarımdaydı ... sürüne sürüne indim yataktan ,hareketlerim yavaşlamıştı ,annemlere böyle yakalanmak istemiyordum...
gibim de inmiyordu bir türlü , karşı dairedeki yaşlı teyzeyi , bakkalın karısını, babaannemi ,tüpçünün bacak arasını... her şeyi düşündüm mk, bir türlü inmedi alet, en sonunda dolabın arasına sıkıştırıp havasını boşalttım ve yattım yatağa tekrardan...
o zamandan beri hayatımdaki riskleri azalttım...

rezerved

pastanede kuru pasta boğazımda kalmıştı bi ara nefes alamadım an az 7-8saniye o an hayatın ne kadar anlamsız olduğunu düşündüm buraya kadarmış dedim yanımdaki arkadaş yetişmese gidiyodum amk nefes almaya çalışıpta alamamak çok kötü bi his

külahla baloncuk çıkarmak için çamaşır suyu muydu cam sil miydi tam hatırlamıyorum şimdi. hüüp diye içime çekmiştim hık hık hık yaptım ama ölmedim evet

birgün geçtim banyoda etek tıraşı oluyorum ,yan oda da müzik çalıyordu ,sonra müziğe fazla kaptırmışım kendimi..

annemler 1 buçuk saat sonra kanlar ve kıllar içinde bulmuş beni.. traş bıçağı da taşaklarımın arasına saklanmış.. hemen hastahaneye zütürmüşler , tabi kimse taşaklarıma gibime dokunamamış ,dört köşemden tutup taşımışlar ,yolda taşağım bir babamın bir annemin bacağına vuruyormuş ,şak şak diye mk, rezillik..
insan bir poşede koyar o taşağı öyle taşır.

yollar buz tutmus biz de yavas yavas gidiyorduk anayol da.birden araba kaydi ve 2 spin attik ve yolun ortasinda yanlamasina son anda

durduk ve sol taraf ucurum. karsidan araba gelmedi o an.hemen toparladik kendi seridimize gectik.ve gecer gecmez bi otobus hizla

yanimizdan gecti. yani saniyelerle kurtulduk diyebilirim

yüzmeyi öğrenene kadar aptal cesareti vardı hop atlardım suya amk daha 8 yaşındayım mı ne derenin kıyısından yavaş yavaş yürüdüm ta ki yürüyemeyene kadar

batıp batıp cıkıyosun suda amk suyun içinde bağırma gayretini gösterdiğime inanıyorum ne güzeldi lan batıp batıp cıkmak .

amk şimdi istesemde batamıyorum lan hiç bi tak yapmadan suyun üstünde kalıyo kafam aralıksız 2 saat suda kalmışlığım var istanbul boğazında

o alevli şortuyla buldugu her yerden denize giren tiplerdenim sorularınızı alayım

şaka maka istanbul boğazında yüzmek çok sarıyo lan

1 ay önce bal tutmuştu tansiyon 4 e kadar düştü ölcem sanmıştım hertarafım buz gibi oldu sonra acilde uyandım.

edit: bide küçükken derenin en derin yeridne büyükler yüzerlerdi bende hiç bişiye bilmeden gaza gelip atladım atlamaz olaydım dışarı çıkmaya çalışıyorum ama sanki bişi çekiyo beni sonra 2 kişi atlayıp cıkardılar. hiç bişi olmamış gibi eve gitmiştim.

92 de mardin-midyat da oturduğumuz askeri lojmana pkk lı olacak şerefsiz it sürüleri rpg ile saldırmışlardı. roketlerin sesi ve parlak görüntüsü hala aklımdan çıkmıyor. oturduğumuz apartmana çok yakın geçip arkadaki koruluklarda patlamışlardı. gerçi bu olaydan 3 ay sonra da babam şehit olmuştu ama vatan sağolsun.

kumsalda canım süt mısır istedi mısırcıyı çağırdık yanımıza mal benim terliğe takıldı kazan üstüme düşüyodu neyseki neyse ki son anda toparladı bin tabi bnde o an oluşan titreme kız kaldırma ihtimalimi suya düşürdü böyle işte binler.

