çok yalnızım nolcak benim halim

kaybedenler kulübü terk

cuma gecesi eve dönerken taksiyle, taksici benimle alay etti ve "taksimden yalnız dönmek nasıl bir başarı ağbeyyyy" dedi. hayattaki en büyük başarım bu ama pek de övünmüyorum bununla.

fazla sallıyon usturuklu salla baride inanak amk

@72 ben de inanmak istemiyorum keşke farklı olsa.

bu başlıkta birisi hiç yapmadığın bir şey yap demişti. 3 hafta önce şans eseri girebildiğim bir barda karşı masada çok güzel bir kız görmüştüm. tabii ki gidip konuşamadım. tam bardan çıkarken hiç düşünmeden peçeteye telefon numaramı yazıp beni arar mısın diye de ekledim. masasına bırakıp çıktım bardan. 2 gün sonra mesaj attı baya bir sohbet ettik gel bugün buluşalım dedi ama seni hatırlamıyorum dedi. araşarak anlaşırız dedim ve heyecanla buluşmaya gittim. uzun zamandır böyle heyecanlanmamıştım. kızı gördüm karşımda şuraya doğru gel dedim sonra el salladım. kız beni gördü ve yüzü resmen düştü. bir şey de diyemedi. 2 saat takıldık kız ve o 2 saat boyunca kız sürekli mesajlaştı onla bunla. eve yalnız ve gibtiri yemiş olarak döndüm. kız bir daha da mesaj atmadı.

çok önemli değil gibtir yemek. zaten insan bir yerden sonra da pek umursamıyorsun. sadece üzüldüğüm şey hayatıma renk getirmeye çalıştığım her denememde yaşadığım o anlamsız ümit.

Ümit kötülüklerin en kötüsüdür çünkü işkenceyi uzatır demiş nietzsche.

bazen şans eseri hoş sohbet taksicilere denk geliyorum. sohbeti güzelse yolu değiştiriyorum şurada bir yere uğrayalım diyorum diye diye yolu 3 katına çıkartıyorum bazen. taksici de coştukça coşuyor şansım yaver giderse. "ağbi şöyle bir karı var hem gibiyorum hem de üstüne para veriyor","geçen gün ünlü bir oyuncu bindi taksime kral adammış" gibi hikayeler anlatıyorlar. anlattıklarının pek bir anlamı yok benim için. 2 şey önemli benim için 1.si konuşabilecek birini bulmak 2.si ise insanların mutluluğu nasıl yakaladıklarını görmek. en azından mutlu ve coşkulu bir insan görüyorum.
özeniyorum size gerçekten.

kalabalıklar içinde yalnızım oç daha ne olsun...

insanların beni anlamadığından dert yanardım önceleri. sonra dedim ki niye anlamaya çalışsınlar ki? ben kendimi doğru anlatamıyorsam karşımdakilerin anlamalarını beklemek de gülünç. bir yerden sonra bu fikri bir köşeye bıraktım. denemiyorum bile anlatmaya. anlamasınlar beni çünkü çözülebilecek bir yanımda yok, anlatabilecek gücüm de.

zaman her şeyin ilacı mı? yine yanıtsız bir soru kafamda. zaman neyin ilacı ki? zaman geçtikçe sadece ağrı eşiğin yükseliyor. yine acıları çekiyorsun, yine aynı taktan ruh halindesin.

belki de bu ilacı benim bünyem kabul etmiyordur. bilmiyorum ben de işe yaramadığı ise bildiğim az şeyden biri.

bir de "en kötü karar, kararsızlıktan iyidir" lafı yine bana uymuyor. kararsız kaldığım her gün karar verdiğim günlere küfretmekle geçiyorken bu sözü nasıl savunabilirim ki?

anlayamadığım o kadar çok şey var ki. bilmiyorum zekam kısıtlı anlamamam normal ama bu kadar aptal olmak insanın zoruna gidiyor. neyse bazı insanların ağzından "şu hayatta yaptığın hiç bir şeyden pişman olma ben asla pişman olmadım" lafını duyuyorum. benim hayatım pişmanlıklarla dolu, yaptığım seçimler sanki kaydırma yapmış avanak öğrenciden farksız. en azından bir iki doğrum var diyorum ama yanlışlar doğrularımı çoktan zütürdü 0'ın altındayım. ben böyleyim ama sen hiç pişman olmayan adam, bu kadar kusursuz olmak zorunda mısın? yoksa sadece benim gibi kaybedenlere eziyet için mi konuşuyorsun bilmiyorum.

saat 10 oldu. 4 saattir çay içiyorum kafede. zaten kimse de kalmadı. beni gören kaçıyor sanki. artık garsonlar bile gelmiyor. nasıl bir enerji var üstümde bilmiyorum, çıplak ayakla toprağa bassam iyi gelir mi bilmiyorum. ama bastığım yere bir daha ot bitmez bu konuda eminim.

1 ay önce ödemediğim banka borcundan dolayı bankadan arayan merve ile konuşabilmek için borcumu öteledim. 3 gün önce yine aradı konuştuk. içimden geçenleri bilse tekrar arar mı yoksa eve haciz mi gönderirler bilmiyorum. neyse benden sanki rica etti gibi hissettim ve borcumu kapattım. bir kadının ricasını geri çevirecek kadar da öküz değilim.

önümde 2 seçenek var ya eve gidip uyumak ya da biraz içip yine uyumak. hayatımda belirsizliklere yer yok.

uyumak güzel şey lan. kim olduğunun ne yaptığının pek bir önemi yok herkes uyuyor. insanlarla bir ortak paydamı daha buldum bu arada. neyse yastığıma sarılıp her günümden 8 saat daha geçiyor hızlıca. keşke daha çok uyuyabilsem.

yazdıkça fark ediyorum ki şu halimle bile hep daha fazlasını istiyorum. biraz daha uyusam ya da akbank çağrı merkezinde çalışan merve bir kere daha arasa beni diye. sanırım mutsuzluğum elimdekilerle yetinmememden kaynaklı.

sürekli aynı desen, renk ve marka çorap alıyorum. zaten çamaşır falan üşeniyorum bu işlerle bir de çorap çiftleri eşleştirmek benim için işkence gibi oluyor. hayatın her anından zevk almak gibi içi boş söylemlere neden kanamıyorum ki?