bu bir trafik kazasıydı. dikkate değer pek bir şey yoktu -ölmüş olman haricinde-. geride eşini ve iki çocuğunu bıraktın. senin için acısız bir ölüm oldu. sağlık görevlileri ellerinden geleni yaptılar ama beyhude yoruldular. vücudunun her yeri öylesine parçalanmıştı ki, inan bana ölmüş olman çok daha iyi.

böylece benimle tanıştın.

“ne... ne oldu?” diye sordun. “neredeyim ben?”

“öldün” dedim, lafı dolandırmadan. kelimeleri evirip çevirmenin anlamı yoktu.

nasıl gelebildiniz ?" diye sordum.

-alt bölgeye kadar unimob'la geldik çavuş ama araç ateş aldı. erkan orada yaralandı. geri kalan yolu sürünerek geldik.

adamlar sırf beni alabilmek için o ateş altında 20 dakika sürünmüşler canlarını hiçe sayarak.

bu olay zaten bir çok olayın başlangıcı oldu. ondan sonra bir çok olay yaşadık, birlikte operasyonlara çıktık, dağlarda günler geçirdik ve hiçbir zaman 1 kişiyi bile böyle bir cehennemde yalnız bırakmadık. komutan daha "bizim çocukları sıkıştır... " demeden biz silahları almak için silahlığa koşuyor oluyorduk. bundan daha beter yerlerden hem bizi çıkardılar hem de biz kardeşlerimizi çıkardık.

o andaki ruh halimi ifade etmek çok zor. hem inanılmaz bir acı yaşıyorum, hem de inanılmaz bir öfke... aslında ölmüş olduğum gerçeğini de idrak etmeye başladım özellikle mehmet'ten sonra. hani hep bi kurtulacaz bu durumdan umudu vardı lakin mehmet'in ölmesi ve 20 kişilik grup lafını duyunca bunun çok daha iyi idrak ettim

silahın kurma kolunu çekip mermiyi verdim ağzına. biraz daha toparlanmıştı bünye. hareket etmeye çalıştığım zaman canım ilk andaki gibi yanmıyordu. başladım ben de mümkün olduğunca hareket ederek ateş etmeye. tek'e aldım silahı da. ben zaten tek kurşun atıyordum peşinde onlarcası karşıdan geliyordu. bin kanascı da pusuda iyi biliyorum. kafayı kaldırdığım gibi indirecek

aşağıya baktım ki cehennem. oradaki mevzi de alevler içinde ama çocuklar hala aslanlar gibi karşı ateş veriyorlar. bunu izli mermilerin güzergahlardan anlıyorsunuz. karşıdan 100 kurşun geliyor. bizim taraftan karşıya 1 tane gidiyor ama olsun. yaşıyor çocuklar hala bunu biliyorsunuz.

o anda yanındaki arkadaşının ne dini, ne dili, ne ırkı, ne desteklediği parti ne de başka bir özelliğinin önemi kalıyor

bulutlu bir geceydi çok iyi hatırlıyorum ne yukarıda parlayan ay ne de tek yıldız görülüyordu. öyle zifir bir karanlık vardı ki mehmet'e "olum bi gelsene" dedim. burun buruna verdik. bildiğin değiyordu burnumuz birbirine ve ona rağmen ben mehmet'in yüzünü seçemiyordum

hendeğe geçince fark ettim ki aşağı mevzilerde durum çok vahim. stadyum gibi düşünün coğrafyayı ve tribünlerden sahaya doğru her yerden ateş geldiğini hayal edin. 3 yüksek tepe vardı. biri kışlanın içinde kaldığı için sızma ihtimali olamazdı. oraya geçmek için beni geçmeleri gerekiyordu. diğer tepeyi biz tutuyorduk. 3. tepeyi irtifa olarak bizden aşağıda kalan bir nöbet mevzisi vardı oradaki arkadaşlar tutuyordu

öyle zifiri bir karanlığın içinde olursun ki 10 mt ilerisinde ne olduğunu göremezsin. dağın zirvesine atıp bizi, 3 saat sonra gelip alıyorlardı işte. hem de tam terörün zirve yaptığı bir zamanda ve sınır bölgesindeydik.

tamamen "insan olmak"la alakalı bir şeye dönüşüyor. "hayatta kal... yanındakini koru... kimseyi geride bırakma... "

Gece okurum

k: aslanım size doğru 20 kişilik bir grup yaklaşıyor. 500 mt mesafedeler. çocuklar yardımına geliyor. hadi aslanım bi gayret. ateş etmen lazım. anlıyor musun g shark ? cevap ver evladım.

bu ateşin kesilmesi iyiye alamet değil" diye geçirdim içimden. bize doğru ateş kesilince bu sefer aşağıdaki mevzilere de saldırı olduğunu fark ettim. allahım aşağısı da cehennem gibi. izli mermiler yüzer yüzer uçuyor çocukların mevzilere doğru

k: evladım 300 mt mesafe var. ateş et evladım çok iyi gidiyorsun. ateş et aslanım...

g: cephanem bitti komutanım...

telsizde dünyanın en cızırtılı sessizliği oluştu işte...

sonra gözüm aşağıdaki mevziye takıldı gene. ordaki yoğun ateş devam ediyordu. teke düşmüş ama bizim taraftan giden izli mermiler. "öldü mü acaba o da ? kurşunu bitmiştir umarım." diye düşündüm. sonra şu hayatımda gördüğüm ve onda bana en güzel gelen manzarayı izledim. izli mermiler karşı dağdan sekip öyle düzensiz şekilde sağa sola uçuşuyordu ki... bir tanesinin yolunu izliyordum böyle. dümdüz giderken bir anda bir kayaya çarpıp böyle hızlıca yukarı doğru yön değiştiriyordu... sonra diğeri... o anda ölsem gördüğüm son şey bu olacaktı işte.

sonra nereden esti bilmiyorum ama "ölmeden önce ne yaparsam aşağıdaki arkadaşlar için kardır" diye düşündüm. süngümü silahın ucuna taktım. planım da yaklaştıkları zaman hendeğe kafasını uzatan ilkine süngüyü saplamaktı. "bir kişi bir kişidir" diye düşündüm. ben onu öldürmezsem o da inip aşağıdakilerden birini öldürebilir" diye geçiyordu aklımdan.

mehmet kendine gel olum" diye bağırdım lakin mehmet hiç tepki vermiyordu. sonra döndü bana "karım... çocuğum çavuş... " dedi sadece. mehmet askere gelmeden önce yeni evlenmişti ve eşi hamileydi... "ateş etmemiz lazım mehmet bize doğru geliyorlar. yavaşlatmazsak 5 dakika içinde burada olurlar" dedim. mehmet gene tepki vermedi. artık yapacak bir şey yok diyip silahı hafif çıkartıp ateş etmeye başladım

kafayı kaldırdığım anda bu sefer ıskalamayacaktı ona da emindim. bizim mevzi ile karşı dağ arasında yaklaşık 650 mt'lik mesafe var. atış yoğunluğu azalmaya başlamıştı. bu da ilerlediklerine dalalet bir şeydi. mehmet'e baktım. hala cenin pozisyonunda öylece aşağıdaki cehennemi izliyordu.