Beyler 13 yaşındaydım ve 70 yasındaki insanlar kadar olgundum. Kemal abimle ordan çıktık ve kahveye geçtik. 1 saat boyunca sadece sustuk ne onun konuşcak kadar gücü vardı, ne de benim gücüm vardı. Kemal abim babanemin veya anneannemin yaşayıp yaşamadıgını sordu. Onuda bilmiyorum, dedim. Beyler bir şekilde para bulmam lazımdı, çok para bulup burdan gidip küçük yaşta büyük işler başarmalıydım.
14 yaşım tamamen fiyasko geçti. Hayattan hiç bir beklentim yoktu, hayatta zaten yüzüme gülmedi.
15 yaşında kemal abi işleri devredip tekirdağa yerleşmeye karar verdi. Ve beni yalnız bırakmak istemediği için benide tekirdağa zütüreceğini yeni işlere orda devam edeceğimizi, bir aile restaurantı açacağımızı söyledi. Bende bunca yıl ekmeğini yedim, istemeyerekte olsa kabul ettim. 15 yaşımda yeni bir hayat, yeni bir sayfa benim için açılmıştı. (Beyler hikaye sonunda kemal abiminde müsadesi olursa fotograf paylaşımı yapacağım.)

Ya sonunda zaman geçti. Yarın oldu. Sabah kahvaltı ettik. Herkesle vedalaştım "hakkınızı helal edin herşey için sağol yenge, melek hoşçakal" dedim. Aşşağıya indik kemal abi direksiyona geçti, arabayı sürdü
-niyazi nerde oturuyodun oglum sen
-abi yemin ederim hatırlamıyorum xxx okulunda okuyodum
-ters kalıyor orası epey ters kalıyor
-abi oraları görebilsem zaten tarif edebilirim.
Neyse beyler 1 saat geçti oraya sor buraya sor artık semtime gelmiştik. Yavaş yavaş tanıyordum. Pek değişen bişey yoktu. Beyler kalbim çok hızlı atıyor her sokakta hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyordu. En son uğraş, çalış çabala mahalleme girdik. Ulan bildiğin mahalleye girdik. Ben kendi mahalleme girdim. O arsanın önünden geçtik. Beyler komşularımı gördüm ama beni görmemelri için arabanın koltuguna iyice yaslanıyordum. Nihayetinde evimin önündeydik. Camlarımıza baktım, perdeler kapalı. Balkonda çamaşırlar felan yok. indik arabadan, yavaş yavaş çıkıyorum binayı. 2. kata geldim. Beyler bir baktım bizim kapı ulan. Vallahi yaşadığım evin kapısı. Zile bastım.

Hava iyice kararmıştı. Büyükçe bir çarşaf sarılmıştı yerlere çocukların hepsi o çarşafın üzerinde yatıyordu. Benim yanımda 4 kişi yatıyordu. Gece yanlış hatırlamıyosam 3 buçuk 4 suları uyandım ve ayağa kalktım. Annemi görüyordum odanın kapısında durmuş, "oğlum yapma bak biz perişanız seni arıyoruz gel artık" diyordu. O an hiç birşey hatırlamadım veya hatırlamak istemedim mutfağa doğru sessizce gidiyordum tam mutfağın kaısında babamın silüetini gördüm. "Git ve onu öldür" dedi. Baba dedim, "baba hep senin yüzünden buralara geldim" bir anda gözlerimi açtım ve karanlıktı yerde uyuya kalmışım, gözlerimi açtım ve uyandım hala o gecekonduda çarşafın üzerine yatmış olarak duruyorum. Kapıya baktım annem yok, mutfaga gittim babam yok hepsi rüyaymış. Nihayet vakit gelmişti. Mutfağa gittim ve tezgah gibi bir yerde duran bıçağı elime aldım. Elime büyük geliyordu bıçak, ama bu gece bu iş bitecekti. Bıçak elimde yavaş adımlarla yürüyordum, o kadar yavaş yürüyordum ki, adımlarım kalbimde atıyordu. Elimde bıçakla beraber odaya girdim. Sözlük çaresiz kaldım, yapamazdım. Katil damgasını kendime yakıştıramazdım. Ama gittim ve o çocugun çarşafını araladım, elimi yavaşça kaldırdım ve...

