çok sıkıldım anlatıyorum amk

tek pişmanlığım zamansız ciddiyetimdir amk. alın aforizma.

en çok dert edindiğim konuysa uygarlık yalanı. lise 3'te gördüğümüz basit pgibolojik savunma mekanizmasının toplum gerçeği olmuş hali. uymamız ya da uymamamız gereken kurallar, çünkü "insan olmak bunu gerektirir". ne zamandan beri bu kadar üstün varlıklar olduk, hiçbirimizin fikri yok. istediğiniz kadar kanıt gösterebilirsiniz, ben de tersini gösteririm. mantıksız çocuk savunmasından öteye geçmez bu, tabi yaşadığımız dünyanın da mantıklı olduğu söylenemez. savunmamın mantığı da göreceli olur, uygarlığın getirdiği kurallara göre mantıksız olur. bertrand russell'ın çaydanlığı gibi bütün bu uygarlık. kimse görmedi, varlığını kanıtlamış değil, ama onlara "bir uygarlık var " denildiği ve yokluğu kanıtlanamadığı için inanıyoruz. adam mezarında sirk kurdu gösteri yapıyor takla atarak amk.

bir çocukluk arkadaşım var. küçüklüğümden beri beraberiz ve ne kadar dengesizlik yaptıysak beraber yaptık. inciye beraber üye olduk. zamanında o telekineziyle ilgilendi ben pyrokineziyle. sanki yapabilecekmişiz gibi. chris angel kahramanımızdı amk. o klagib gitar öğrenmeye çalıştı ben elektro gitar. şimdi o fars dili edebiyatı okuyor ben fransız dili edebiyatı. o korku edebiyatında bir şeyler yazmaya çalışıyor, ben pgibolojik roman. sanki yapabilecekmişiz gibi. uğraşıyoruz bir de. ikimiz de 20-30 sayfa yazdık züt gibi tıkandık kaldık amk.

kız olsak sevişirdik herhalde ergenlik dönemimizde amk. en azından bir heyecanı olurdu. ama öküz olduğumuz için ferre arşivlerimizle övünüyoruz birbirimize.

sonra da ben komedyenlere sardım amk işte. herkesin kişisel kahramanları olur mesela. bazılarının ki siyasetçi olur, bazılarının ki aktörler, müzisyenler, büyük iş başarmış insanlar. gandhi, lennon, che vesaire. benimkiler hep komedyenler oldu. jenerasyonumuzun filozofları olduklarından bahsetmiştim. ama beni asıl yakalayan gözlerindeki bakış oldu. insanları güldürdükten sonra ciddi olup insanlık olarak nasıl mutlu olduğumuzu anlatırken ki bakışları. gervais'te samimiyet vardı, carlin'de evrene ve doğaya karşı hayranlık, hicks'te de hüzün amk. şimdiyse bu üçünün neredeyse bütün gösterilerini en ufak vurgusuna kadar ezbere biliyorum.

sonra da komedyen olmak istedim tabi. üç kişiyi kahraman bellemişim, üçü de komedyen, so, ben de olmalıyım. tabi fark ettim ki ben komik olmaktan çok sinirli bir insanım. ondan da vazgeçtim sonra.