çocukluk arkadaşımla cin mevzumuz anlatıyorum

o güne kadar, ruhani olaylara inanmayan bir ruh halim vardı.
olay bu senenin şubat ayına ait. rezervelerinizi alın.

başlıyorum.

sadece benim yazdıklarım için:

http://inci.sozlukspot.co...atıyorum/@sapanlavurbeni

bir turizm firmasının çağrı merkezinde çalışarak hayatımı idame ettiriyorum. iş çıkış saatlerim yoğun olduğu günlerde 23.00 - 23.30'u buluyor. o günlerden biri. yorgun argın işten çıktım, eve girdim. kız arkadaşımla da papazız o zamanlar, ona hatalarını, yapmaması gerekenleri anlatmaya çalışırken saat 01.30 olmuştu. telefonum çaldı. "allah allah kim lan bu saatte?" diye telefonu elime aldım. baktım ki mustafa arıyor...

mustafa benim 12 senelik arkadaşım, liseden beri beraberiz. en sıkı dostumdur.

ekgibsiz ve daha anlaşılır olması açısından:

mustafa'nın ailesi, benim ailemin tersine aşırı tutucudur. evlerine girdiğiniz anda buğulu bir koku alırsınız. kapının girişinden itibaren her yerde üzerinde allah yazan çerçeveler, arapça yazılar ve iskender hoca dedikleri (internet üzerinde sahtekarlığı aşikar şekilde tespit edilmiş) adamın resimleri ile dolu.

adam bu arkadaşlar:

http://www.islamsitesi.ne...nder_ali_mihr-300x228.jpg

hatta bi aralar bu video popülerdi:

http://www.youtube.com/watch?v=Opw55OnOemM

mustafa'nın babası ssk'dan emekli, sakin kendi halinde bir adam.
annesi ise tamamen kendini allah'a adamış bir insan. gözü başka hiçbir şey görmez.

evlerine girdiğimde ürkerdim başlarda, sonradan alıştım.
çünkü evin dört bir köşesine döşenen ses sistemi sayesinde evde sürekli zikir çalardı.
"allah allah allaaah... " şeklinde

hatta tam olarak bu:

http://www.youtube.com/watch?v=vaf-XOjJ6a0

7/24 çalar. tuvalet ve banyo harici evin her yerinde...

@kız arkadaşımla da papazız o zamanlar, ona hatalarını, yapmaması gerekenleri anlatmaya çalışırken saat 01.30 olmuştu. telefonum çaldı. "allah allah kim lan bu saatte?" diye telefonu elime aldım. baktım ki mustafa arıyor...

hayırdır deyip kendi kendime açtım telefonu.
mustafa titrek bir ses tonuyla: "kapının önündeyim, aşağı in."

bizim dostluğumuz öyle ki, neden diye sormadan aşağı inmeyi gerektirir.
elime yatağın altındaki beyzbol sopasını aldığım gibi fırladım,
kavga falan yaptı dedim heralde...

aşağıya indim, arabanın içinde bekliyordu mustafa.
bindim arabaya "hayırdır noldu?" diyecektim ki arabanın arkasında iklime teyze (mustafa'nın annesi) dikkatimi çekti. arka koltukta ağlayarak arapça bir şeyler söylüyordu. "noldu birader?" diye sendeledim. "ya bizim enişte'nin sıkıntıları varmış, oraya gidiyoruz."

ankara'da oturanlar bilir.
çankaya'dan - demetevlere gideceğiz.

ablası ve eniştesi demetevler'de oturuyor.
gazı kökledik, yollar da boş
gidiyoruz.

20 dakika kadar sonra evlerinin önüne geldik...

hava buz gibi, rüzgar esiyor.
soğuk yüzümüzü kırbaçlıyor neredeyse...

mustafa "şu bina" diye eliyle işaret etti.
"tamam girelim haydi" dedim.

demetevleri bilir ankaralı arkadaşlar, binalar eskidir.
revizyona ihtiyaç duymayan ev sahipleri de dahil olunca
virane binaları sıklıkla görebilirsiniz. o binalardan biri işte...
bina 3 katlı, ama 2 katlı müstakil gibi bir görünümü var.

en üst kat 13 numara imiş. yavaş yavaş çıkıyoruz.
mustafa ile iklime teyze yavaşlamaya başladı.

başta garipsedim, ama merdivenleri çıkmaya devam ettim.
onlar arkamdan çıkmaya başladı.

en üst kata tırmandığımızda tam olarak taklit edemeyeceğim.