Bana iş vereceğini söyledi uyuyacak bir yerim yoksa burda yatabileceğimi belirtti. Bana günlük 10 tl verecekti. Zaten çok ihtiyacım vardı bende "peki olur abi istersen para vermesende çalışırım" dedim ama kemal abim bunu kabul etmedi. ilk iş günümde hiç birşey yapmadım, sadece yiyordum, içiyordum. Kemal abi pek çalıştırmıyordu beni. Yerleri felan temizledim. Kahvede çalışmamdan 2 ay geçmişti her şey yerli yerinde giderken bir gün kahveye çadırın sahibi olan Yuse girdi. Ulan o kadar korktuğumu hatırlamıyorum. Böyle elim ayağıma dolaştı elimdeki çayları bırakıp tuvalate girdim. Ama asla çıkamadım ordan 1 saat boyunca kaldım. En sonunda kemal abi geldi "niyazi iyimisin oglum" dedi. "Abi kötüyüm müsadenle" dedim Yuse beni görmüşmüydü acaba çok merak ediyordum. 2 saat geçmişti ciddi ciddi tuvalette 2 saat geçirdim. Çıktıktan sonra kahvehanenin 2. katına doru çıkarken merdivenlerde Yuse ile karşılaştım bu hayatımın en karanlık yüzlerinden biriydi. Bana şaşırarak baktı bende ona iğrenerek baktım. Yuse adımlarına devam etti o sıra aklımdan binbir senaryo geçti onu oracıkta kemal abime söylemek istedim ama söylemedim. Sadece gidişini izledim hayatımı karartan adamın gidişini seyrettim. Tam kapıdan çıkarken arkasına döndü.

Herşey güzel yola çıktık. Arabayı kemal abim sürüyor, yanında ben oturuyorum. Arkada yengemle, melek oturuyor. Herşey o kadar güzelki yani çok mutluyuz. Beyler yerleştik tekirdağa tam bir sahil havası var ***çiftliğe yerleştik. Yollar taze yapılmış asfalt, yol kenarları çimen, denize yakın on numara bir yer.
2-3 yıl sonra.
Tam yol üzerinde birde yer kiraladık. Artık tüm aile restaurant için çalışacaktı. Bende artık aileden biriydim, yada öyle hissediyordum. ilk zamanlar müşteriler gelmiyordu, yani pek gelen yoktu belki yaz ayı diye gelmiyorlardı. Lokantaya özel speciallar yaptık. Yengemin yaptığı ev yemeklerini menüye ekledik. Ben dışarıda dondurmaya, mısıra, patates kızartmalarına bakıyordum temizlik yapıyordum. Yengem yemek yapıyordu. Melek ortalığı temizleyip sipariş servis işleriyle uğraşıyordu. Kemal abimde oturuyordu takılıyordu. Bir şekilde hayata tutunduk ve ay sonu yavaş yavaş kar elde etmeye başladık. Kar elde edince tabi işlerde büyüdü biraz masa, sandalye felan aldık, çatal bardak, şemsiye vs. herşey güzeldi beyler. Ta ki meleği istemeye geleceklerini duyduğumdan sonra.

