ölüm

Daha önce de ölenler oldu duymuştum, birini unutamıyorum yine de. Sanırım bugün sokağından geçince olsa gerek, aklımdan çıkmıyor. O sokakta neler yaşandı.. O sokakta buluştuk, o sokakta güldük, o sokakta ağladık, o sokakta üşüdük ve o sokakta öldü.
Beni ilk kez mutlu eden, aşk nedir diye sorgulamama sebep olan ilk insandı sanırım. Daha liseli bile değildim. Şimdi düşününce resmen çocukmuşuz ama nasıl gerçek geliyordu o duygular. Nasıl büyük görüyordum kendimi. O da öyle düşünüyordu belki. O kadar çok şey paylaştık ki nasıl dayandım acısına inanamıyorum. Yukarı eve çıkınca belki babamdan dayak yiyeceğimi bile bile kapının önünde onunla yıldızları izlemişliğim var. Şu an belki biraz cesaretim varsa biraz kafa tutabiliyorsam hepsini O öğretti bana.
Yerli yersiz bir sebepten küstük, çocuğuz işte. Sınavdan önce onun yüzünden sarhoş olmuştum. Onunla sarhoş olmuştum ilk kez. Ama çok hırslıydım ve başarılıydım da. Sanırım benim yüzümden kavga ettik, önemi yok.
Tüm ortak arkadaşlarımız da saygı duydu hiç bahsedilmedi. Liselerimiz farklıydı hep dağılmıştık. Sık sık görüşmüyorduk eskisi kadar.
Lise ikiye geçeceğim haftasonu bayram dönüşü bir arkadaşımız aramıştı. Hiç unutmuyorum.
Yemek yiyorduk. Annem babam ben.
Arkadaşım geçmiş bayram tebriği, okullar, hoş beş derken aklıma O geldi. Hadi bana küsmüştü, diğerlerine de mi küstü iki yıldır hiç adı geçmiyordu.
Sormak geldi içimden.
“O ne yapıyor?” Dedim.
“Şaka mı yapıyorsun?” Dedi. En fazla yeni bir sevgili yapmıştır diye düşünüyordum.
“Haberin yok mu?” Dedi. “ O öldü.”
Masa sanki devrildi altında kaldım gibi, tokat yemişim gibi, dünya durmuş gibi oldu. Sanki tüm anılarım da ölmüş gibiydi. Hızlı hızlı hepsini hatırlamaya çalışıyordum. Çocukluğum gençliğim tüm yıllarımdı O.
Gelmeyin arkamdan dedim ve odama attım kendimi. Kaç saat ağladım “Neden?” diye bağırdım bilmiyorum.
Annem geldi. “Nasıl, Ne zaman?” diye hiç sormadı. Hatta özür diler gibiydi.
Beynimden vuruldum. “Biliyor muydunuz?” dedim. O sırada kapıda duran babam da geldi. “Ameliyatına ben girecektim.” dedi. “Ama çoktan ölmüştü.”
Ne yapacağımı hiç bilemedim, günlerce konuşmadım. Çok özledim. Keşke yanımda olsaydın dedim. Çok ağladım. Beni kimse O’nun gibi korumadı hiç. Keşke yanımda olsaydın hala. Koşarak mezarına gittiğim günü de unutamıyorum. Okuldan çıkıp sana koşup toprağa sarıldığım tüm lise hayatımı da hiç unutmuyorum. Seni bir gün bile yalnız bırakmadım.
En kötüsü de yaşayamadığı hayalleri bilmem, tek başına o hayalleri yaşamam. O kısacık hayata sığmadı bunlar. Elinden aldılar o hayatı. Beni affet büyüdük ben artık mezarına gelmeyeli bir yıldan fazla oldu. Büyüdükçe değiştim. Şimdi o toprağı görmeyi belki kaldıramam. Tüm güzel yıllarım seninle gömüldü sanki. Bana yalnızlık kaldı.