ilk işimi almıştım bile yaşlı bir kadının cüzdanını çalacaktım. Perşembe günü tam pazar girişinde gerizekalı gibi pis elbiselerle bekliyordum. Yaşlı bir kadın pazardan yavaş yavaş çıkıyordu, yarım kilo elma almış, bende yavaşça gittim kadının yanına "teyze elma verirmisin" dedim "dur evladım vereyim" dediği anda kaptım cüzdanını kaçıyorum. Ama baya profesyonel olmuşum kaçma konusunda aralardan sıyrıla sıyrıla uçuyorum. Beyler ordan burdan, şurdan derken benim artık ciğerler iptal etti. Böyle zütümden soluyorum sanki, cüzdanı bi yerlerime sıkıştırmak yerine elimde tuttuğum için biri anlamış olacakki ensemden bir kadın tuttu. "Hırsız var" diye bağırmaya başladı. Ulan kadın nasıl tuttuysa hareket edemiyorum, çırpınıyorum ama bir türlü kurtulamadım. Çevredekiler yavaş yavaş toplanmaya başladılar.

BEYLER BAŞLIĞA BiRAZ YÜKLENELiM. OKUYUN SADECE EN BAŞTAKi ENTRYE BiR ŞUKU VERiN GERiSiNi gibTiR EDiN gibiNiZ SAGOLSUN

Ben yakalanınca çevremde benim gözcülüğümü yapan herkes bir anda kayboldu. Kendimi 4 çocukla yalnız bırakılan dul karılar gibi hissettim. Neyse vesselam polis çağırdılar. Etrafta hırsız bu, kadının parasını çaldı diyor bir yanda 30 yaşındaki abiler bir iki tane patlatıyor, diğer yanda teyzeler kafama vuruyor. Arada sırada çingene çocukları geçerken vay huur çocugu diyip patlatıyor felan bende deli gibi kaçmaya uğraşıyorum ama kaçamıyorum her tarafım kapalı. Anladım artık burdan kaçış yok, "viuvvvv viuwww dıtt dıtt" sesi duyunca kendimi hepten bıraktım. 2 tane polis geldi, bana baktı "ulan sen hırsızlık yapmayıda mı biliyorsun" dedi kafama vurdu bindirdi arabaya. Yol üstünde karakola giderken, polis amca baktı "dondurma istiyonmu la" dedi ulan sözlük çocuğum ulan "istiyorum abi" dedim ekip arabasını bir kenara çekti, açık bir dondurma aldı verdi bana. Yiyorum güzel güzel, polis baktı bana "ee be oglum ayıp gunah ne işin var hırsızlıkla senin" dedi. Bende dondurmayı aldım yiyorum nasıl mutluyum, gibsinler umrumda olmaz. Memleketimin polisi tavsiyesi bile başka, ama bir sorun vardı ben orda hiç bir şekilde ailemi hatırlamadım. Yani o kadar mutluydum ki o dondurma sayesinde hiç bir şey anlatmadım. Karakola gelince ötmeye başladım.

BEYLER 5 DAKiKA iHTiYAC MOLASI SiZi BEKLETENiN AMINA KOYAYIM HIZLICA GELiYORUM. BU GECE BiTiRMEYE ÇALIŞICAM AMA UZUN BiR HiKAYE. BU HiKAYE BiTSiN ÜZERiNE BiR HiKAYE DAHA PATLATIRIZ gibINTI YOK.

DEVAM EDiYORUZ.
(bkz: ahtapotniyazi1996)

Öncelikle karakola geldim kimse beni giblemiyor. Oglum cocugum la kimse beni dikkate almıyor. Bitane işsiz birini verdiler benle konuşuyor. Başımdan geçen tüm olayları anlattım, fakat kimse inanmadı. Delil felan işleri için uğraştılar hiç bişey bulamadılar. Annemin babamın ismini verdim. Resmen beni başından savurdular. Biri yanıma geldi "oğlum ıslah evine gideceksin bak birşey biliyorsan söyle" dedi. "Abi vallaha yalan söylemiyorum" anlattıklarımın hepsi doğru dememe rağmen kimseyi kendime inandıramadım. Artık ölmek istiyordum. Çok küçük yaşımda büyük acılar yaşamıştım. Artık benim için ıslah evi macerası başlayacaktı, belki ölecektim, belki sonsuza dek yok olacaktım. Artık başlıyordu sözlük sıkıntılı günler başlıyordu. Yapışkanlı ayakkabım yoktu, bayram harçlıklarım yoktu, uçurtmam yoktu artık ben ıslah evine gidecektim ve belki orda ölecektim. Zordu sözlük çok zordu. O gece bir arabaya bindirdiler beni, yağmur yağıyordu ve ben artık kayıp bir sonsuzluğa gidiyordum.