4 yaşındayken yüzme bilmediğim zamanlar en büyük boy simitle 2 metrelik havuza atlamıştım. vıjjjjtt diye kaydım simitten suyun dibine. tek hatırladığım maviydi heryer. sonra bilincimi kaybetmişim hollandalı turist kurtarmış.

abilerimle denize gitmiştik 7-8 yaşlarında felandım herhalde hatırlamıyorum tam olarak. hafif hafif dalgalar artmaya başladı ayağımın altındaki kumlar hızla geriye doğru çekiliyordu tam kaçayım diye reaksiyon gösterecektim ki ayaklar yerden kesildi. amk züt korkusun imdaaat diye çığlık attım ama nasıl varya zerre yüzme bilmiyorum artık nasıl çırpınıyorsam batıp batıp çıkıyorum. abimler koşup kurtarmıştı.
bir keresindede ayağımın üzerinden araba geçmişti amk
hep derler ya ölüme yaklaştığın anda hayatın önünden film gibi geçer diye doğruymuş lan, ne yaşadıysam hepsi saniyeler içerisinde gözümün önünden geçmişti

hergün kartal-kadıköy minibüslerine biniyorum bundan daha büyük ölüm tehlikesi mi var amk

bigibletle adama çarpıp yere düşmüştüm bi kere.. gerçi çarptığım adam ölüme daha çok yaklaşmıştı ama öyle işte. 18. vitesle giderken çaaaaatttttttt. ikimizde uçtuk.

abilerimle denize gitmiştik 7-8 yaşlarında felandım herhalde hatırlamıyorum tam olarak. hafif hafif dalgalar artmaya başladı ayağımın altındaki kumlar hızla geriye doğru çekiliyordu tam kaçayım diye reaksiyon gösterecektim ki ayaklar yerden kesildi. amk züt korkusun imdaaat diye çığlık attım ama nasıl varya zerre yüzme bilmiyorum artık nasıl çırpınıyorsam batıp batıp çıkıyorum. abimler koşup kurtarmıştı.
bir keresindede ayağımın üzerinden araba geçmişti amk
hep derler ya ölüme yaklaştığın anda hayatın önünden film gibi geçer diye doğruymuş lan, ne yaşadıysam hepsi saniyeler içerisinde gözümün önünden geçmişti

araba kullanırken amk bi sollama yapıyım dedim pembe doblo kullanan anasını gibtiğim arkadan deli gibi geliyor amk direksiyonu deli gibi sağa çevirdim baktım bu sefer de kaldırıma çıkcam bi daha hızlıca sola çevirdim yanımdaki arkadaş korkudan bayıldı amk

bi defasında hastanede yatarken o ekrandaki tırtıklı görüntü ip gibi olmuştu sesde dıt dıt dıt gibi degilde dıııııttt olmuştu not : wtf ?

ben de o zaman 12 13 yaşlarındayım bi arkadaş beni fena halde sinirlendirmişti çok hızlı bi şekilde peşinden koşmaya başlamıştım ayağımdaki ayakkabıların altı çok kolay kayıyodu ben de hızımı alamayıp kaldırımdan döneceğim yerde caddeye çıktım arabanın biri son sürat geliyodu son anda frene bastı ama frene basması bişey ifade etmiyodu çünkü korkudan bacaklarım tutmadı ve yere düştüm bildiğin araba üzerime geliyo ama koşamıyorum bacaklarım düğümlenmiş sanki tam dibimde durmuştu hiç unutmam amk o an sanki yıl gibi geldi bana

karnımda hep ağrı olurdu binler. idrarda yanma hissederdim.
yıllar boyu hastaneye gittik bi gib yok dediler. çok iyi hatırlıyorum sarışın bi doktor vardı. genc sayılırdı.
ankara atatürk hastanesi bilkent yolunda.
oraya gitmiştik. kadın dedi ki idrarda protein testi yaptırman lazım . yaptırdım amk. bi baktı kadın şok oldu.
böbreklerim çalışmadığı için bütün besinler incebağırsaktan emildiği gibi dışarı atılıyordu. kadın yüzüme bakarak " böbrek arayın " dedi.
kalbim kaşındı lan.
kendim için değil ailemi düşündüğüm için. dıbına koyum ölüyüm ama annem babam yastıgıma sarılıp aglamasın dedim.
çok korktum binler ama belli etmedim bizimkilere. sakin durursam onlar da rahat olur diye düşündüm )
yıllarca kortizon kullandım. böbreklerimden parça falan aldılar hastanede yattım. kollarımdan kan ala ala sünger gibi yaptılar. allaha şükür yaşıyorum.
sonuç: hastalıgı yendim. billur kebabı gibi çalısıo böbrekler.(maşşallah efendim)

ben okdar kötü şeyler yaşamdm ömrumde daha kolm bile kırlmadı ki kaza atlatım okadar motor kazası falan bi tak olmadı ölüme en cok 6 senelik kız arkdasım beni bırakıp okulda ortalık malı olmayı istemsi beni öldrcekti ama düşünemeye çalısıyorum...

birde arkdasım kaza geçirmişti amk hastanede yatıyo çocuk ziyarete gittik bende hastahne fobisi var şimdi gitmssem olmazda amk hernyse cıkık asansörle bıde yukarlardaymıs amk ben gördm iğneleri kolunda o koku beni benden aldı sap sarı oldum gözm karardı gözmü actgmda dısardaydım arkdaslarm basımdaydı o an gebercem sandm kendımı cok zorlamstım ama