Her nefis ölümü tadacaktır. Sizi bir imtihan olarak kötülük ve iyilikle deneyeceğiz. Hepiniz de sonunda bize döndürüleceksiniz

Ölümden çok korkuyorum. Sevdiğim insanların her an ölebilecek olma ihtimali beni mahvediyor ya. Her an ölebilirim diyorum, ya da o her an ölebilir. Bunun bir çaresi yok. Uzun yıllar yaşamamın, onların da yaşamasının bir yolu yok. Bugün bana bir araba çarpabilir ve ölebilirim. Geceleri hep bu yüzden hayvan gibi ağlıyorum ya. Sanki sevdiğim biri ölmüş gibi ağlıyorum, sanki ben ölmüşüm de gömenim yokmuş gibi ağlıyorum. Kendimi yerden yere vurarak yalvarmak istiyorum Allah'a. Nolur yaşlanabileyim o sevdiklerimle beraber diye. Çünkü eğer ölürse ne tak yiceğimi bilmediğim birileri var. Çok korkuyorum ya çok. Hiçbir söz rahatlatamıyo beni. Heran ölebilecek olduğumuz gerçeği çok ağır geliyo kaldıramıyorum. Duanın da bir yararı olmaz diye düşünüyorum, doğarken ölüm tarihimiz belli olarak doğduk çünkü. Ne kadar kendimi paralarsam paralayayım, istersem ölmemek için sokağa adımımı atmayayım, vaktim dolduysa ölcem işte. Ya da o, ölcek. Sürekl, ölümü düşünüyorum. Otobüste, yolda, yaşlı biri gördüğümde imrenir hale geldim, ne güzel ya adam bu yaşa kadar gelmiş, yaşamış. Kafamın içini kemirip duruyo kurtulamıyorum bu korkudan. off.

Korkma sadece toprağa gideceksin... Sonra toprak olacaksın... Sonra sularla birlikte bir çiçeğin bedenine yürüyeceksin... Oradan özüne ulaşacaksın... Çiçeğin özüne bir arı konacak... Belki... belki o arı ben olacağım.

Ben ölmekten çok sevdiklerimin ölmesinden korkuyorum

Ölümden korkanlar intihar etsin
ATSIZ