bence onun ekgibliğinde bir ömürdür.

bazı insanlar vardır ki yerleri doldurulamaz. o kadar yakındır ki size kendinizden farklı görmezsiniz. böyle bir insanı kaybettiğiniz zaman kendiniz kaybolmuş gibi olursunuz. bir parçanız da kopup gider onunla beraber ve ondan da bir parça kalır sizde. isteseniz de o parçayı koparıp atamazsınız. boş bulunduğunuz ilk anda hatırlarsınız ya da bir gece rüya olduğundan emin olamadığınız bir rüyada görürsünüz onu.

yaklaşık 12 yıldır yaşıyorum bu özlemi. ölmek kelimesini yakıştıramıyorum dilim varmıyor ölmüş demeye. iyi mi kötü mü bilemiyorum ama hala kabullenemiyorum çünkü. onun bana hitap ettiği kelimeyi(abi) ne zaman duysam bir yerden, dönüp bakarım. ağır gelir kaybetmek, içimden bir parça kopup gider.

bahsettiğim kişi kız kardeşim.

tanıdığım en güzel kızdı, en güzel karaktere sahip insanlardan biriydi, asla boyun eğmezdi, o küçük yaşta bile en büyük acıları yaşadı ama bu acılar gülüşünde parçalandı kısacık ömründe. ve bu gücün koşulsuz şartsız her zaman yanımda olduğunu bilmek mutlu ederdi beni. en güzel günlerimde yanımdaydı. kimse bilmez, kimseye söylemem ama onun yokluğundan beri zayıf düştüm, hep bir yanım ekgib.
şimdi arkamı döndüğümde ölüm yıl dönümü geliyor yine kötü olacak diyorlar yine ne lan ben ne zaman nasıl iyi oldum ki yine diyebiliyorlar. Ben 12 yıldır nefes alamıyorum , 12 yıldır bir gün yüzü göremedim ama o varken 7 yıl dopdolu bir hayat yasadım. onu düşünerek mutlu olabiliyorum , ama onu düşünüp kötü olduğumu söylüyorlar. yarın gidip mezarında ağlayacağım ve arkamdan kendini toplayamadı cart curt konuşacaklar napayım ben amk ne bekliyor bu insanlar benden.