Yalnız olmayıp ama aslında yalnız olanlar vardır ya bende onlardan biriyim aq ama tabiki suç tamamen bende garip bir kişiliğim var sanki kimse ile gerçekten dost olamıyorum etrafımdaki insanlar sanki yalnızlığımı örtmeye çalıştığım duvarlar gibi yeni tanıştığım insanları erkek veya dişi farketmez hemen tavlarım (tavlamaktan kasıt kafa denklilik manasında) insanlar numaramı alır onlar konuştukça dinlerim ararlar cevap vermem cevap vermek istemem bir yere çağırırlar kabul etmem gitmek istemiyorum pısırıklılıktan olmadığını düşünüyorum ama kim bilir aq sonundada unuturlar etrafımda devamlı insan vardır yalnız kalan gelir 1 hafta yanımda dolanır ve sonra gider çok ilginç beni kullandığını bilirim ama işin ironik tarafı bende onu kullanırım komik lan etrafımda insanlar var ancak biri bile beni aramaz etmez tabii yadırgamıyorum onları çünkü asıl onları aramayan benim bu kişiliğimden kurtulamıyorum beyler yabani gibiyim ne sorarım ne önemli günlerini kutlarım içimden gelmiyor çünkü devamlı bir depresyon içindeyim tam 6 senedir kurtulamadığım bir depresyon ... insan düşünmeden edemiyor ilerde eğer evlenirsem oda tıpkı bu sahte dostluklar gibi mi olacak ? acaba değişecek miyim ? yapmacık bir insan olmak istemiyorum ancak durum onu gerektiriyor gibi oysa yapmacık ve yalan en kötü olduğum iki konu aq hiç umut yok galiba bende...

@2 çabalıyorum ama bir an gelip tüm çabalarımı süpürüyor be panpa sil baştan yani.. o anın nereden geleceği belli olmuyor belki birinin terslemesi veya arkamdan konuşması gibi milleti sallamıyorum ama o yer bazen anam bile olabiliyor

@4 bu zamana kadar dediğini yapmaya çalışıyorum zaten panpa ama işte bu bende nedense depresyona neden oluyor sinirleniyorum umursamamaya çalıştıkça umursuyorum elimde değil kısaca .. ayrıca umursamamada bir yana kadar umursamadıkça yalnızlığım katlanıyor içimde insan yalnız kalır hani neyse önemli değil anam babam kardeşim yanımda olur der ya işte o zaman tüm umutları onlara bağlanır onca yüklenmiş umut küçücük bir darbeyle param parça olur işte o zaman gerçekten yalnız kalırsın benim durumda o umursamadıkça bu hallere geldim be panpa

@6 panpa denedim o olayı beceremiyorum çok yapmacık oluyor ki karşıda ki de anladığını belli ediyor yeni tanıştığım insanlarla konuşmakta sıkıntı çekmiyorum ama zaman geçtikçe kopuyorum onlardan tabii ki kullanıp atılmış hissetmeleri doğal ki nefret edebiliyorlar ilişki ilerledikçe sıkılıyor gibi oluyorum sanki ilerlemesini istemiyormuş gibi ve yapmacıklaşıyorum ve en kötü yaptığım işlerden biridir yapmacıklık iki türlüde hem ben hem o uzaklaşıyoruz birbirimizden... bu hayatta sevdiğim biri varsa oda anamdır devamlı sarılırım ama zamanında benden çok şey bekliyordu tek ilişkilerim değil her şeyden bir süre sonra sıkılırım bu yüzden hep eleştirir beni bazen duymak istemediğim diyaloglara kulak misafiri olurum baba işi ise karmaşık aslında tüm bu depresyon işleri 6 sene önce iflas etmemizle başladı hayatımın baharı o zamanlar özgüvenimin doruk noktası sevgilimin olduğu arkadaşlarımın iflas edince şoka uğradım asosyallikte o zaman başladı zaten üstüne gelen maddi sıkıntılardan tut manevi sıkıntılar ölümler olsun yediğim kazıklar olsun derin yaralar bıraktı bende bu hale gelmemdeki olaylar zinciride öyle başladı babama kızmıyorum tabii ama yinede sanki derinlerde hep suçu onda arıyormuşum gibi gün geçtikçe sanki kabul etmek istemesemde saygım azalıyor gibi ama bu işler onun yönünden iyi gitti gibi zamanında karı kız şehvet dışında başka şey bilmezdi ailesinide pek umursamazdı şimdi bile belli etmiyor ama bize karşı tutumu çok değişti çocukları deyince akan sular durdu resmen belli etmiyor ama duygusallaştı arada yakalıyorum o anları * babamla yinede işler karmaşık istemiyorum ama öyle olmak zorunda gibi