ölemedim

Devam rez

Ama Ahmet korkumuyordu. Abisi ile ilk gittiğinde 14 yaşındaydı 16sında kaybetti abisini neden korksun ki.Korkmuyordu çünkü abisinin ölümüne sebep olduğunu düşünüyordu. Birkaç yıldan fazla da olsa abisini kaybedeli Abisinin Ahmet oyun oynamıyoruz"koş çık dışarıya!"diyişi halen yankılanıyordu kafasının içinde. Kendini cezalandırmak istiyordu yada ağır geliyordu artık ona yeğenini babasından 4 yaşında koparması. Unutumazdı ogün eve yalnız gelişini. Unutumazdı annesinin abin nerede diyişini, yeğeninin baba baba diye kapıya koştuğunda Sadece amcasını ve amcasının elinde babasına ait ceketi gördüğünde ki hayal kırıklığını Unutamazdı o günü.Üşümüştü ogün Ahmet abisi ceketini vermişti sıkı giyin demişti evden çıkarken.Özlemişti be Ahmet.

Devam ediyorum

Hergün madene abisiyle gidişini, abisinin evden tam çıkarken sık saçlarını taramasını,onu izlerken ona özenmeyi özlemişti .Hergün aynı yoldan gidip gelirdi sıkılmıştı bu yoldan ama her geçişte abisi gelirdi aklına. Baba gibiydi abisi. Aileyi o geçindirirdi.-Belki bu yüzden ölmek ister Ahmet-.Ailesinin yükünün ağırlığı ezmişti onu.
Annesinin yüzündeki çizgiler hergün gitgide kalınlaşıyor derinleşiyordu .Yediremiyordu be Ahmet. Hergün yerin metrelerce altında onları ezen bağıran çağıran adam gururunu kırmıyordu ,Annesinin yüzündeki çizgiler kadar.
Yine öfke dolu balyozla madende çalışıyordu. Diğerlerine göre çok iş yapıyordu Ahmet. Diğerlerinin üç vuruşu Ahmetin bir vuruşuna denk geliyordu. Madene olan öfkesinden, kendine olan öfkesinden vuruyordu. Abisi ile 116 canın daha ayrıldığı maden bir yıl olmadan tekrar faaliyete girmişti. Nasıl canı yanmasın.
Hergün dua ederdi Ahmet göçük altında kalmak için, ölmek için. Hergunu bunları düşünmekle aynı şeyleri yapmakla geçerdi. Yine akşam olmuştu eve dönüyordu. Aynı yoldan! Yine yolda dalmıştı -bizim için korkunç gelen- Hayallerine.

hiç doğmayacak gibi

kadere inanmaya başladım.