öldürdüm hem de bu işten zevk alarak yaptım

. Üzüldüğü belliydi. Ama artık çok geçti. Hiçbir şey duymak istemiyordum. Eğer konuşmaya başlarsa vazgeçebilirdim. Dilini tutup kestim. Bağırmak istedi ama başaramadı. Ağzından daha fazla kan gelmesin diye bulaşık bezini ağzına sıkıştırdım. Eskisi kadar çevik değilsin baba dedim. Hani o aniden vurup soba borusuna yapıştırdığın çevikliğin yok artık. Nasıl oldu da yaşamayı başarmıştı bunca sene.

gece 23:00 da kalktıysan gece mi kalktın. yok sabah kalktıysan o 11:00 olmasın?
ayrıca saat 11 de kalkmak geç kalkmak ise benim saat 15:00 da kalkmam ne demek?

Tekrar mutfağa gittim. Sersemlemiş bir şekilde duruyordu. Gözlerime bakıyordu. Sanırım doktorun verdiği sakinleştiriciler mercimek çorbası ile çok güzel gidiyordu. Bir gün mutlaka denemeliydim. Salona doğru zütürdüm. Sadece gözlerime bakıp oğlum diyebiliyordu kısık bir ses ile. Manzarayı görünce çok şaşırmış olacaktı ancak tepki veremiyordu. Gözlerimin içine bakmasını söyledim. Korku ile bakıyordu gözüme. Aldığım hazzı anlatamam. Dünyanın en keyif verici maddesi yanında sigara gibi kalır. Oğlum yapma diyebildi. Ben ise yüzüme bakmasını söyledim. Yüzümü görüyor muydu? Yaptığı şeyin farkında mıydı? Annemin fotoğrafını gösterdim.

yalanına sokuyum

not: daha okumadım

devam et heycanlandim pic

Oğlum diye bir ses duydum. Koşarak yanıma gelen yaşlı bir adam. Hayret ölmemişti. Üstelik tanımıştı beni. Boynuma atladığı zaman birden irkildim. Ama sesimi çıkarmadım. Gözlerinin içine bakıp “ Şimdi ağlamanın sırası değil. Hadi gidelim baba demiştim.” Zor olsa da baba demiştim. Benle beraber geliyordu. Ama sürekli ağlıyordu. Evin kapısını açtım içeri davet ettim. Mercimek çorbasını ısıtmıştım. Sofrayı kurup babamı davet etmiştim. Yüzüme şaşkın bir şekilde bakıyordu çorbasını kaşıklarken... Ben ise sofradan kalkıp salona geçmiştim. Her şey tamdı. Poşetler, testere, gül suyu...

Hiç uyumamıştım o gün. Her şey sanki hazırdı. Karşısına çıkacaktım. Ve hesabını ben soracaktım. Kanun değil ben. Asıl madur olan ben. Asıl canı yanan ben soracaktım. Soğuk suratlı adalet değil. Sabahın ilk ışıklarında hapishanenin kapısında bekliyordum. Acaba tanıyabilecek miydim? Gerçi o beni tanırdı. Çünkü bıraktığı iz hala duruyordu yüzümde. Ama ona hiçbir zaman masum bir çocukmuş gibi gülemeyecektim.

vay amk adam ne dertliymis

Ellerimin titremesine mani olamıyordum. Arka arkaya sayısız sigara yaktım. Oysa ne güzel yeniden başlamıştım hayata. Hayallerimi tekrar kazanmak için uğraşıyordum. Nereden çıktı şimdi bu? O hayatta! Hayatımı alan adam hayatta! Nefes alacak. Su içecek. Belki de onca şeye rağmen Cem Yılmaz izlerken gülecek. Nasıl yapacak bunu? Nasıl başaracak? Acaba akıllanmış mıdır? Neye yarar? Ama belki de içerde sürekli ağlamıştır. Üzülmüş müdür? Hasta mıdır?

Çoğu şeye karşıydım artık. Yaşlı bunaklar olur da her şeyi eleştirirler ya. Ha işte Ekşi Sözlük yazarları gibi... Arkadaşlarım o yüzden lakabımı " Karşı" koymuştu. Zaten kaç tane arkadaşım vardı ki bu irin yuvasında.
O adamı bir daha görmek istemiyordum. Ancak içimde tarifi mümkün olmayan garip duygular vardı. Birisi sanki çocukluğunu geri almalısın diyordu bana.