Yanına geldiğim anda işlemeli pembe bir hortumla yüzüme bir vurdu. Ama nasıl vurdu anlatamam böyle yavaş yavaş geliyorum, çaresiz kalmışım yani belki affeder diye tebessümde ediyorum. Böyle huur çocuğu gibi cilveli cilveli yaklaştım, bir patlattı ebesinin pıttığını 180 dereceden gördüm. Gözlerimde bir ışık çıktı, suratımda kalp atıyordu. "napıyon gibik huur" diyemedim sözlük. yattım yere ağlıyorum. Yerdeyken bacaklarıma vuruyordu, zütüme, gögsüme,karnıma nereye gelirse vuruyor. Kaldırdı beni, hayvan gibi bağırdı. "Bak lan bana, gözlerime bak dıbına koydugum bundan sonra sen benim çocugumsun kaçmaya çalışırsan senin gelmişini, geçmişini giberim." Ulan ne çocuğu ben babamın çocuguyum, annemin ogluyum. Beyler o anki duyguyu anlatamam, yani kalbimin kırıldığını hissettim bişey diyemedim. O gece çok zor geçti, omzumdan, gögsüme bir halatla beni ağaca bağlamıştı. Hareket etmeye çalışıyorum, ama edemiyorum nasıl bağladıysa napsam olmuyor. Çocuk aklı "ben bu halatı koparırım bu uyurkende kaçarım" diye düşündüm. Sabaha kadar gerizekalı fare gibi halatı kemirmeye çalışsamda bir gibim olmadı sabaha karşı uyuya kalmışım.

Ben yakalanınca çevremde benim gözcülüğümü yapan herkes bir anda kayboldu. Kendimi 4 çocukla yalnız bırakılan dul karılar gibi hissettim. Neyse vesselam polis çağırdılar. Etrafta hırsız bu, kadının parasını çaldı diyor bir yanda 30 yaşındaki abiler bir iki tane patlatıyor, diğer yanda teyzeler kafama vuruyor. Arada sırada çingene çocukları geçerken vay huur çocugu diyip patlatıyor felan bende deli gibi kaçmaya uğraşıyorum ama kaçamıyorum her tarafım kapalı. Anladım artık burdan kaçış yok, "viuvvvv viuwww dıtt dıtt" sesi duyunca kendimi hepten bıraktım. 2 tane polis geldi, bana baktı "ulan sen hırsızlık yapmayıda mı biliyorsun" dedi kafama vurdu bindirdi arabaya. Yol üstünde karakola giderken, polis amca baktı "dondurma istiyonmu la" dedi ulan sözlük çocuğum ulan "istiyorum abi" dedim ekip arabasını bir kenara çekti, açık bir dondurma aldı verdi bana. Yiyorum güzel güzel, polis baktı bana "ee be oglum ayıp gunah ne işin var hırsızlıkla senin" dedi. Bende dondurmayı aldım yiyorum nasıl mutluyum, gibsinler umrumda olmaz. Memleketimin polisi tavsiyesi bile başka, ama bir sorun vardı ben orda hiç bir şekilde ailemi hatırlamadım. Yani o kadar mutluydum ki o dondurma sayesinde hiç bir şey anlatmadım. Karakola gelince ötmeye başladım.

Bağırdığım anda sesler kesildi galiba hırsızdır diye ses etmedim kapıyı tekrar kapattım ve içeri geçip sessizce, temkinlice bekledim. Zaten beklerken uyuya kalmışım sabah kemal abi uyandırdı beni "hayırdır niyazi kapı açıktı senmi açtın aslanım" dedi. "Abi sabah biraz sıcaktı ben açtım" dedim. Sözlük korkuyordum ne yalan söyliyim tekrardan onların eline düşmek istemezdim. beyler o günden sonra 1 seneye yakın hayatım ot gibi geçip gitti. Ne bir tanıdık gördüm, ne de eskilerden kimseyi. Her zaman ki rutinlerimle yaşıyordum. Artık kahveye bir eleman daha alınmıştı ve ben biraz daha rahatlamıştım oturmaya fırsatım oluyordu. Kemal abi bana bir telefon almıştı ilk göz ağrım nokia c2 veya c3 tam hatırlamıyorum. Tek kemal abinin numarası vardı ve bir kaç kahveden birileri. Bir gün akşam kemal abinin kızı geldi, abi ben bu kızı bir gördüm ulan bildiğim tutuldum. Yanıma geldi, "niyazi senmisin" dedi. bende heyecandan "iyiyim sen nasılsın melek" dedim. Yani o derece şaşırdım ve bir o kadarda güzeldi. Güldük vs. "evet" benim dedim. "Bunu babama verirmisin" dedi. Veririm tamam diyerek elindeki poşeti aldım. Abi kız bir güzel benden 1 yaş büyük. Yani geçmişte ne yaşadıysam unuttum sadece o kızı düşünüyorum.

