rezervasyon

• her türlü tehlikeyi ilkin sezmek için içimize işlemiş bu dürtüyü 2014 yılında otobüslerde kullanıyorduk. en köşeye sırtını yaslayıp her yeri görebileceğin o koltuğa oturarak. benim sebebim bu değildi. en az insanla hemhal olunabilecek yer orasıydı. en az rahatsız edilebileceğim yer.

• sigaramı içip üniversiteye gidecek olan otobüsü beklerken gördüklerimdi bunlar. işte geldi. hadi at bakalım gereksizliğe giden araca ilk adımını. attım. paramı uzattıktan sonra hep yaptığım gibi arka en köşe koltuk boş mu diye baktım. bu çoğu antisosyal insanda görülecek bir refleks. istisnai olarak antisosyal olmayan insanlarda da görünüyor. bunun esbab-ı mucibesi zannımca evrimsel art planımızdan kalan korunma iç güdüsü. gece yatarken kafamızın kapıya bakan bir yerde olmasını sağlaması gibi yatağın olduğu yerin.

@23 anlayanlarla devam edeceğiz o halde panpa. bir iki paragraf daha yazıp bugün bitiriyorum. yarın devam edeceğim.

Okudum, aferin lan bu müptezeller anlamaz tabi, ama bu kadar dolaylama dıbına soktuğum insanın gözleri şaşı oluyor

• gözlerinden sorumluluk akan ofis insanlarının duraklarda bu sabahın her saniyesine gibtir çektikleri birliktelikleri, henüz zaruriyet maskelerini takmamışlar, esnaf çaycısının dükkanından ortalığa yayılan yüksek sesli arabesk bir müzik, poğaçacılardaki telaşe, güneşin yakmaya henüz kudretinin olmadığı ilk ışıkları, oradan oraya işçi taşıyan servis arabalarının içindeki işçilerin pencerelere dayanmış kafaları, ellerinde kitaplarla olmak istediği kişinin, ofis insanlarının yanlarından geçen sınav hazırlığı öğrencisi.
hepsi sonuna değin riyakar yaşanacak bir günün uyuşuk halleri henüz. az sonra kendilerine gelip ikiyüzlülüklerini layıkıyla yerine getirecekler uyuyana değin

• yatakta uzanırken bu güzel düşünlerden aydığımda yüzümde hala tebessümün olması zafere delaletti. okula gitmek üzere elimi yüzümü yıkayıp üzerimi giyiniyorum. ve sıradanlar kervanına zaruri girişim başlıyor yine bir sabah.
apartmandan aşağı inerken cebimde karışmış olan kulaklığı düzeltmekle cebelleşiyordum. düzelttikten sonra müzik çaları açıp sabaha uygun bir şarkı arayışına girdim.

portishead - roads

geç

radiohead - i might be wrong

geç

radiohead - airbag

geç

radiohead - videotape

güzel.

• öptükçe hararetlenen bedenim onun tanımlanamaz yangınına karışıyordu. hayır sevişmiyorduk. ben onun bir aşığın yapabileceği tek yolla cinayetini işliyordum.
odadaki bütün nesnelerin tıkırtısı bu karşımda titreyen bedenin selasını vermek üzere boğazını temizleyen bir müezzinin hoparlöründen gelen ilk seslerdi sanki.
kusursuz cinayetimi işledikten sonra kollarımdan ileriye iterek onu aceleyle odadan çıkıyorum. kapıyı kapatıp içerdeki haz veren ölünün yüzüme yerleştirdiği tebessüm ile yollara koyuluyorum.

Vermemezliği aşikardan sonrasını okumadım

Rezz devam et lan okuyucaaamm

• 'gitmeye istekli' ayaklarım kıpırdanmaya başlayınca yataktan doğrularak yanıma sokuluyor.

- olmaz! gidemezsin. insani dürtülerime yenildim. bir daha olmayac..

iç çekişli ağlamasıyla kesiliyor cümlesi. iki eliyle birden sol koluma sarılıyor. ezilmiş edalarıyla yavaşça dizlerinin üzerine çöküyor. işte bir insanın görmeyi en fazla istediği görüntü. dizlerinin önünde hıçkırıklar içinde bir kadın.

özlemek demiştim hani, başkasındaki 'sen' ekgibliğine acımaktır. bu acımayı daha da artırmak için yapmayacağım şey yoktu. kollarımdan kurtardığım ellerini ellerime alıp onu yavaşça kaldırdım yerden. bu 'yerden kaldırmak', sonra onu her düşünüşümde dizlerimin önünde oluşuna yol açacağı için ehemmiyetsizdi. suçluluk ekiyordum şimdi her zerresine. bakışlarımla, dokunuşlarımla, onu bir daha istemeyen dudağımın hayattaki en istekli son öpüşleriyle.

okuyoruz panpa yaz sen. yeni iğrenç sözlük formatı nedeniyle senin başlık kayboldu sol taşakta ama yaz yine de.