şöyle bir ses duydum. en sevdiğim insanın ölüsünü göreyim ki...

http://vocaroo.com/i/s0OkWx3RJ4ol

içim buz kesti...
hemen arkamı döndüm, mustafa ile iklime teyzeye baktım bembeyaz oldu suratları.

"o neydi?" diyebildim.
sessiz kaldılar.

yalnız olayı hala bilmiyorum.
mustafa'nın beni alma sebebi "enişte'nin sıkıntıları varmış"

dedim heralde alkol falan aldı şerefsiz, karısını dövdü.
gidip konuşucaz, böyle olmaz falan filan diye.

meğersem öyle değilmiş...

kapıya geldik, zile bastık.
mustafa'nın eniştesi açtı kapıyı.

adamı daha önceden tanırım, birlikte oturup içmişliğimiz dahi var.
gayet kültürlü, mantıklı, sevecen bir adam.

gözleri fal taşı gibi bize bakıyor. garip garip hareketler yapıyor.
dişlerini sıkıyor.

içimden "içmiş bu amk, kesin kavga edicez." dedim kendi kendime.

koskoca adam birden "o gelmesin, o gelmesin!!!" diyerek içeri kaçıverdi.
içim bi tuhaf oldu. o gelmesin diye bahsettiği kişi iklime teyzeydi.

mustafa'ya "noluyo oğlum?" demeye kalmadan ablası irem abla çıktı kapıya ağlayarak.

"anne bir şeyler yapalım, sabahtan beri böyle" diyerek bizi içeri davet etti...

içeri girdiğimde burnuma gelen pis bir lağım kokusu hissettim.
iyi de irem abla temiz insandı, bu evin pis kokusu da neydi? yadırgadım kendimce.

"hem leş gibi sarhoş olmuş, hem de şu evin kokusuna bak." dedim kendi kendime.

oturduk, irem abla anlatmaya başladı...

"gece yaşadıklarına rağmen sabah gayet iyiydi,
öğlen tuvalete girdi; çıktı bir tuhaf oldu."

mustafa sordu "ne oldu ki gece?"

irem ablanın ağzından:

"sabah uyandığında 1.5 saat boyunca ağladı, korkudan saçlarının büyük bir kısmı dökülmüştü. bir avuç saç topladım yastıktan. anlattığına göre, gece saat 3 gibi uyanmış. daha doğrusu uyandırılmış. ben uyuyormuşum. kafasını bir kaldırmış siyahlara bürünmüş, yüzü kırmızı iri yarı bir adam. tavana değiyormuş boyu. "haydi gidiyoruz... " demiş buna. korkmuş istemsiz şekilde "ben bir yere gidemem benim karım, çocuğum burada." demiş. bu sefer adam "fazla uzağa değil, çatıya çıkacağız." diye cevaplamış.

hasan "benim yükseklik korkum var, gelemem." cevabını verince
"o zaman ne yapıcaz?" diyerek kahkaha atmaya başlamış. o sırada beni uyandırmaya çalışmış, dürtmüş dürtmüş kalkmamışım. adam yine konuşmuş "uyandıramazsın, uğraşma boşuna." ve daha yüksek hışımla devam eden kahkaha...

daha sonra yavaş yavaş duvarların kenarları dikkatini çekmiş, her duvarın köşesinden siyah bir hüzme yükselmeye başlamış ve kahkahalar artmış. yeni sesler eşliğinde...

bunu tavana kadar kaldırmışlar, korkudan her yeri tırmalamış.