Beyler ben o anı anlatamam kusura bakmayın ama o gece duvara kafamı dayadım, dişlerimi sıktım. Sadece acı hissediyordum başka hiç birşey hissetmiyordum. Canım o kadar çok acıyordu ki. Artık kadınları unuttum, aşkı, sevgiyi, unuttum, gençliğimde hep bir leke olarak kalacaktı bu an. Sadece kılsız vicudumda leke hissediyordum. Biri tarafından herkesin önünde gururum gibiliyordu. Ben o gece hayata yenildim sözlük. Artık hayatım pek bir anlamsızdı. Artık benim bir hayatım yoktu. O günden sonra herkes tarafından kullanılmaya dalga geçilmeye başladım bağzıları "gibik" diye çağırıyordu beni, bazıları "huurm" diyordu. Kimi yanına çağırıp "azdır ulan beni" diyordu. Beyler bir hayalim vardı bir karım olacaktı onu beyaz bir gelinlik içinde görecektim fakat kirli bir geçmişe güzel bir kadın sığdıramazdım. Ben ıslahevi zamanlarını anlatmayacağım. 2 defa resul tarafından zorlandım. Sürekli sözlü tacizler aldım. Ve sonunda o cehennemden çıkma günüm gelmişti.

Beyler yattığı odaya gittim. Oda pek bir geniş değildi, gözlerime baktı. "Sana soda şişesinden bahsedilermiydiii" dedi. Beyler ben o zaman bilmiyorum, züt deliğini genişletmek için oturturlarmış, yani ben zannediyorum içtiğimiz soda. "Biliyorum" dedim. Baktı bana soda şişesini koydu "otur baham hemi" dedi. Beyler şok oldum. Yani olayı anladım bu gavur huur evladı resmen beni gibicekti. Bi hışımla indirdim donumu "abi memduh abim bak benim pipim var abim bende kızlarla sevişmek istiyorum, abim bende baba olmak istiyorum, çocugum olmasını istiyorum abim bırak gideyim abim lütfen gideyim memduh abim ne istersen yaparım" dedim. Adam sanki böyle yumuşadı gibi oldu. Yüzüme baktı, baktı "gibtir git lan burdan" dedi. O an ne hissettim bilmiyorum ama bi anda odadan çıktım beni farklı bir odaya gönderdiler orda uyumaya çalıştım. Hamza arkadaşlarına haber salmış, beni yattığım odada dövdürecekti. Bu gece yaşadıklarım akıl sır erdiremeyecek tuhaflıktaydı, ve çok şanslıydım herşeyden ucu ucuna kurtuluyordum. Ben uyumaya çalışırken biri geldi başıma, "uyan" dedi. Ardından "Sen hamzaya iş mi koyuyorsun la hayırdır sana top" dedi. "Yok abi tamamen olay yanlış anlaşılma bak memduh abide beni bıraktı" dedim. "Aslında öldürmeye çalışan kişi o kızdı benim olayla bir ilgim yok" dedim

O gün biraz düşündüm, artık ailemi bulma vaktiydi moruk. Karşılarına çıkıp "ben adam oldum" deme zamanıydı. Bunca acıyı yaşadım hala yaşıyorum bakın görün oğlunuz ne halde diyip gururlanmalıydım. Kemal abi dedim, "benim artık ailemi bulmam gerek lütfen bana yardım et abi".
-"Niyazi bu işler hay hop deyince olcak işler değil 3 yıl geçmiş kolay olmaz belki seni öldü zannediyorlardır" dedi.
-Abi yarın gidelim bulalım vallahi ben yoksa ölücem abi
kemal abinin kırmızı reno9 u vardı yarın artık gidecektik.
O gece sabah olmadı sözlük meleğin yüzüne bakamadım, yengeninde öyle.

