sonra o zifir karanlıktan çok yoğun bir ses... çok hafif başlayıp, kulağımı sağır eden bir ıslık sesi... tahminime göre 1-2 cm kulağımın yanından geçti kurşun ve arkadaki duvara saplandı. kalakaldım... bildiğin donup kaldım. hani daha önce çatışmaya girmiştim ama ilk defa bu kadar yakınımdan bir kurşun geçti. ben böyle mal gibi dikilirken kardeşim mehmet ensemden tutup yere devirdi beni.

böyle bir şey olamaz. cehenneme döndü 2 saniyede ortalık. biz mevzinin açıklık tarafındaki duvara sırtımızı verdik. her yerden deli gibi kurşun geliyor. arkamızdaki duvara kurşun isabet ettikçe sırtımda hissediyorum değen her kurşunu. sürekli titriyor sırtım. o pencere aralığından karşı duvara yüzlerce kurşun geliyor

duvar döküle döküle eriyor gözümüzün önünde ve hepsi 1 metre kafamızın üstünden geçiyor. o sesi hiç bir zaman unutmayacağım... böyle bir kapana kısılmışlık hissi bir daha yaşamadım hayatım boyunca.

sonra kurşunlar bir anda durdu... dedim garip bir şeyler oluyor. şimdi takım çavuşuyum ve mehmet de benim takımımda her şeyini bana emanet etmiş 20 yaşında pırıl pırıl bir çocuk. gözlerimin içine bakıyor.

ağlıyor... "çavuş yardım et. çavuş allah aşkına yardım et. öleceğiz çavuş." diyor. o anda ben de orada durursak öleceğimizin farkındayım.

mevzinin arkasında emniyet hendekleri var. bizzat benim de kürek sallayarak açtığımız hendekler. birbirine bağlayarak bir labirent gibi yaptık ki bir çatışma anında sıçrama noktaları oluşturarak sabitliğimizi bozalım.

bu ateşin kesilmesi iyiye alamet değil" diye geçirdim içimden. bize doğru ateş kesilince bu sefer aşağıdaki mevzilere de saldırı olduğunu fark ettim. allahım aşağısı da cehennem gibi. izli mermiler yüzer yüzer uçuyor çocukların mevzilere doğru

bizimle olan irtibatın kesildiğini anladım o anda. biraz panikledim doğruyu söylemek gerekirse. bu dediklerim bu arada 10 saniyede yaşananlar. bir anda zihnimde "rpg" imgesi uyandı. "mehmet rpg atacaklar mehmetttt... " diye bağırdığımı hatırlıyorum

bağırıyorum ama mehmet cenin pozisyonunda, tüfeği çekmiş karnına hüngür hüngür ağlıyor. ne kurşunları duyuyor ne de benim bağrışlarımı. kapatmış çocuk kendini. dünyanın en doğal tepkisini veriyor inanın. biraz eğildim buna doğru, sertçe bir tokat attım.

kendine geldiği gibi de yakasına yapışıp çekerek dışarı emniyet hendeklerine doğru sürükledim. hareketlenmeyi gördüğü anda karşı tepeden gene üzerimize kurşun yağmaya başladı. bir elimde mehmet, diğer elimde tüfeğim ve son anda kaptığım telsizle mevzi kapısından eğilir vaziyette çıktık. ben sırtıma gelecek bir kurşun bekliyordum lakin nasıl olduysa sağ salim attık kendimizi hendeğe.

hendeğe geçince fark ettim ki aşağı mevzilerde durum çok vahim. stadyum gibi düşünün coğrafyayı ve tribünlerden sahaya doğru her yerden ateş geldiğini hayal edin. 3 yüksek tepe vardı. biri kışlanın içinde kaldığı için sızma ihtimali olamazdı. oraya geçmek için beni geçmeleri gerekiyordu. diğer tepeyi biz tutuyorduk. 3. tepeyi irtifa olarak bizden aşağıda kalan bir nöbet mevzisi vardı oradaki arkadaşlar tutuyordu

allahım cehennem gibi ortalık. ilerlemeyi yavaşlatmak için ateşe ateşle karşılık vermemiz gerekiyor. eğer bizi erken aşarlarsa aşağıdaki çocukların hiç şansı kalmaz. çapraz ateşte kaldıkları an kesin öleceklerdi. zaten asıl nöbet mantığı budur. sen direnebildiğin kadar direneceksin ki aşağıdaki kardeşlerin yardım gelene kadar hayatta kalabilsin. biz zaten çoktan ölü iki insandık. bunu ben de biliyordum mehmet de...

ben silahın emniyeti açtım. silahımda takılı bir adet ve hücum yeleğimde 4 tane şarjör vardı. mevzide bir tane bixi makinalı vardı lakin oraya geri dönmenin imkanı yoktu. zaten beni ıskalayan kurşun bir kanas'tan çıkmıştı bunu anladım. tek atış geldi çünkü

kafayı kaldırdığım anda bu sefer ıskalamayacaktı ona da emindim. bizim mevzi ile karşı dağ arasında yaklaşık 650 mt'lik mesafe var. atış yoğunluğu azalmaya başlamıştı. bu da ilerlediklerine dalalet bir şeydi. mehmet'e baktım. hala cenin pozisyonunda öylece aşağıdaki cehennemi izliyordu.

mehmet kendine gel olum" diye bağırdım lakin mehmet hiç tepki vermiyordu. sonra döndü bana "karım... çocuğum çavuş... " dedi sadece. mehmet askere gelmeden önce yeni evlenmişti ve eşi hamileydi... "ateş etmemiz lazım mehmet bize doğru geliyorlar. yavaşlatmazsak 5 dakika içinde burada olurlar" dedim. mehmet gene tepki vermedi. artık yapacak bir şey yok diyip silahı hafif çıkartıp ateş etmeye başladım

bence bunu tam beklemiyorlardı. çünkü bir anda ateş yoğunluğu azaldı saniyeler içinde. büyük ihtimal yer tayini yapmaya çalışıyorlardı ya da ben öyle düşündüm. bir yandan ateş edip bir yandan mehmet'e "ateş etsene lannn

ateş et mehmet s.kecem seni ateş et lannn" diye bağırdığımı hatırlıyorum

ben de bir kaç el daha ateş edip yerimi değiştirmek için mehmet'e doğru hareketlendim. onu da omzundan itip biraz daha ileri attım ve aynı yerde durmamak için ondan biraz uzağa doğru geri geri süründüm.

sonra tüfeği kaldırıp tetiğe bastım ki o "tık" sesi geldi

çıkardım şarjöre baktım boşalmış. bilinçsizce boşaltmışım ilk sarjörü. hemen çıkartıp diğer şarjörü taktım ki telsiz aklıma geldi...