"bırakın peygamber'in aşkına bırakın." diye bağırıyormuş, kahkahalar devam ediyormuş.
daha sonra "siz de allah'In kulusunuz ben de, allah aşkına bırakın" dediklerinde her şey eski haline dönüvermiş, oynayan çerçeveler, uçuşan perdeler, duvar kenarlarındaki siyah hüzmeler... "

şimdi bana inanmayacaksınız, diyeceksiniz ki "pgibolojiktir o, karabasan gelmiştir."

benle gelin."

irem abla bizi yatak odasına zütürdü.
parmağı ile işaret etti tavanı...

evet, görüyordum...

tavanda tırnak izleri vardı. bildiğiniz tırnak izleri...
hasan abinin anlattığı gibi, tavana kaldırılma olayı gerçekti.

gözlerimle gördüm ve inandım.
aklımın bir ucu "kendisi çıkıp tırmalamıştır." dese de;
tavan boyunun 2.5 metre olması, yatağın üstüne çıksan dahi (1.85 olmama rağmen) boyunun o tavanı tırmalamaya yetmeyeceği kesindi, hem de çok...

içim buz kesti korkudan, "hasan abi nereye gitti?" deyiverdim korkudan.

irem abla "annemi görünce tuvalete kaçtı"

adam tuvalette, akıbetinin ne olduğu belli değil
biz evde dolaşıyoruz, içimi iyice korku sardı.

mustafa zaten bembeyaz, eve girdiğinden, hatta beni kapının önünden aldığından beri neredeyse hiç konuşmamıştı.

iklime teyze konuşmaya girdi. "bize zütürelim, baban baksın bir."
irem abla kafa salladı. geçtik tuvaletin oraya, kapıyı tutuyor sıkıca içeriden.

"aç hasan abi biziz" dedi mustafa. yavaşça kafayı uzattı.
gayet normal şekilde "oo mustafa hoşgeldiniz, hayırdır bu saatte?" deyiverdi.

dumur olduk iyice.
yarı burada, yarı değildi diye düşündüm.

girdik koluna, salona doğru zütürüyoruz.
ama zütüm yok yani, yusuflamaktan yerinden çıkıp yuvarlanıp gitti bir yerlere, bilmiyorum.

iklime teyzeyi görünce bağırmaya başladı "onu zütürün burdan" diye.
iklime teyze "tutun sıkıca tutun!" dedi ve mustafayla biz sıkıca kollarından tuttuk.

arapça bir şeyler söyleyerek hasan abinin sırtını okşadı, adamın sesi kesildi.

"hemen bize gidelim." dedi iklime teyze.

çıktık demetevlerden, çankaya'ya doğru yola. gece saat 03.00...

mustafa arabayı sürüyor. sağında ben varım, arkada iklime teyze, irem abla ve hasan abi.

içim tedirgin... adamın ne olduğu belli değil ve arkamızda oturuyor. adam mustafaya bir saldırsa, araba yuvarlanacak. 130-140'la gidiyoruz. arapça'dan her zaman korkarım, iklime teyze de arkamda arapça bir şeyler fısıldayıp duruyor. muhtemelen dua ediyordu. kafamı hafiften çevirip hasan abiye baktım. hani birisi senden nefret eder de, kin dolu bir bakış atar ya? kaşları çatık bana bakıyordu. hemen kafamı çevirdim. dua da fazla bilmiyorum, fatiha'yı biliyorum sadece. korkudan onu okuyuverdim. içimden sürekli bismillah deyip duruyorum.

sonunda mustafagilin evinin önüne geldik... saat 03.30'tu...

ara bilgi geçelim.

ankaralılar bilir. narquilla pub vardır, çayyolu üzerinde.
bir tür gece kulübü, bar tarzı bir işletme. hasan abi orada barmenlik yapıyor.
içki ile içli dışlı ister istemez. sürekli bu işlerin içinde diye mi rahatsız ettiler acaba diye düşünüyorum;
mustafagilin evine çıkan merdivenleri tırmanırken.

sol koluna girmişim adamın, çıkıyoruz eve doğru...