Ama nasıl alabilirdim ki? istemsiz olarak günleri saydığımı fark ettim. Yıllarca aklımdan birer birer eksilen sayılar. Sanki bir yere yetişmek istermiş gibi hızlı hızlı akan zaman... Ne yapacaktım ki? Bu sayılar neden bu kadar önemliydi? En son 3 ay önce son sayı düştü. Evet, babam hapishaneden sabah ışıkları ile çıkıyordu. Midem bulanmıştı. Tuvalete gidip kustum. Sanki yıllardır bu anı beklermiş gibi sabırsızdım.

reverse

hayatimi versem okuyamam panpa

yok okumam ben bunu

. Benim hayallerim vardı. ilerde çok zengin olacaktım. Paraya para demeyecektim. Annemi bu sefil adamdan kurtaracaktım. Ama ağlamaktan başka hiçbir şey geçmedi elime. Gerçi düşünüyorum da uzun zamandır ağlamadım ben. Sanırım ağlamayı unuttum. Babamı hapishanede şişlemiş olabileceklerini düşünüyordum.

Polisler yapması gerekeni daha önceden yapsaydı eğer, annem şuan hayattaydı. Babam ise layık olduğu yerdeydi. Hem ablam da kendini asmamış olurdu. Ne olursa olsun sevmeye çalıştım babamı. Çünkü kutsal kitabımızda öyle yazıyordu. Ama hiçbir şey göründüğü kadar kolay değil. Kimse benden annemi öldürmüş bir adamı sevmemi bekleyemezdi. Çocuk esirgeme kurumunda çektiğim her sıkıntı için babamı suçluyordum. Ben oraya ait değildim.

reserved

edit:actim stairway to heaven i arkaplanda okuyorum umarim guzeldir

Eve koşarak gittiğimde babam kapıdan hızlı hızlı çıkıyordu. Elindeki bira şişesi ile kaşımın üstüne vurmuştu. Yere yığılmıştım.

Sonra hayal meyal hatırlıyorum. Sirenler, sirenler, sirenler... Siren seslerinden nefret ederim. 10 kasım... O gün 2 farklı siren sesi duymuştum. Biri sabah diğeri ise akşam üzeriydi. Lanet olsun her 10 Kasım’da kulaklarımı delice kapatmaktan bıktım.

Allah kahretsin bu aynaları kırmalıyım. Ya kaşımın üzerindeki derin yarık. O nasıl olmuştu? Hayır! Arkadaşlarla mahalle maçı yaparken düşmemiştim. Benim hiç öyle bir çocukluğum olmadı. Ne zaman sokağa çıkıp oyun oynasam annemin çığlıklarını duyardım. Onu korumak için evden hiç çıkmazdım. Lanet olsun yine o adam yüzünden 3 aydır dışarı çıkmamıştım. Ama o günkü çığlıklar her zamankinden daha şiddetliydi. Ve kısa sürmüştü...

insanlar kendinden güçsüz olanı ezmeyi çok sever. Babam da öyle yapmıştı. Kendi gibinden çıkan fırlamanın ona karşı çıkması zoruna gitmiş olacaktı. Polislerden nefret ediyorum. Doktor raporu olmasına rağmen babama hiçbir şey yapmadılar. Eski kanunlar ne kadar çok acı anı taşıyor içinde. Gerçi o gün 2 biraya kanıp babamla beraber içmeseydiler her şey daha farklı olabilirdi. Hiç değilse belki de annem hala hayatta olurdu.

Eskileri bilirsiniz işte öyle kolay ayrılamazlar. Hele gidecekleri bir yer yoksa böyle ayyaşlara kocam demeye devam ederler. Annemi suçlamıyorum. Hayatta tek sevdiğim varlıktı. Sırf annemi yarattığı için Allah'ın gerçekten var olduğunu düşünmüştüm bir zamanlar. Ta ki onu benden alana kadar. Hani derler ya 'Şeytan zeki insanları çok daha kolay kandırır.' Şeytanın var olduğuna inansaydım bu söze de inanırdım.

Parça parça yazsaydın ya