ölme isteği

bir kaç sene okuldan sonra etüt merkezi tarzı yerlere gittim.
annem babam çalıştıkları için saat 8 den önce gidebileceğim bir yer yoktu.

bu merkezlerin de anaokulundan pek farkı yok..
ödev saati, oyun saati, yemek saati..bla bla..
birlikte olmaktan zerre keyif almadığım bir ton insanla saatler, günler,haftalar, aylar ve yıllar geçirmek..

uyum sorunum devam ediyor tabi..
her gün birisini dövdüğüm, yemeğimi yemediğim,ve diğer çocukları örgütleyip isyan başlattığım için herkes şeytan gözüyle bakıyordu bana..
ama o huur çocukları da nesquickli sütü-ki benim hala daha en çok sevdiğim şeylerden biridir.-para gitmesin diye suyla karıştırıp veriyorlardı..

bende milleti galeyana getirmişim.. getiririm tabi..

velasıl kelam her akşam babam ve annem beni almaya geldiklerinde o gün kalan nöbetçi kimse ondan bir ton şikayet işitmekten bıkmış oldukları için artık beni dövmeyi de bırakmışlardı o yıllarda..

ha bu arada etüt merkezinde her zaman en sona kalan çocuk ben olurdum saat 9 hatta bazen 10a kadar beklediğim olurdu.. geçmek bilmeyen lanet saatler.. yalnız karanlık soğuk nöbetçi öğretmenin o saate kadar orda kalmasının suçlusu annem babam değilmişte benmişim gibi zalimce bakışları da ekgib olmazdı sağ olsun..

ha bu arada bunları bilmenizde fayda var.

-beta
-alerjik astım
-kalpte ritim bozukluğu
-nefes darlığı

kendimi bildim bileli sahip olduğum hastalıklarım..

okul iğrenç bir yer. liseye kadar hep böyle düşündüm..

ilk okulda herkesin yaptığı salaklıkların dışında pek bir şey yapmadım..
zaten önemli olan yapamadıklarım..
saydığım hastalıklardan ötürü hiç bir zaman futbol oynayamazdım.
ya da yakalamaca.. sadece toz zerresi kadar küçük olan bir poleni solursam eğer o günü hastanede geçirmem gerekirdi..
ve o kadar çok gece geçirdim ki hastanede bunu göze alamazdım..
izlemek çok sıkıcı çok acı verici..
arkadaşlarınız hep birlikte oyunlar oynarken sizin kaldırıma, banka oturup benim koşmamam gerek terlememeliyim diye düşünmeniz hele ki 7-8 yaşında çok zor oluyor..
ek olarak bir kaç kez deneyip ne kadar yetenek yoksunu olduğunuzu gördüğünüz zaman bir kere daha lanet ediyorsunuz kendinize..

bu başlığın açılmamış olması şaşırtıcı. zira incisözlük gibi gerçekten ağır veya hafif asosyal insanların yoğun olarak bulunduğu bir ortamda ölme isteğine sahip olan tek kişinin ben olmadığımı düşünüyorum.

ilk hatırladığım şey uyum sorunum olduğuydu..
yaşıtlarımla bir araya geldiğim o anaokulunda hiç kimseyi sevemeyip hiç kimseyle anlaşamamıştım..
aptal aptal resimler yapıp oyuncaklarla oynamak belirli bir süre kafamı meşgul etsede sıkmaya başlıyordu bir süre sonra.
hele ki o öğlen uykusu..

oldum olası uykudan nefret ettim..
hangi aklı başında insan ortalama 75 sene yaşayacağı bir dünyada günde 8 saat uyuyarak 25 yılını sadece uykuya harcar ki?
saat tam 12de uyku vakti geldiğinde 2 saatlik o bunalım başlardı yine..
yataktan çıkmak yasak uyumasan da yatacaksın..
herkes uyur tek başına tavanı izlersin..
sadece 6 yaşındasın anasını satayım kendini oyalamayı da bilmiyosun ki..
sıkıntıdan milletin özellikle kızların kollarını filan ısırırdım..
uyanıp ağlasınlar diğerlerini de uyandırsınlar diye..

evim gittiğim anaokuluna çok yakındı ama bu o zamanlar pek önemli değildi benim için..
bunun önemini ilkokula başlayana kadar hiç anlayamadım..
---
başlığı hiç uplamayı düşünmüyorum. zira okunması için değil kendimi anlatmak için yazıyorum aksi taktirde cidden kafayı yemek üzereyim.. eğer okunursa ne ala.. tabi tüm hayatım boyunca olduğu gibi bunları yazma saatim ile türkiyenin %80inin kilitlendiği bir maçın aynı saate gelmesi yine benim şanssızlığım...

gececi tayfaya kadar yazmaya devam..

---