bugün malum bayram gezmeleri vardı. gittiğimiz bir evde çocukken bana travma yaşatan o iki kişiden birini gördüm. çok sık olmasa da arada bir görürdüm zaten ama bugün bana bakıp 'sen büyümüşsün baya ya çok güzel kız olmuşsun' dedi. o böyle deyince gidip kendimi banyoya kitledim ve yarım saate yakın ağladım. bundan seneler önce, ben 5 yaşında iken, okumaya çok ilgim vardı kitaplara aşıktım okumayı da hemen hemen sökmüştüm. büyük resimli büyük yazılı çocuk kitaplarını okumaya bayılırdım. babam da akşam işten gelirken bana 3 tane yeni hikaye kitabı getirmiş, o getirdiğinde ben uyumak üzere idim kitapları başucuma koyup yarın sabah uyanınca okuyacağımı söylemiştim. kitapları okumak için sabah erkenden uyandım, evde de yatılı misafir vardı onları rahatsız etmemek için salona geçtim orda kapıyı kapatıp okumaya başladım. o sırada o ikisi geldi. oyun oynamak istediklerini söylediler. tam olarak hatırlamıyorum neler yaptıklarını aslında neler olduğunu pek anlamamıştım. sadece biraz korkmuştum ve biraz canım yanıyordu . büyüyünce anladım aslında neler olduğunu, çocukken bu beni rahatsız eden bi durum değildi, bir şeyleri idrak edince bu beni dehşet derecede rahatsız eden bi durum olmaya başladı. kendi kendime hatırlamaya başladım bu konu üzerinde düşünmeye başladım günlerce uyuyamadım. çocukken ailemin beni bi ara sürekli pgiboloğa zütürdüğünü hatırlıyorum ama pgibologla neler konuştuğumuzu hatırlamıyorum. büyüyünce kimseye bu konuyu açamadım içime kapanık biri olmaya başladım. kendimi sürekli çok pis hissediyordum. insan içine çıkmaya hakkım yokmuş gibime geliyordu. zamanla bunu umursamamayı öğrendim. 13 yaşında bi kız oldum, ve büyük çoğunlukta unutmuştum aklıma neredeyse hiç gelmiyordu. sonra biraz daha büyüdüm, bunun umursanmayacak bir şey olmadığını fark ettim. bununla yaşamaya bunu kabullenmeye başladım. erkek fobim oluşmaya başladı uzun boylu kaslı erkeklerden korkmaya başladım. bazen tanıştığım erkekler bana 'tam olarak evlenmek istediğim kızsın ya çok tatlısın safsın temizsin' diyorlar, içimde bi burukluk oluyor o kadar da temiz değilim aslında diye düşünüyorum, hiç evlenemeyecekmişim gibime geliyor çoğu zaman sırf bu yüzden ama öğrendim bununla yaşamayı artık. senelerce bunu kimseye anlatmadım, ailem dahil kimse bu konuyu benle konuşmadı. hep kendi içimde yenmeye çalıştım. ve bugün o şerefsiz kişi bana çok güzel olmuşsun büyümüşsün dedi. yarım saat ağladım. okuduğunuz için saolun. ilk defa bi yere bunu yazıyorum. şu an içimde inanılmaz bir rahatlama var.