ilk olarak güvendeydim. Artık hergün gelen bir yemeğim vardı. Bir kağıdım bir kalemim vardı. içeriye girdiğimde soğuktu. koğuşta 21 kişi kalıyordu. En büyüğü 17 yaşında ve en küçüğü 7 yaşında olmak üzere bir sürü yetim, öksüz insanlar vardı. ilk gün hayatımın cehenneme çevrildiğini hissettim. Herkesin elbiselerini yıkadım, tuvaletleri temizledim, ranzaların bile tozunu ben alıyordum, yatak döşşek, yorgan katlıyordum. Boş kalan vakitlerde şiir yazardım. (Yazdığım defteri sizinle paylaşacağım) bir gece biri geldi ve beni uyandırdı "Resul abim seni çağırıyor" dediler. Bende herhalde işlerini yaptıracaklar zannettim direk kalktım ayağa ve resulun yanına gittim. "Buyur resul abi beni çağırmışsın bir yanlışımmı oldu" dedim. "Yok gel bakayım şöyle" dedi ve beni kucağına oturtturdu. Beyler saf masumca oturmuştum, resulun gibini hissediyordum. "Sen ne kadar parlak çocuksun böyle memleketin nere senin" dedi. "xxxx liyim" abi dedim. "o hemşerim dedi eliyle bacaklarımı okşamaya devam etti. Hayatımın en karanlık anını yaşamama belki çok az kalmıştı. Bitmiştim ben.

Kemal abim sohbete başladı. xxx xx kişisinin arıyoruz galiba evlerini size satmışlar.
-Haa siz onları söylüyosunuz neyi oluyorsunuz
-bi tanıdıgıyım köyden ziyaretine geldim
-sizin akraba bagınız epey güçsüz herhalde rahmetli insanları ziyarete geliyorsunuz
-"neee" dedi kemal abim
-efendim bilmiyomusunuz çocukları vefat etti kahırlarından xxx bey 3 ay sonra vefat etti. Oglunun kocasının acısına dayanamayan xx hanım 2 yıl sonra vefat etti. Evleride mirascıları olmadıgı için kardesleri bize sattı.
Sözlük yıkılmıştım. Ağlamaya başladım. Ulan benim orda hayatım kararırken burda da annem ile babamın hayatı kararıyormuş. Kim bilir ölürken ne acı çekmişlerdi kalbim acıyordu be. Ama ben birsürü acı yaşadım, ana baba acısınıda eklerim üstüne. Beyler çok pişmandım. Önce benliğimi kaybettim, sonra anamı, babamı. Bir çıkar yol arıyordum. Ama sadece ağlıyordum.

Hikaye uzun beyler. Yaşanmışlık çok fazla. Size tavsiyem bir çay demleyin sigaranızı yakın öyle okuyun. Benim sizden tek isteğim ilk baştaki entrye şuku vermeniz, gerisi önemli değil.
(bkz: ahtapotniyazi1996) bide şuradan gönlünüzden ne koparsa
Bu hikaye bitecek beyler sıkıntı yapmayın

Beyler kapı açılmadı. Tekrardan zile bastım, bu sefer kapı açıldı. Beyler evden tanımadık kişiler çıktı. "Merhaba" dedi kemal abi. "Biz xxx hanım ile xxx beye bakmak istemiştik."
-Yanlış geldiniz o zaman öyle biri burda yok
-xxxxx soyadıda bu
- "ev sahibi bilir onları biz bilmeyiz kiracıyız biz" dediler.
Neyse beyler kemal abim ev sahibinin numarasını aldı. Aradı yanımda dinliyorum:
-Alo
-Alo buyrun çayır emlak
- merhaba biz sizinle görüşmek istemiştik adres alabilirmiyiz emlak için
-tabi tabi xxx sokak no xx x/x
-tamam
Kemal abim "hadi bakalım emlakçıya gidiyoruz" dedi. Atladık emektar renoya gidiyoruz. 10 dakika sonra vardık emlakçıya girdik içeri. Selamun aleyküm, aleykum selam.

