küçükken kış gecelerinde ev winterfell gibi oluyodu bi salonda soba vardı bütün millet sobanın etrafında toplanıyodu tv nin ışığıyla yatıyoduk salonda

neyse ben küçüğüm karanlıktan falan korkuyom tabi çişim geliyodu yapmak için tuvalete gidicem ama nasıl gidecem
gitmeden önce planı kafamda çiziyodum şöyle şöyle yapcam diye sonra başlıyodum

ailenin diğer fertlerine karanlıktan korkmuyorum falan dedim büyüdüm artık ayağı ama altıma ediyorum anlatamam kalibim güm güm
girişe açılan kapıyı sakince açıyorum etraf kapkaranlık tv'nin hafif ışığıyla yer tesbiti yapıyom tabi, arkama son bir bakış atıyorum ve

kapıyı kapatır kapamaz bir depar atıyom tuvalete kadar anlatamam 2 saniyede tuvalete giriyom 6 saniyede işiyom elimi bile yıkamadan geri koşuyom tam salon kapısının önüne gelirken duruyorum kapıyı tıpkı 80 yaşındaki bi dede misali açıyodum sobanın yanına oturup kalp hızımı yavaşlatmaya çalışıyodum beyler bunu bi benmi yapıyodum lan?

(bkz: şuku veya cüğülemeden geçmeyin pampalar)
özet: korkudan tuvalete koşarak gidişim