Mustafagilin kapısının önüne geldik. adam yine garip hareketler sergilemeye başladı, dilini dışarı çıkartıyor köpek gibi nefes alıyor ve yüzü kıpkırmızı olmaya yüz tutuyordu. ben yine içimden "bismillah bismillah" diyorum. kapıyı çaldılar, meryem abla açtı.

meryem abla, mustafa'nın en küçük ablası.

hasan abinin kolundan tuttuk, kapıdan içeri soktuk.

http://vocaroo.com/i/s0wYkS7rYMAH

şeklinde sesler çıkartmaya başladı. kusacak gibi ses çıkartıyordu. biraz daha içeri zütürdük. mehmet amca olaydan haberdardı, elinde kuran tekli koltukta oturuyordu.

salona sokar sokmaz, hasan abi yere düştü. o anı size nasıl anlatırım, nasıl gösteririm bilmiyorum. yeniden kalktığında şok olduk. adeta yılan gibi.

bir insan iskeletinin, o şekli alması namümkün. şekli çizebildiğim kadarı ile.
olayı gerçekten hissedebilmeniz için.

http://sketchtoy.com/62339797

ayaklar penguen gibi sağa sola bakıyor, vücut yılan şeklini alıyordu.
adam çarpılmıştı...

bu sesler eşliğinde mehmet amcaya kilitlendi resmen...

http://vocaroo.com/i/s05iYtPohY2K

mehmet amca sesli şekilde kurandan ayetler okuyordu.
adam bildiğin yerde yılan gibi sürünüyor, kıvranıyordu.

kendi kendine bağırıyor, değişik hareketler yapıyordu.
mustafa'ya el ile işaret ettim. üstüne çıktık saçma bir hareket yapmasın diye.

bu arada iklime teyze de dibinde, başına zemzem gibisinden bir su sürüyor
dua ediyor, aradan da bize açıklama yapıyordu.

"iremgilin evinin içindeki kokuyu fark ettiniz mi?" dedi bi anda.

benim şalterlerim attı. "lağım kokusu iklime teyze, evet."
mustafa tasdik etti "evet leş gibi kokuyordu." dedi ablasına sert bi mizaçla bakarak.

iklime teyze devam etti. "bunların bulunduğu yerler böyle kokar yavrum, ondandır ki bu kokuyu aldığınız yerde hemen ayet'el-kürsi ve nas surelerini okuyun. başınıza iş açılmasın"

o kokunun kaynağı buydu demek ki, şok olmuştum...

mehmet amca kuran'dan ayetler okumaya devam ediyordu. biz üstündeyiz mustafa ile. iklime teyze dibinde. hasan abi konuşmaya başladı, daha doğrusu o konuşmuyordu. olayı daha etkili hissedebilmeniz ve beni anlayabilmeniz açısından söyledikleri:

http://vocaroo.com/i/s0mvYSFJPqKa
"başındakini çıkar kadın, yakıcam seni, yakıcam... " ve kahkaha...

mustafayla yüzlerimiz kireç kesti, iklime teyze bizim aksimize gülümsüyordu
ve bildiğiniz mücadeleye davetiye çıkarır gibi cevapladı.

"ben insanım, senden üstünüm, hiçbir şey yapamazsın kötülük tohumu, uzak dur evladımdan!" diye bağırıverdi.

gülmeye devam ediyordu hasan abinin bedeni...

daha sonra iklime teyze açıklama yapma gereksinimi duydu bize:

"başındakini çıkart dediği şey türban değil" diyerek elini başörtüsüne zütürdü, başının üstünden ufacık bir kağıt parçası çıkardı. bize göstermek için...

konuşmasına devam etti.

"bu kağıt efendimizin hediyesi bize, herkeste bulunmaz." ne dediğini pek çözemedim.
ama evin içindeki resimlerden anladığım kadarıyla iskender efendi dedikleri adamın hediyesiydi.

"bunlara karşı korur beni, bu başımdaki olmasa çoktan ya balkondan atlamış ya da evi yakmıştım yüzlerce kez." dedi.

içimiz yine buz kesti...

mehmet amca ayet okumayı bölerek bize baktı.

"çok sıkı tutun, burası önemli." dedi ve kafasını kuran'a yöneltti tekrar.
iklime teyze de bize destek vermeye başladı dua etmeyi bırakıp.
herkesin gözünde bir endişe vardı. sakin görünmeye çalışmasına karşın mehmet amcada da aynı şekilde...

daha sesli şekilde okumaya başladı ayetleri, daha sesli, daha da sesli...

işte o an yaşadıklarımız tam filmlikti: