ölen akrabamı gördüğümden beri

o gece korkuyla yattım yanda annem yatıyor uyuyor hatta horluyordu bende yerde uyumaya çalışıyordum ama o horloma sesi sanki kulağımı parçalıyordu uyuyamıyordum. gece 2-3 gibi bi ara dalmışım ama çok derin değildi yani bi ara sanki yanımda biri nefes alıyor gibi geldi yüzüme doğru. o an hissettim dedim heralde annem bişey söyleyecek ve gözlerimi kıynaştırdım ama kimse yoktu. heralde yanlış anladım kapıdan rüzgar geldi filan sandım o gün öylesine geçiştirdim fazla korkmadım

edit : yalan değil arkadaşlar ki bunun benzerini yaşayan çoktur ve bende yaşadım ama kesinlikle yalan değil

@1 quantum mu sandın kendini O.ç

@27 entr nick

@27 entry nickte çığır

hahahahahahahahahahahahahaahahahahahahahhahahahhahahahahahahahaha zamkiiiiiiiiiiiiii

sonra gece oldu ve yattık uyuduk. ertesi gün morgda resmi prosedür olarak cesedi teşhis etmeK gerektiği için morga gittik. ölünün hiçbir yakını yahut seveni yoktu. çok kıl bi herifti. cenaze defil Falan kim ilgilenir bilmiyorum bile. neyse annemle hataneye girdim morga vardım ve aylarca tedavi olmamı gerektiren sahneye şahit oldum. nekrofili olduğunu sonradan öğrendiğim zenci morg görevlisi cesedi gibiyordu.

rizörved

at yalanı gibeyim inananı

Girl gearl benzeşim var
Heyecanlandım

hadi laa uzatma

ölü hikayelerini severim anlat

seri anlat canımı sıkma

Lan dinleyin iste adami taktan 40 saatte yazilan hikayeleri yalvararak dinliyorsunuz amk

anlat panpa

Anlat dinliyorum

varmı beyler gibleyen

o gün ölüye elledikten sonra ki günü annemin burnundan getirdim hele birde eve gelince bekteşin yattığı odayı bize verince onun eşyaları onun resmi gözlüğü hesap makinesi kalemi şapkası olan bir oda iyice sinirlendim bu sinir korkuyu bastırmak içindi aslında ve öle nadama dümdüz gitmeye başladım ana bacı sövdüm hem anneme hem ölüye annem susturmaya çalıştı o şimdi dualı diyerek ama ben dua bile takmazdım çünkü çok kötüydüm ve hala evin içinde ağlayanlar vardı adamı sağlığında ölsü ndiye dua edenler bağırarak ağlıyolardı

o gün eve geldik yine cenaze evinde kalacak ertesi gün dönecektik biz. aslında bu kadar korkmamalıydım ölüden korkmazdım yada doğru kelime her neyse. ama çok küçüklükten aklımda hayal meyal kalan bir şey var evde herkes ağlıyor, dedem kaza yapmış ve yaralıymış onu getiriyolar. bize söylenen yaralıymış ama eve gelen bir tabut evet tabutu eve getirip salonun ortasına getirdiler. nedenini sormayın bilmiyorum o gün dedemi gördüm annemi dayılarımı teyzemi gördüm ağlaşı bağrışı gördüm ve o kadar kalabalığa uymaktan başka çaremde kalmamıştı bende ağlamaya başlamıştım ve sonra 1 aya yakın evde hiç kimse gülmedi daha da kötüsü ben hiç bir zaman tek başıma evde kalamadım aslında bu hafifletilmiş hali 13 yaşına kadar annemle yattım. korkudan. ve o günden sonra ölüden cenazeden hep korktum burayada sırf annemi yalnız bırakmamak için gelmiştim keşke gelmeseydim sonrası benim için bir kabustu

okumadım okumam

sabah uyandık kahvaltı ettik biz mezarlığa gidecektik oğullarıda şehirden cenazeyi alıp gelecekti. cenazede ön saflardaydım niye bilmiyorum ama sanki insanlar beni sürekli öne itiyordu ve oğulları tabutu açtı adamı çıkarmaya çalışıyolardı yanlardan bi amca sürekli git yardım et diye beni itekliyordu. ama ben korkuyordum ve o an o kadar kişi içinde korkuyorum diyemedim ve adamın mezara konulmasına yardım ettim ona elledim ve en son yüzümün sapsarı olduğu söylenmişti bana bırakır bırakmaz kaçtım oradan