Bu ülkede yaşamak çok zor, efkarlıyım dostlarım. Küçük yaştan beri çalışıyorum eve katkı sağlıyorum.Çogu zaman okula gidemez hocalar idare ederdi. Zorluk başarıda getirdi.ilk anadolu lisesini kazandık, sonra ing iktisatla ünide devam ettik bi yandan uzaktan eğitimle 2. Üniyide bitirdim. Tabi çalışmaya devam ediyorum hep. Sonra istediğim bölümde yüksek yapayım dedim onuda hallettik çok şükür. Yaş oldu 26-27 iş bulamadım nereye gitsem 1300 lira, yoldur yemektir masrafımı karşılamıyor.Şimdi bi yerde çalışıyorum garson olarak 1800 lira gelirim var 800 aileme 400 eve veriyorum ,600 lirayla yol yemek giysi idare etmeye çalışıyorum. Allaha çok şükür ideallerimin peşindeyim ama bu ülkede adalet yok, beni geçtim be insanlar var bu şekilde. Sevdiğimden ayrılmak zorında kaldım.5 kuruşum yok başka şehirde onun hayatını zehir etmek istemedim. içim acıyor, çok yalnızım ve vasıfsızım. Yemeğin yanında kola içmek benim için lüks oldu.
Kimi et pahalı kimi şu pahalı demiş, yemekten geçtim burda insan olmak pahalı.

Okumadım mk

öyle kardeşim sen dua et sadece hayırlısı olsun herşeyin hayat bu akışına bırak