bide askerlikte elenenler var. onların durumu daha da trajikomik. "saf milletin saf sesleriyle en büyük asker bizim asker" diye havalara atılarak gönderiliyorlar. vatana hizmet için güle oynaya gidiyorlar. ama masa başında alınan ve genellikle konusu "para" olan kararlarla sahada kalemleri kırılıyor. paranın olduğu her yerde canlar yanar. bu canları yananlar da her zaman parası olmayanlar olur. yani bir satrancı düşünürseniz, fili almak için bir kaç piyondan her zaman vazgeçerler. günümüz dünyasında devlet olmak bunu gerektirir. çünkü herşeyin sonu para. herneyse bunlar ölürlerse "vatan sağolsun" denir ve geçilir. büyüklerimizin işi görülmüş, bir fakir de gömülmüş olur. elde var para.

insan bir yaşa geldiğinde anlıyor ki tamamen oyuncuyuz. uyanana kadar yönetmen kesinlikle biz değiliz. rollerimiz ise belli. ama yazar da biz değiliz. Yıllarca süren eğitim hayatı bana şunu öğretti. Zararsız, vatansever ve vatan için çalışan bir birey olalım diye okutuluyoruz. 16 yılın sonunda elenmeyenlerimiz kpss adlı sınava sokuluyor ve 16 yıl yetmezmış gibi eğer bu sınavı geçersek onlara hizmet etmeye başlıyoruz. başlayamazsan yandın ama başlarsan asıl kölelik başlıyor.

bu kutsal görevlerin birinde gebermeyenlerimiz için film devam ediyor. askerlikten döndük. meslek hayatımızdaki hizmetimize başladık. artık parasız değil paralı köpekleriz. yani köle değil hizmetçileriz. mühendis olanlarımız yeni makineler için ter döküyor, öğretmen olanlarımız yeni canlı makineler için ter döküyor, doktorlarımız makine tamiri yapıyor, diğerlerinin büyük çoğunluğu ise bu hepimizi içinde barındıran büyük makinenin bünyesinde devlet bürokrasisi ve ağırlığı için hizmet veriyor.

artık evlenip üreme vakti. kendimize bir aile, annemize bir torun yaratma vakti. evleniyoruz. artık komünal yaşama adım attık. ağırlığı 2 kişi üstlenmeye başladık. hayatımız için değişen şey, bir iş birliği sonucu ağırlık kaybı ve kendimize uğraş olması için çocuklar. amaçlar değişmedi. amaç aynı. az çalışarak çok para kazanmak. hatta zütü sabitleyip para kazanmak. bunu işimize ve yeteneğimize bağlı olarak ortalama 10 yılda halledeceğiz. umarım. biz daha ölmedik.

ha şu elenenlere ne oldu onu anlatayım. ortalama 16 yıl süren eğitim hayatının sonunu göremeyenlerin büyük çoğunluğu vasıfsız hizmetçi oldu. onlar için hayat daha da zorlaşıyor. yerin altında veya üstünde ağır uşaklıklar yapıyorlar. hayatlarının büyük bölümünü çalışarak geçiriyorlar. çirkinleşiyorlar ve ölüyorlar. bu süreçte eziliyorlar, öteleniyorlar. toplumun en alt sınıfını oluşturuyorlar. tabi aralarında ticari zekaları olanlar 10-15 yıl çalıştıktan sonra kendileri patron olup bir nebze nefes alıyorlar. bazıları ise baştan babadan şanslı olduklarından zaten patron olarak başlıyorlar.

bundan sonraki süreç ise bu köleliği veya tecavüzü zevkli hale getirmek oluyor. ha pardon önce bedava askerliğimizi yapmak için orduya zütürülüyoruz. tabi birçoğumuz zevkle gidiyoruz. vatana hizmet kutsal ve ölürsek cennete gideceğiz çünkü. başımızdaki o dönemin hükumeti yani yönetmeni kimse onun direktifine göre görevlere atanıyoruz. vur diyor vuruyoruz. koru diyor koruyoruz. ne yazik ki bu "kutsal" görevin patronu bazen imam hatipli olabiliyor. farketmez. vatan sana canım feda.

kardeş sen iyi konuştum sanıyorsun ama biz bunları zaten biliyoruz lan.

sen bize hayatın ne oldugunu anlatma , varsa düzeni yıkacak fikirlerin onu anlat

sizin gelecek planınız hazır mı bilmem ama ben çoktan hazırladım. her ince ayrıntısını planladım. siz de yapın. aksi taktirde bu yaşınıza kadar olduğu gibi bu tiyatronun içinde kaybolur gidersiniz. söylediklerime kulak verin ve mantıklı olun.

ım. çünkü ben "öldürmeyen acı güçlendirir" lafına çok inanır ve güvenirim.

film devam ediyor. artık askerliğimizi yaptık ve görevimizin başına döndük. bir uçlu hizmet ediyoruz. ne için hizmet ettiğimiz umrumuzda değil. umrumuzda olan tek şey az çalışarak çok mu para kazanıyoruz, yoksa çok çalışarak az mı para kazanıyoruz. haklı derdimiz bu ve bunun lehimize dönmesi için çabalıyoruz. tabi bu çabayı gösterirken kiracılıktan ev sahipliğine geçmek için 1 ev, yayalıktan sürücülüğe geçmek için 1 araba almak için az yiyoruz. az giyiniyoruz. az yaşıyoruz. yani para biriktiriyoruz. bu ekgiblerimizi tamamlarken bir yandan oyunculuk süremiz de azalıyor. yıllar geçiyor. bu süreçte hepimizin amacı ise bu "işçi"likten kurtulup artık "patron" olmak.

hepsini teker teker şukuladım yazmaya devam et, ben takipte olacam çünkü !

panpa iyi diyorsun güzel diyorsun ama sıkıntı şu.
köleler biz de birgün firavun oluruz ümidiyle taş taşıma işini gönüllülükle ve zevk alarak yapıyorlar.-ismet özel
adamlar zevka alıyorlar panpa, ne desek boş.

parking

reserved

rezerved

bu sürecin ayrıntılarına gireyim biraz. yarın gireyim.

Rezerved

gece gece bi gibtir ol git, mantığını gibeyim yaş ortalaması 15 olan yerde gelip neler anlatıyor.

siz birikin ama bu arada. hoş birikmeseniz de yazacam ama birikirseniz hoşuma gider.