g: cephanem bitti komutanım...

telsizde dünyanın en cızırtılı sessizliği oluştu işte...

g: hakkınızı helal edin komutanım... aşağıdaki arkadaşları kurtarın...

dedim ve telsizi kapattım. artık kabullenmiştim beni bekleyen ölümü. fazladan ses yapıp beni bulmalarını kolaylaştırmayacaktım.

silahı dik koyup kucağıma aldım. "çok canım acıyacak mı acaba ?" diye düşündüğümü hatırlıyorum. "yoksa hissetmeyecek miyim ?" nasıl ölür ki insan ha ? "kafadan vurulunca acısız ölüyormuşsun. acaba kafadan mı vuracaklar ? yoksa vücuduma mı ateş edecekler ?

sonra gözüm aşağıdaki mevziye takıldı gene. ordaki yoğun ateş devam ediyordu. teke düşmüş ama bizim taraftan giden izli mermiler. "öldü mü acaba o da ? kurşunu bitmiştir umarım." diye düşündüm. sonra şu hayatımda gördüğüm ve onda bana en güzel gelen manzarayı izledim. izli mermiler karşı dağdan sekip öyle düzensiz şekilde sağa sola uçuşuyordu ki... bir tanesinin yolunu izliyordum böyle. dümdüz giderken bir anda bir kayaya çarpıp böyle hızlıca yukarı doğru yön değiştiriyordu... sonra diğeri... o anda ölsem gördüğüm son şey bu olacaktı işte.

sonra nereden esti bilmiyorum ama "ölmeden önce ne yaparsam aşağıdaki arkadaşlar için kardır" diye düşündüm. süngümü silahın ucuna taktım. planım da yaklaştıkları zaman hendeğe kafasını uzatan ilkine süngüyü saplamaktı. "bir kişi bir kişidir" diye düşündüm. ben onu öldürmezsem o da inip aşağıdakilerden birini öldürebilir" diye geçiyordu aklımdan.

. süngüyü takıp izli mermileri izlemeye başladım. arada da kafamın üstünden geçen mermilere bakıp nereden yaklaştıklarına dair tahmin yürütmeye çalışıyordum.

o anda çok garip bir şey oldu... izli mermi normalde benim üstümden geçp kışlaya doğru geçmesi lazımken benim üstümden tam ters güzergaha gitti. sonra bir tane daha, sonra bir tane daha... kulaklarım hala çınladığı için o anda sesleri çok net duyamıyordum. sonra önümdeki karanlıktan biri koşarak yanıma atladı...

o anda çok garip bir şey oldu... izli mermi normalde benim üstümden geçp kışlaya doğru geçmesi lazımken benim üstümden tam ters güzergaha gitti. sonra bir tane daha, sonra bir tane daha... kulaklarım hala çınladığı için o anda sesleri çok net duyamıyordum. sonra önümdeki karanlıktan biri koşarak yanıma atladı...

aslanlarım benim... kardeşlerim... gelmişlerdi. deli gibi karşıya ateş etmeye başladılar ve ortalık gene cehennem yerine döndü. bu sefer cehennemi biz getirmiştik.

çavuş allahın seversen bir şey söyle... çavuşşş

-mehmet'e bakın... dedim ve kolundan itekleyerek mehmet'e bakın lannnn diye bağırdım. bana da bir şarjör verin. kanas var bir tane dikkat edin...

bu şekilde çatışmaya devam ettik. artık güneş ağarmaya başlamıştı. güneş çıktıkça ortalık da sakinleşti iyice. çocuklar sağolsunlar başımı sardılar.

-mehmet...

-yaşıyor çavuş. geliyorlar almaya...

helikopter gelince mehmet'i attık içine ve hastaneye gönderdik. kalktım hendekten. biraz ilerledim ki 150 mt ileride 2 tane ceset var. "150 mt... koşu mesafesi 30 saniye" işte benim aslanlar beni böyle bir durumdan kurtarmışlardı.

nasıl gelebildiniz ?" diye sordum.

-alt bölgeye kadar unimob'la geldik çavuş ama araç ateş aldı. erkan orada yaralandı. geri kalan yolu sürünerek geldik.

adamlar sırf beni alabilmek için o ateş altında 20 dakika sürünmüşler canlarını hiçe sayarak.

bu olay zaten bir çok olayın başlangıcı oldu. ondan sonra bir çok olay yaşadık, birlikte operasyonlara çıktık, dağlarda günler geçirdik ve hiçbir zaman 1 kişiyi bile böyle bir cehennemde yalnız bırakmadık. komutan daha "bizim çocukları sıkıştır... " demeden biz silahları almak için silahlığa koşuyor oluyorduk. bundan daha beter yerlerden hem bizi çıkardılar hem de biz kardeşlerimizi çıkardık.

size bir sır vereyim mi ?

savaş öyle bütün vatan için yapılmıyor.

o anda yanındaki arkadaşının ne dini, ne dili, ne ırkı, ne desteklediği parti ne de başka bir özelliğinin önemi kalıyor

senin o andaki vatanın, ayağını bastığın o toprak ve vatandaşı da yanında olan kardeşlerin. bu hiç öyle vatan millet sakarya'lık bir iş değil.

tamamen "insan olmak"la alakalı bir şeye dönüşüyor. "hayatta kal... yanındakini koru... kimseyi geride bırakma... "