ilk olarak güvendeydim. Artık hergün gelen bir yemeğim vardı. Bir kağıdım bir kalemim vardı. içeriye girdiğimde soğuktu. koğuşta 21 kişi kalıyordu. En büyüğü 17 yaşında ve en küçüğü 7 yaşında olmak üzere bir sürü yetim, öksüz insanlar vardı. ilk gün hayatımın cehenneme çevrildiğini hissettim. Herkesin elbiselerini yıkadım, tuvaletleri temizledim, ranzaların bile tozunu ben alıyordum, yatak döşşek, yorgan katlıyordum. Boş kalan vakitlerde şiir yazardım. (Yazdığım defteri sizinle paylaşacağım) bir gece biri geldi ve beni uyandırdı "Resul abim seni çağırıyor" dediler. Bende herhalde işlerini yaptıracaklar zannettim direk kalktım ayağa ve resulun yanına gittim. "Buyur resul abi beni çağırmışsın bir yanlışımmı oldu" dedim. "Yok gel bakayım şöyle" dedi ve beni kucağına oturtturdu. Beyler saf masumca oturmuştum, resulun gibini hissediyordum. "Sen ne kadar parlak çocuksun böyle memleketin nere senin" dedi. "xxxx liyim" abi dedim. "o hemşerim dedi eliyle bacaklarımı okşamaya devam etti. Hayatımın en karanlık anını yaşamama belki çok az kalmıştı. Bitmiştim ben.

Beyler ben o anı anlatamam kusura bakmayın ama o gece duvara kafamı dayadım, dişlerimi sıktım. Sadece acı hissediyordum başka hiç birşey hissetmiyordum. Canım o kadar çok acıyordu ki. Artık kadınları unuttum, aşkı, sevgiyi, unuttum, gençliğimde hep bir leke olarak kalacaktı bu an. Sadece kılsız vicudumda leke hissediyordum. Biri tarafından herkesin önünde gururum gibiliyordu. Ben o gece hayata yenildim sözlük. Artık hayatım pek bir anlamsızdı. Artık benim bir hayatım yoktu. O günden sonra herkes tarafından kullanılmaya dalga geçilmeye başladım bağzıları "gibik" diye çağırıyordu beni, bazıları "huurm" diyordu. Kimi yanına çağırıp "azdır ulan beni" diyordu. Beyler bir hayalim vardı bir karım olacaktı onu beyaz bir gelinlik içinde görecektim fakat kirli bir geçmişe güzel bir kadın sığdıramazdım. Ben ıslahevi zamanlarını anlatmayacağım. 2 defa resul tarafından zorlandım. Sürekli sözlü tacizler aldım. Ve sonunda o cehennemden çıkma günüm gelmişti.

Bazıları boş boş yorumlar yapıyor. Hayatında ıslah evi gören biri değilsen bu tarz yorumlar yapmayacaksın. Sen bir git oraya öyle konuşalım. Veya bir kez olsa gitmiş olan varsa belki şuan ağlıyordur. Ben gördüm sözlük orayı.