BEYLER BAŞLIĞA BiRAZ YÜKLENELiM. OKUYUN SADECE EN BAŞTAKi ENTRYE BiR ŞUKU VERiN GERiSiNi gibTiR EDiN gibiNiZ SAGOLSUN

Beyler kar etmişiz, sıkıntıları unutmuşuz zaman geçirmişiz ulan meleklede yakınım, mutluyum neden meleği istemeye geliyorlar. Melek evlenmek istemiyordu ama zorladılar, baskı yaptılar. Meleğe dedim "melek senle gel bir sahil kenarına gidelim konuşalım"
-"gidelim niyazi gidelim" dedi.
Neyse moruk gittik sahilin kenarına telefondan açtım tek müziğimi "kurtlar vadisi elif dedim."
Beyler aklımda bu kızla kaçmak vardı zaten hayatım gibkolaşmış ne yapsam da tak gibi oluyor herşey bizim gönlümüzde Elif gibi sevdiğimiz bir meleğimiz vardı be. "Melek bu evliliği istemiyorsun gel gidelim buralardan" dedim. Beyler harbiden yaptığım ayıptı. Ekmeğini yediğim adamın kızına göz koymuştum. Melek yüzüme baktı. "Niyazi olmaz"dedi. Ah be abimi ciğerimi deldi. "Yapma melek yapma ulan. Ben senin mutluluğunu izlemek istemiyorum" dedim. Yüzüme baktı beyler: "sen lekelisin niyazi" dedi.
Beyler ciğerlerim iflas etti yav bak yemin ediyorum, kalbim tekledi böyle. "Melek geçmişimi yüzüme vurma, benim elimde olan bişey değil ve sen bu kadar taş kalpli değilsin, gel gidelim melek" dedim.

Çadırın içinden bahsedeyim, çadır beyazdı, içerisi sarı. içeride loş bir aydınlık vardı. Girdiğin zaman tulumlar vardı, küçük tüp, beyzbol sopası, 5lt su, poşette domates, biber,salatalık vardı. Ortalık güzeldi ve ben bir yaramazlık yapmassam bu adam beni dövmüyordu. huurluk yapınca anamı gibiyordu. Neyse beyler ben artık ümidi kestim burda yaşamayı göze aldım, ailem çok korkmuştur ama artık beni kaybetmişlerdi. Sabaha karşı adam ellerimi çözdü, özgürdüm ama kaçmıyordum "burda bekle biri gelecek" dedi. "Tamam abi" dedim domates aldım, bayat ekmek aldım ikisinide yiyordum. Bir anda çadırın yanına gri bir range rover yaklaştı. içinden siyah takım elbiseli, güneş gözlüklü iki kişi çıktı, "Yuseeee" diye bağırdı. Bu sesi duyunca adam bir anda kendine çeki düzen verdi, "oooo abim hoşgelmişsin"
- hoşbulduk bişeyler varmış
- var var taze kan
- kim bakıyım göster
bende sinema seyreder gibi elimde domates, ekmek seyrediyorum bir anda adam üzerime doğru geldi. Kulağıma yaklaştı, "kaçmaya çalışırsan öldün demektir gel" dedi. Bende malım ya, kaçmadım adamın elinden tuttum, takım elbiseli adamlara doğru gittim.

Beyler şimdi size birşey açıklayacağım. Olayları bu kadar net olarak anlatmam ve duygularımı katmam bu olayı kendim yaşadığım içindir. Başlığı ilk açtığımda 'arkadaşımın yaşadığı' yazdım çünkü başlık tutulmassa bir kaç kişinin benimle tekrardan dalga geçip, eğleneceğini düşündüm. Bu olayların hepsini bizzat kendim yaşadım. Sizler acıma dert oldunuz, aşşağılamadınız ve beraber sövdük banada bir özgüven geldi, bu olayları arkadaşım değil, kendim yaşadım. insanları hep kötü sanıyorum kusura bakmayın, bu bende alışkanlık olmuş artık. Başlığı editlememin nedeni budur.

BEYLER 23:00'dan SABAHA KADAR DEVAM EDiCEM.