• sigaramı bitirip pencereden aşağı attıktan sonra işte arzusunu duyduğum an geliyor. önce bir, her şeyi öngören 'lütfen' kelimesi duyuluyor. ardından gözlerini bacaklarının arasına soktuğu ellerinden ayıramayan biçare bir insanın karşımda dikilen görüngüsü. muazzam bir sahne.

işte ilk gözyaşı da yanağında yolunu edinmeye başladı. benim gözümden düştüğü hızda düştü ellerinin üzerine. sırılsıklam kirpiğe sahip bir suratın ilk cesaretleniş anıyla bana bakıyor. gözleriyle kapıya kilit vurmak istiyor. ayaklarımı bağlamak istiyor. ama daha dur. henüz değil. istediklerimi ver önce.
daha fazla hazlanmak için soru işaretleri işgal etmiş gibi gösterdiğim gözlerimin ta içine bakıyor.

• özlemek, bir başkasının yokluğu değildir, bir başkasının 'sen' ekgibliğine acımaktır. işte bu acımanın lütuflarını iliklerine değin sömürüyordum.

bir gün eve geldiğimde yatakta kadınımı başka bir erkek özneyle iniltiler içinde yakalıyorum. nasıl da çaresiz bakıyor içeriye girdiğimi görünce. o adamın şaşkınlık dolu halleriyle kıyafetlerini giyinişi seyrettikten sonra ona hemen defolup gitmesini söylüyor. elbette defolup gitmesini söyleyecek. onun için önem arz eden tek şey benim. önemi, önemsizlik olan adam apar topar çıkıyor odadan. pencereye doğru yürüyüp bir sigara yakıyorum. sigaramı içerken dinlediğim manzaram, az sonra bana yalvaracak olan kadınımın hıçkırık ve ağlama habercisi olan sessizlik.

• sabah uyandığımda vücudumu bir sünger gibi sündürüp gerinerek rahatlıyordum. küçükken insanların bu şekilde boylarının uzadığını sanırdım. bu rahatlama hissinden sonra gözlerim her sabah baktığı tavana yine bakıyordu. günün ilerleyen saatlerinin mecburiyetleri henüz aklıma düşmemişken ve böyle kımıltısız bir huzurun içreyken hep yaptığım gibi egomu okşayacak tahayyüllere dalarım.

ve bunu da sevdiğim, en azından bir zamanlar değer verdiğim bir kadının yine benimle birlikte olduğu ve beni aldattığını düşünerek yapıyordum. insanlar mazoşizm diye bir şey uydurmuş içine kötü'yü eklemleyerek. öyle bir şey yoktur. her şey nihayetinde ego'ya ve haz'za varır. egomu okşadığım kısım aldatıldığım kısım değil. aldatıldıktan sonra o kadının bana yalvarışları kısmı.

• ' eğer bir halk basit olanı kötü, basit adamı kötü adam olarak değerlendiriyorsa zevki ne kadar bozulmuş, 'itibarlı insanlar', sınıflar, kostümler, ihtişam ve haşmet karşısında o kadar köleleşmiştir ' satırlarını okurken yarın kütüphaneye iade etmem gereken kitaptan gözlerime esriklik yerleşmişti. bırakıp kitabı masanın üzerine, uykuya daldım.

• 1 saat filan pc de batak oynadıktan sonra yeniden yatağa uzanmıştım bir sigara yakarak. sonbahar'ın kargaşalı stabilliğini seviyordum. güneşsiz, her saati akşamüstü esintisinde olan havalara en çok bugünlerde rastlanıyordu zira. hatta sırf bu havalarda yürürken kendime bir haz devşirmek için yakalı paltolardan alıyordum. kulağımın dibinde rüzgarla ahenkle dans eden yukarıya kaldırdığım yakalarla aynı anda bir de ellerimi cebime sokup yürürken sanki bütün insanlar ve natural imgelemler bana hizmet ediyordu. bu, topluma göre hayatında bir şey 'başaramamış' insanların ufak 'avuntuları'.

rezerced
--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

@6 hikayenin dili bu panpa.

• nurgül, şu an, hayatıma dahiliyetine izin verebileceğim takatim yok. gereksiz derken hayatına gerçekten öyle olduğu için demiştim. nurgül'ün sıradanlık deryasından çıkması için o kadar çabalamama rağmen hala orada kalmaya gayret etti. sonunda sıkıldım ve defol'unu yüzüne vurmuştum.
lakin bir yandan da yalnızlık katlanılabilirliğini zorluyordu. biraz daha mı kullansaydım acaba nurgül afyonunu diye düşündürüyordu beni.
ama ne faydasını görecektim ki. sadece sevişmek için onun sıradan hayatına şahitlik yapmak her ilişkinin gerekli ikiyüzlülüğüydü. kaçmak istediğim şey bu değil miydi?
her sabah günaydın mesajına cevap vermek,
bugün şurada oturacağız arkadaşlarla seninle tanışmak istiyorlar gelirsen sevinirim'lerine rest çekememek,
kuaföre gittiğinde yaptıracağı saç modelini zerrece gibimde olmamasına rağmen 15 dakika bana sormasına katlanmak zorunda olmak,
ivedilikle mesaj yazmaktan yorulmayan parmaklarını zütüne sokmak istememe rağmen hala ve hala o serilikte yazarak sürekli mesajlaşma isteğine karşı koyamamak..
neden? sadece sevişme'yi kaybetmemek için.
olmaz olsun.