Merhaba beyler ve varsa bayanlar ,

Çok aşırı derecede biriktirip içime attığım , KENDiMCE ağır gelen yaşadığım sıkıntılar beni artık çok daralttı ve etrafımda pek fazla bir insan kalmadığından (kalanların da bu tür konuları konuşamayacak kadar cıvık olduğundan) sizinle paylaşmak ve size kendim ve bu KENDiMCE büyük olan sıkıntıları daha doğrusu bu bunalım sürecini paylaşmak istiyorum. Asıl amacım sizden bazı şeyler için tavsiyeler almak.

Herneyse. Ben şu anda 19 yaşındayım. Önyargıyla yaklaşıp “19 yaşında ne yaşadın amk” demeyip , bir birey olarak varsayıp okursanız sevinirim.

Bu bunalımın temeli 15 yaşıma dayanıyor diye düşünüyorum. Dünya üzerinde Annem ve Ablam harici kimseye değişmeyeceğim dünyalar güzeli iyi kalpli , naif bir sevgilim vardı. 3.5 yıllık inişli çıkışlı bir ilişkimiz vardı ama maalesef benim yüzünden temelini sağlam atamadık. Aldatmıştım utanarak söylüyorum. Bu olaydan sonra ayrıldık ve aylarca yalvardım, yakardım 2. bi şansı isteyip de barıştık sonrası zaten olmadı. Şunu farkettim ki onunla ayrıldıktan sonra özgüvenim, hissiyatım, inancım(dîni değil genel olarak) ve insanlara karşı olan bakış açımın değiştiğini ve ortadan kalktığını farkettim ve bunun yerine tamamiyle kuruntu bi insan oldum. Hayatıma kim ne zaman girerse girsin hep şüphe duydum iş, arkadaş, sevgili, kanka hepsi sanki her an bir iş çevirebilir gibi geliyor. Bunun sonrasında özgüvenini kaybettim. Gayet sosyal ve eli yüzü düzgün bi insan olmama rağmen önceden bi ortamda samimiyet bağlarını sağlayan bir insanken şu an kampüste insanlara sadece uzaktan bakıyor ve kendimi hiç gibi görüyorum. Sürekli bi kurumtu bi paranayo bi gıcıklık var içimde. Her gece 3.05 te , hayatımda “değerli olarak gördüğüm” insanları bir kabusun içinde görüyor ve uyanıyorum. Uyku düzenim kalmadığı için de aşırı bitkin bir insanım. Sigara, alkol ve esrar bağımlısıyım. Sigarayı 5, Alkolü 3.5, Esrarı 1.5 senedir düzenli tüketiyorum ki gittikçe de artıyor bu düzenlilik. Sağlık açısından çok kötüyüm. Bağışıklığım çok düşük. Kansere yakalanma oranım normal bir insandan çok çok daha fazla ki yaşayabileceğim (bu yaşam standartları, genetik, bağımlılıklar, sinir-stres, antidepresanlar) en fazla 25-26 yaşına kadar diye görüyorum. Önceden bakımlı bi insanlen şu an parfüm kullanmıyor, yataktan nasıl çıktıysam öyle gidiyorum bi yere gideceksem , kişisel bakım da hiç yapmıyorum artık pislik bi insanım. Aldatıldım. 2.5 ay başlayan bi ilişkim saçma sebeplerden bitti ve bitiren kız bana sunduğu sebeplerin tersine şeyler yaparak yeni bir sevgili yaptı. Arkadaşım dediğim sefiller hepsi farklı bir alemde ne yaptığı belli değil. Hayatıma yeni insan girmiyor sürekli çıkıyorlar. Geçen her saniyeyi tekrar özlüyorum. Sürekli bir şeyler aramak , her gün bir insana bağlanabilmek ve hayata tutunmak için bir sebep arıyorum. Aklımdan intihar geçiyor ama korkuyorum. inançlı biri değilim herhangi bi dini görüşüm yok. Ateist , agnostik falan da değilim. Sadece varsayımlarda bulunuyorum ama pişman olacağımdan da korkuyorum. Devam edersem istediğim hayata erişemeyeceğimbiliylrum. Her gün gelecek kaygısı içinde yaşıyorum. Ailem de bu konu yüzünden gereksiz bir baskı yapıyor. Babam ayyaş sarhoşun teki haftanın 5 günü eve 4-5 gibi kafası güzel geliyor. Ve ben çocukken her gün Annemi dövüyor ve taciz ediyordu. Zarar veriyordu. Eve eşyalara bana ablama anneme. içten içe nefret ediyorum. Her gün veda ve ya intihar mektubu yazıyorum ve sonra buruşturup çöpe atıyorum. Sürekli insanların bana acımasını ve üzülmesini istiyorum. Yapamıyorum hiçbir şey. Beynimin içinde milyonlarca kelime ve olay varken hiçbirini toparlayamıyor anlatamıyorum.

Acınasıyım ...