Nihayet polisler geldi adımı söyledi çıkma vaktim gelmişti. Islah evinin bana tek getirisi şiirdi. Orda yazdığım şiirler kaldı sadece. Çıkarken nereye gideceğimide bilmiyordum artık benim bir ailem yoktu. Benim tanıdğım kimsede yoktu. Ne yapacağımı dahi bilmiyordum. Para kazanmalıydım, bu arada 11 yaşına girmiştim, boyum 1.60 var yok zayıftım 55 kilo civarıydım. Çıktığımda alındığım yere tekrar bırakıldım, topluma karşı silik biriydim. Etkisiz, işsiz, salağın tekiydim ben. Mahalle aralarında gezinmeye başladım. Hiç birşey bulamadım, ne bir iş buldum, ne de para. ilk gecemde piknik alanlarında çöpe atılmış ekmekleri yiyerek geçirdim. Köpeklere attıkları etleri kemirdim biraz, piknikten kalma sularıda içtim. Ama yalan yok bayağı doymuştum. Sabah olduğunda tekrardan dolaşmaya başladım sokaklarda hep köpekler vardı, ve ben çaresiz tek başıma yürüyordum. Bir mahallede kahvehane gördüm direk girdim içeri. "Abi kolay gelsin getir zütür yapacak biri lazımmı benim paraya ihtiyacım var" dedim. Kahveci Kemal abim (benim öz olmasada babamdır devamında anlayacaksınız) Kemal abi "yav dur oglum bir selam ver" dedi. "Selamun aleykum" dedim oturdum yanına. Abi benim çalışmam gerek böyle böyle başımdan geçen herşeyi anlattım. Kemal abi önyargılı değildi ve bana karşı bir baba şevkati ile yaklaşmıştı.

Bana iş vereceğini söyledi uyuyacak bir yerim yoksa burda yatabileceğimi belirtti. Bana günlük 10 tl verecekti. Zaten çok ihtiyacım vardı bende "peki olur abi istersen para vermesende çalışırım" dedim ama kemal abim bunu kabul etmedi. ilk iş günümde hiç birşey yapmadım, sadece yiyordum, içiyordum. Kemal abi pek çalıştırmıyordu beni. Yerleri felan temizledim. Kahvede çalışmamdan 2 ay geçmişti her şey yerli yerinde giderken bir gün kahveye çadırın sahibi olan Yuse girdi. Ulan o kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Böyle elim ayağıma dolaştı elimdeki çayları bırakıp tuvalate girdim. Ama asla çıkamadım ordan 1 saat boyunca kaldım. En sonunda kemal abi geldi "niyazi iyimisin oglum" dedi. "Abi kötüyüm müsadenle" dedim Yuse beni görmüşmüydü acaba çok merak ediyordum. 2 saat geçmişti ciddi ciddi tuvalette 2 saat geçirdim. Çıktıktan sonra kahvehanenin 2. katına doru çıkarken merdivenlerde Yuse ile karşılaştım bu hayatımın en karanlık yüzlerinden biriydi. Bana şaşırarak baktı bende ona iğrenerek baktım. Yuse adımlarına devam etti o sıra aklımdan binbir senaryo geçti onu oracıkta kemal abime söylemek istedim ama söylemedim. Sadece gidişini izledim hayatımı karartan adamın gidişini seyrettim. Tam kapıdan çıkarken arkasına döndü.

Bana üzgün gözlerle baktı kapıdan yolunu değiştirerek yanıma doğru geldi. Yanıma geldiği sıra bende geri geri gitmeye başladım. En sonunda geldi yanıma, eğildi; "Affet oğlum" dedi. Bu bir tesadüfmüydü bilmiyorum ama yusenin kahveye geldiği günden sonra sürekli kahve çevresinde memduhun adamlarını görmeye başladım. Bir gece kemal abi kahveyi üzerime kapatıp gittiğinde içeride tek başıma uyuyordum. Sanki birileri kepenkleri zorluyordu böyle kırmaya çalışır gibi sesler geliyordu. Epey korkmuştum. Kahvenin bir telefonu vardı fakat kemal abinin telefon numarasını bilmiyordum. Kapı ve kepenk iyice zorlanıyordu, o sıra kapı açıldı. Demir kepenlerin arasından kapıyı açmaya başarmışlardı. Kapı sonuna kadar açılınca "bam" diye çarptı "noluyor lan orda kim var" diye bağırdım.

