ben hikayemi anlatıyorum beyler. sizden de bekliyorum

11. sınıfta bi kıza aşık oldum beyler. hayatımda ikinci kez birine aşık olmuştum. kızda beni seviyodu. mutluyduk.çıkmadan önce bana kronik bi hastalığının olduğunu ve her an
felç riski ile karşı karşıya olduğunu söylemişti.ama ben yinede ona aşık olmaktan korkmadım. ilişkinin ortalarına doğru hastaneye gittiğinde riskinin arttığını öğrendik.
ve işte o an harbiden korkmaya başlamıştım. gelecekle ilgili hayaller kuruyoduk hiç bitmicekmiş gibi yaşıyoduk belkide hayattaki tüm mutluluk kotamızı o zamanlar
doldurmuştuk.

Ama her zaman ikimizin de gülüşünde bir korku ve üzüntü vardı. korkuyodum beyler.bir sabah uynadığımda canımdan çok sevdiğim kıza günaydın yazdığımda cevap
alamamakdan korkuyodum.en kötüsüde -erkek panpalarımız beni daha iyi anlar- sevdiğin karşında eriyip giderken elin kolun bağlı hiç birşey yapamadan beklemektdi.
tıbbın çare bulamadığı şeye ben napabilirdim ki beyler. elimden gelen tek şeyi yapmaya başladım bende. Allah'a yalvardım. hacet namazları kıldım.her gece yatmadan önce
"allahım benim ömründen al onun ömrüne ver" diye dua ettim. çünkü fedakarlık yapınca dua nın kabul olcağını düşünürdüm. işte bende böyle sevdim beyler

eee şimdi durum ne?:

7 ay çıkıp ayrıldık beyler. öyle olmasını istedi. birbirimiz çok üzdüğümüzü ve artık üzülmek istemediğini söyledi. güzel bi bahane bulmuştu. bişey diyemedim. ardından
bi kaç ay sosyal medyadan stakladım. baktım ki her staklayışımda daha fazla acı çekiyorum. sonra karar aldım. belki de vucut kendine savunma oluşturdu. belkide artık
eskisi kadar sevmiyordum. artık staklamıcaktım.bi kaç kez kararımı bozdum ama en sonunda başardım.

şuan nasılsın bari panpa?:

ne mutluluk var beyler ne hüzün var. beni gerçekten sevecek kurtarıcı meleği bekliyorum. monoton bi hayat. hiç bir artı yok. varmı panpanıza bi tavsiyeniz??