her şey yasak. sigara içmek için çakmağı çaksan 20 km öteden ampül gibi parlarsın. sigara keza öyle. biz de yağmurluklarla birimizin üstüne iyice örtüp, yaktığımız sigarayı da kola kutusunun içine uçtan sokup sırayla birer nefes çekiyoruz. insan zekası işte. zor zamanlarda çok güzel çözümler üretebiliyor

bizim nöbet yerlerimize ulaşabilmemiz için sarp arazide 30 dakika unimob'ların tepesinde, zifiri karanlıkta yolculuk yapmamız gerekiyordu. öyle ıssız bir yerdi ki kafayı yemememiz ve emniyeti teşkil etmek için tam teçhizat iki kişi olarak tutardık nöbetleri

ancak o gün o yaşadığımız şeyi bilimle açıklayamıyorum. kemiklere bakıyorum, 3-5 parça kemik ama mümkün değil o kemiklerin o kadar ağır olması. hepsini tek tek kefene yerleştiren benim. hepsi nerdeyse tüy gibi hafifti. toplanınca nasıl o kadar ağırlaştılar anlam veremiyorum. olayın da 5 hatta imam ve eniştemi de sayarsak 7 şahidi var. öyle tuhaf ve esrarengiz bir olaydır. yıllardır ara ara düşünürüm, çözemem

ve muhtemelen aynı kilodaydı, çünkü ben hayvan gibi biriyimdir. öyle 30-40 kiloyu tek elimle zorlanmadan kaldırabilirim. arkadaşım da benim kadar hatta belki benden daha da kuvvetli bir çocuktu. ikimiz de zorlandık. 7/24 balta, kürek sallayan kollarının her kademesi kas olmuş kazıcılar da zorlandı. bu işte bir tuhaflık vardı ve yıllardır çözemiyoruz. en ufak bir abartma yahut kolpa yok bu olayda. ben öyle hurafelere, kolpalara değil bilime inanan bir insanım. ezelden beri.

babam, babasını çok severdi. o ölünce epey büyük bir depresyona girmişti

halen de çıkabilmiş değil. ya da alkolikliğine bir bahane olsun diye bunların hepsi. bilemiyorum. her neyse, babamın o gün söylediği şey "o gün öldüğünde kaç kilodaysa, bugün elime o üç beş parça kemiği aldığımda da aynı kiloydu" babam indirmişti mezara ilk öldüğünde. tekrarı da aynı şekilde oldu.

sonra kazıcılara söyledik el atın diye. onların da başına aynı olay geldi. neden olduğunu bir türlü anlayamadık. arkadaşımla birlikte imece usülü zütürdük. yeni mezara getirdik, babam tepesinde duruyor mezarın. "verin" dedi. güçlükle yukarı uzattık ikimiz. "ulan iki tane genç, 3-5 kemiği taşıyamıyorsunuz" dedi. eline kefeni aldığında suratındaki beyazlamayı ve gözlerindeki ürpertiyi halen daha unutamıyorum.

işte ne olduysa orda oldu. kefenin ağzını kapattım, nerden baksan kemikler 5-10 kilo eder. taş çatlasın o da. tek elimle kaldırmaya çalıştım, kalkmadı. acayip tuhaf oldum. hayatımda yaşadığım nadir paranormal olaylardan birisi. iki elimle çekiyorum havaya, zor kalkıyor. arkadaş gördü "lan iki kemiği kaldıramıyorsun püüü" dedi. "gel sen kaldır" dedim. "acaba ona da olacak mı?" diye. ona da oldu. korkudan bembeyaz kesildi.

yavaş yavaş birçok kemiği yeni kefenin üzerine doldurduk

kafatası çıktı, kaburgalar vs. bir tek kalça kemiğinden bir tanesi çıkmadı, onun da toprağa karıştığına kanaat getirdik. bir saat falan aradık çıkmadı. neyse totalde 40 kadar irili ufaklı kemiği kefene koyduktan sonra yeni mezarına doğru zütürmek için yola çıktık.

havada böyle hafif garip, sisli ve kapalı. tam böyle ürkütücü film atmosferi gibi. aralarında konuşuyorlar. bizim de yaşlar genç. "yav geçen bir ölü çıkardık. adam 30 sene önce ölmüş ama sapasağlamdı" diye. hafif tırstırma peşindeler, öyle eğleniyor onlar da. dedim "toprakla alakalı o. uzun hikâye." ardından kısa bir süre sonra balta ahşaplara çarptı. naaş toprağa konduktan sonra üstüne hafif tahta parçaları konulur. tahtalar çürümüş. ardından yavaştan kemikler çıkmaya başladı. ufalanmış, erimiş. kazıcıların anlattıkları gibi değil de olması gerektiği gibiydi yani atmosfer.

dedem, 1997 yılında öldü. istanbul büyükçekmece mezarlığına gömüldü

2007-2008 gibi toprak kaymasından ötürü belediye toprak kaymasından etkilenen mezar sahiplerine kağıt gönderdi. kağıtta naaşların yerlerinden çıkarıp, yeni yerlerine gömüleceği yazıyordu ve maalesef bizim dedenin de mezarı da toprak kaymasından etkilenmişti. bir arkadaşımla birlikte mezarlıktan ölüyü çıkarma görevi bana verilmişti. verilme sebebi de babama "sen çok etkilenirsin böyle şeylerden istersen ben yapayım" demem. ben ayıp olmasın diye demiştim halbuki. neyse, gittik arkadaşla. belediye iki tane adam tutmuş, mezarları onlar kazıyor. biz de işte başlarında duruyoruz, kemikleri topluyoruz.

“hadi ya... ” dedin biraz moralin bozulmuş halde, “ama bir dakika, farklı yerlerde ve zamanlar reenkarne oluyorsam, bir yerlerde kendi kendimle karşılaşmış olabilirim değil mi?”

duvar döküle döküle eriyor gözümüzün önünde ve hepsi 1 metre kafamızın üstünden geçiyor. o sesi hiç bir zaman unutmayacağım... böyle bir kapana kısılmışlık hissi bir daha yaşamadım hayatım boyunca.

sonra kurşunlar bir anda durdu... dedim garip bir şeyler oluyor. şimdi takım çavuşuyum ve mehmet de benim takımımda her şeyini bana emanet etmiş 20 yaşında pırıl pırıl bir çocuk. gözlerimin içine bakıyor.

ağlıyor... "çavuş yardım et. çavuş allah aşkına yardım et. öleceğiz çavuş." diyor. o anda ben de orada durursak öleceğimizin farkındayım.

k: g sharkkkk... iyi misiniz oğlum... allahını seversen bir şey söyle... g sharrkkkkkk malumet ver evladım iyi misiniz ?

o anda telsiz sesini işittim hafiften.

komutan: g shark ben x yarbay. dayanın aslanım desteği gönderiyorum lakin yoğun atıştan size ulaşamıyoruz. aşağısını görüyor musun evladım ne durumdalar ?

komutanım ben g shark. komutanım yoğun ateş altındayız komutanım. destek talep ediyoruz. tamam.

açtım telsizi. mandala bastım.

çıkardım şarjöre baktım boşalmış. bilinçsizce boşaltmışım ilk sarjörü. hemen çıkartıp diğer şarjörü taktım ki telsiz aklıma geldi...