çicekli bir bahçenin ortasında kulübenin

Bir gitarcının elinde sanki kalbim , her perde geçişinde müzikal davranışlarda büyülenmiş gözlerim , karlar altında kalmış benliğim ha dondu ha donacak işte böyleydi bizim hikayemiz olmaması gereken yerde , olmaması gereken zamanda olmaması gereken kişiyle başlamıştı bilmiyordum ki nasıl bileyim gözlerinde ölüm olduğunu nasıl göreyim , bilmiyordum nasıl bileyim gözlerindeki nefreti nasıl göreyim bir serçe gibi kalbim öylesine ufaldiki ekmek kırıntısı kadar sevgiye muhtaç düşmüş bir dilenci gibi , gönül aşka muhtaç.. yalnızlığa da o kadar doymuş.

ilometreler vardı aramız da , bahar kadar canlı , kış kadar soğuk...

Ayrılıklar vardı kapımız da , bir kuş kadar sakin , ölüm kadar korkunç..

Zaman vardı aramız da bitmek bilmeyen dakikalar geçmeyen saniyeler.

insanlar vardı aramız da , kader vardı kapımız da , ölüm vardı aramız da , kavuşmamızı istemeyen o kadar çok şey vardı ki aslında...

Ben , ben zor olanı denemeye çalışmıştım aslında..

Olmadı yapamadım.

Kimse bilmez varoş sokakların sesini , tinercinin üstüne sinen soba isini , kimse bilmez aç köpek yavrusunun ne demek istediğini , insanlar , insanlar görmez geceyi , ve uyurlar ölücesine , insanlar uyurlar ölücesine..

Karanlıkta kalma korkusu , kaçınıza karanlık işler yaptırdı ?

Niye sigara içiyorum diye sorular..

Dünyaya tek katkım kocaman bulutlar...

Hayat giden bir trenin içinde olmak veyahut olmamak..

Ardından bakmak veyahut bakmamak...

Asla taviz verme , her taviz bir tacizi doğurur.

Bu gün yanında olan yarın olmuyor ,
bu gün yaranı saran yarın da bir yara açıyor...

Karanlıktı Gözlerim , Boğulurdu insanlar.

Bilmem kaç yüz kere aynı mahalleden geçtik , aynı bakkala girdik , aynı havayı soluyup aynı dilenciye para verdik.. Bizi ayıran kader değildi yani , buluşmamızı istemeyen sadece zamandı..

Bana yılmamayı zaman öğretti , ne saniye vazgeçti dakikayı kovalamaktan , nede yelkovan akrebi , ne ben vazgeçtim seni beklemekten , nede zaman.

Odanın tek pencereli cdıbına giren ayaz soğuğunu hissedebiliyorum. Elektrikler yine yok , gaz lambasına mahkum olmuşum. Yanımdaki kocaman albümü çıkartıyorum , her bir fotoğrafta dalıyorum uzaklara, çok uzaklara kah Bin dokuz yüz ciksenlerde ki at arabalarına , kah martılara ekmek atışım , karların üstüne yatarken buluyorum kendimi başka bir fotoğrafta , çevirdikçe kayboluyorum içinde yalnızlığımın.. Anılardan başka dost kalmamış bana. Konuşmaya bile utanır dilim , ben deli değilim tek başıma konuşayım ! Ah Bu yargıyı kırsalar bir duvarlara neler anlatırdım kim bilir , Giyiyorum paltomu , atkımı sarıyorum boynuma.. Usul usul kapatıyorum tahta kapıyı , dışarı çıkıyorum sokak kedilerinden başka bir canlı yok sokakta , fırtına gibi esiyor rüzgar salıveriyor paltomun uçlarını, göğe doğru ve ardından sessizliğin sesi... Çığlık gibi... Birden çiselemeye başlıyor yağmur , bardaktan boşalırcasına Yağmaya devam ediyor o arada gözüme bir sokak kedisi ilişiyor yavrusunu yağmurdan kurtarmak için nasılda sinmiş üstüne , bir duvar kenarında ve bir araba geçiyor yanımdan , arka koltukta dünden kalma olduğu belli kirli sakallı bir bey, ne haller var diyorum neler var her insanda kocaman bir yük dert ve o zaman oturuyorum kaldırım taşına soğuk olsa da , bakıyorum yıldızlara benim derdim sensin , sende yoksun yanımda...

Zaman hiç bir şeyin ilacı değildir. Sadece bizleri oyalar , zaman geçtikçe hırpalar zaman bittiğinde de , beyazlara sarpalar ve sonra da uğurlar.

Bir mum ışığının titrek alevi gibiyse bütün hayatın , bir rüzgara bakar tüm maneviyatın.

iki tür insan vardır hayatta , tacı kafasına geçirmek isteyenler ve güzel bir taç yapıp krala vermek isteyenler. Hayat diyor ki aslın da ya kral olacaksın yada kralın uşağı bu sana bağlı.

Ölmek için doğar insan , ağlamak için sever.

Yaranlanmak için savaşır insan ve çaresiz kalmak için kapatır kapılarını..

insan ne yaparsa kendine yapar aslın da göremediği için sondan başı..

KimliksizYazar.

insanın canını hep En ile başlayanlar yakar , en yakın arkadaşın yakar , en sevdiğin kız yakar , senin canını yakmayacak tek En K'en'dinsindir.

Sağım , solum , önüm , arkam sobedir derdik ufakken.
Büyüdük ve sağımız , solumuz , önümüz , arkamız hep şerefsiz dolmuş biz sobeliyemeden.

Ne elimde ki sigara söndü , ne bardağım da ki bira bitti , senin gözümde bittiğin kadar..

Ve ağaç fısıldadı yapraklarını yere düşürürken , üzerime çok aşk hikayesi kazındı dedi bahar kendini kışa bırakırken.