Bağırdığım anda sesler kesildi galiba hırsızdır diye ses etmedim kapıyı tekrar kapattım ve içeri geçip sessizce, temkinlice bekledim. Zaten beklerken uyuya kalmışım sabah kemal abi uyandırdı beni "hayırdır niyazi kapı açıktı senmi açtın aslanım" dedi. "Abi sabah biraz sıcaktı ben açtım" dedim. Sözlük korkuyordum ne yalan söyliyim tekrardan onların eline düşmek istemezdim. beyler o günden sonra 1 seneye yakın hayatım ot gibi geçip gitti. Ne bir tanıdık gördüm, ne de eskilerden kimseyi. Her zaman ki rutinlerimle yaşıyordum. Artık kahveye bir eleman daha alınmıştı ve ben biraz daha rahatlamıştım oturmaya fırsatım oluyordu. Kemal abi bana bir telefon almıştı ilk göz ağrım nokia c2 veya c3 tam hatırlamıyorum. Tek kemal abinin numarası vardı ve bir kaç kahveden birileri. Bir gün akşam kemal abinin kızı geldi, abi ben bu kızı bir gördüm ulan bildiğim tutuldum. Yanıma geldi, "niyazi senmisin" dedi. bende heyecandan "iyiyim sen nasılsın melek" dedim. Yani o derece şaşırdım ve bir o kadarda güzeldi. Güldük vs. "evet" benim dedim. "Bunu babama verirmisin" dedi. Veririm tamam diyerek elindeki poşeti aldım. Abi kız bir güzel benden 1 yaş büyük. Yani geçmişte ne yaşadıysam unuttum sadece o kızı düşünüyorum.

Varım yoğum o kız oldu. Aşık oldum sanki. Kemal abi benimle tanıştığı ilk gün benim neler yaşadığımı, ıslah evinde nelerle karşılaştığım herşeyi ailesine anlatmış kızında haberi var fakat ben kızın haberi olduğunu bilmiyorum. Yani kızla konuşttugum zaman delikanlı bir erkek gibi konuşuyorum. Birgün kemal abiye dedim "abi size misafir olayım mı" kızı görücem ya mutluyum tabi. Kemal abide "gel lan tabi abine misafir ol" neyse o gün kapattık kahvehaneyi gittik kemal abimin evine. Girdik içeri, yengemle selamlaştım elini öptüm, yengem dedi "ah yavrum demek niyazi sensin" iyide ben sadece niyaziyim neden acıyorsun ki bana diye düşünürken kemal abinin kızı geldi. "Niyazi hoşgeldin" dedi. "Hoşbulduk melek" dedim. Abi bir melek ki sorma, yanıyorum. Oturduk yemeğe, yengem konuşmaya başladı "kemal abin anlattı oğlum neler yaşadığını çok üzüldüm senin için, bu yaşta çok zor" felan dedi ulan bana bir sıkıntı geldi kıpkırmızı oldum. Konuyu değiştirmeye çalışmak istedim konu değişmiyor melek atladı söze, "ya niyazi şuan cidden ben sana çok üzülüyorum nasıl dayandın bunca şeye" ben kırmızı olmanında doruğuna çıktım, artık suratım alev almaya başladı.
"Kemal abi ben kahveye geçiyim orda yatayım mı bu gece" dedim. Kemal abi yüzüme baktı"anladı utandığımı yok yok gel senle balkona çıkalım dertleşelim biraz" dedi. "iyi tamam abi" dedim. Sözlük o an kendimi kız gibi hissettim acınası biri gibi hissettim. Kemal abi çıktı bir sigara sarıldım kemal abiye sadece ağladım. "hığğğğğkkk" sesleri harici hiç bişey duyulmuyordu.

O gün biraz düşündüm, artık ailemi bulma vaktiydi moruk. Karşılarına çıkıp "ben adam oldum" deme zamanıydı. Bunca acıyı yaşadım hala yaşıyorum bakın görün oğlunuz ne halde diyip gururlanmalıydım. Kemal abi dedim, "benim artık ailemi bulmam gerek lütfen bana yardım et abi".
-"Niyazi bu işler hay hop deyince olcak işler değil 3 yıl geçmiş kolay olmaz belki seni öldü zannediyorlardır" dedi.
-Abi yarın gidelim bulalım vallahi ben yoksa ölücem abi
kemal abinin kırmızı reno9 u vardı yarın artık gidecektik.
O gece sabah olmadı sözlük meleğin yüzüne bakamadım, yengeninde öyle.

