Bundan 1 hafta önce başladı herşey belkide yolun başındayız. Babam 57 yaşında çoğunuz gibi bende canım gibi severim. Evde tek başına epilepsi krizine benzer kriz geçirdi. işten çıkıp apar topar hastaneye gittiğimde felç geçirmiş şekilde göreceğimden korkuyordum neyse ki olmadı.O müthiş devlet hastanelerimizin mr'ını beklerken gözümün önünde yine oldu bu kriz gözler kaydı ağız kitlendi anlamsız sesler kollar kasıldı. Babam ölüyordu gözümde ağzını zar zor açıp hava yolu falan geldi kendine.Hal böyle olunca tomografi çekildi ilaçlı ilaçsız derken tümör şüphesi olduğu başka bir devlet hastanesine gitmemiz gerektiğini söylediler. Muhteşem sağlık sistemimizde istanbul'da en donanımlı en bilinen devlet hastenesinde detaylı film çekilecek cihaz bozuk ve bize acele etmeyin diyorlar.(Tümör şüphesi gördükleri hastada).1 haftadır bu süreçte küçük küçük nöbetler geçirior her nöbet aklımı alıyor en son bu akşam boş boş dalmalar doğru dürüst konuşamamalar başladı. Zoruma gidiyor koskoca dağm gibi babamın anlamsız sesler çıkarması boş boş bakması kanıma dokunuyor. Hele onun bundan utanması beni daha çok kahrediyor. Hiçbir tanı koymuyorlar boş boş bekletiyorlar her gece uyumadan gecenin sessizliğnde birşey olacak mı diye beklmek acaba yarın ne gibi değişiklikle kahrolucam diye beklemek kanıma dokunuyor. Hastalıkla ilgili şeyler araştırırken canım yanıyor kalbim ağrıyor.

Not:ister giblensin ister giblenmesin sadece yazmış olmak için yazdım.