Ya sonunda zaman geçti. Yarın oldu. Sabah kahvaltı ettik. Herkesle vedalaştım "hakkınızı helal edin herşey için sağol yenge, melek hoşçakal" dedim. Aşşağıya indik kemal abi direksiyona geçti, arabayı sürdü
-niyazi nerde oturuyodun oglum sen
-abi yemin ederim hatırlamıyorum xxx okulunda okuyodum
-ters kalıyor orası epey ters kalıyor
-abi oraları görebilsem zaten tarif edebilirim.
Neyse beyler 1 saat geçti oraya sor buraya sor artık semtime gelmiştik. Yavaş yavaş tanıyordum. Pek değişen bişey yoktu. Beyler kalbim çok hızlı atıyor her sokakta hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyordu. En son uğraş, çalış çabala mahalleme girdik. Ulan bildiğin mahalleye girdik. Ben kendi mahalleme girdim. O arsanın önünden geçtik. Beyler komşularımı gördüm ama beni görmemelri için arabanın koltuguna iyice yaslanıyordum. Nihayetinde evimin önündeydik. Camlarımıza baktım, perdeler kapalı. Balkonda çamaşırlar felan yok. indik arabadan, yavaş yavaş çıkıyorum binayı. 2. kata geldim. Beyler bir baktım bizim kapı ulan. Vallahi yaşadığım evin kapısı. Zile bastım.

Hikaye uzun beyler. Yaşanmışlık çok fazla. Size tavsiyem bir çay demleyin sigaranızı yakın öyle okuyun. Benim sizden tek isteğim ilk baştaki entrye şuku vermeniz, gerisi önemli değil.
(bkz: ahtapotniyazi1996) bide şuradan gönlünüzden ne koparsa
Bu hikaye bitecek beyler sıkıntı yapmayın

DESTEKLERiNiZ iÇiN ÇOK TEŞEKKÜR EDERiM BEYLER FAKAT BEN YARIN DEVAM ETMEK iSTiYORUM. ARALARA KAYNAYAN ÇOK KiŞi OLUYOR. NE DiYORSUNUZ iSTERSENiZ DEVAM EDERiM iSTERSENiZ YARIN DEVAM EDERiM.

O zaman devam beyler sabah namazına kadar

Beyler kapı açılmadı. Tekrardan zile bastım, bu sefer kapı açıldı. Beyler evden tanımadık kişiler çıktı. "Merhaba" dedi kemal abi. "Biz xxx hanım ile xxx beye bakmak istemiştik."
-Yanlış geldiniz o zaman öyle biri burda yok
-xxxxx soyadıda bu
- "ev sahibi bilir onları biz bilmeyiz kiracıyız biz" dediler.
Neyse beyler kemal abim ev sahibinin numarasını aldı. Aradı yanımda dinliyorum:
-Alo
-Alo buyrun çayır emlak
- merhaba biz sizinle görüşmek istemiştik adres alabilirmiyiz emlak için
-tabi tabi xxx sokak no xx x/x
-tamam
Kemal abim "hadi bakalım emlakçıya gidiyoruz" dedi. Atladık emektar renoya gidiyoruz. 10 dakika sonra vardık emlakçıya girdik içeri. Selamun aleyküm, aleykum selam.

Kemal abim sohbete başladı. xxx xx kişisinin arıyoruz galiba evlerini size satmışlar.
-Haa siz onları söylüyosunuz neyi oluyorsunuz
-bi tanıdıgıyım köyden ziyaretine geldim
-sizin akraba bagınız epey güçsüz herhalde rahmetli insanları ziyarete geliyorsunuz
-"neee" dedi kemal abim
-efendim bilmiyomusunuz çocukları vefat etti kahırlarından xxx bey 3 ay sonra vefat etti. Oglunun kocasının acısına dayanamayan xx hanım 2 yıl sonra vefat etti. Evleride mirascıları olmadıgı için kardesleri bize sattı.
Sözlük yıkılmıştım. Ağlamaya başladım. Ulan benim orda hayatım kararırken burda da annem ile babamın hayatı kararıyormuş. Kim bilir ölürken ne acı çekmişlerdi kalbim acıyordu be. Ama ben birsürü acı yaşadım, ana baba acısınıda eklerim üstüne. Beyler çok pişmandım. Önce benliğimi kaybettim, sonra anamı, babamı. Bir çıkar yol arıyordum. Ama sadece ağlıyordum.