çicekli bir bahçenin ortasında kulübenin

Herkesin Oskar verdiği bir Film vardır.

Öldükten sonra gözlerinin önünden geçen..

Sen benim alın yazımsın kadın , alnımda ki ter değilsin ki silip atayım.

olum 2-3 sene önce burda görmüştüm bunu hortlattınız sandım başlığı. hatırlattığın için çok sağol ama

Yatacağız , kalkacağız. Ayrılacağız...

Sen dünya için bir şeyler yazarsın. O dünyanın kendisinden ibaret olduğunu zanneder.

Sessizsin diyorlar ben çığlık çığlığayken sağır taklidi yapanlar.

Karanlık sırdaşım , karanlık geceler varsay ki ölüm arkadaşım , uzun süredir yolunu beklediğim.

Büyük bir geminin kaptanlığını yapıyorum , gemi boş bir tek ben varım , rotam hiç belli değildi , dünyanın sonuna sürüyorum her sonu sandığım yer ise başladığım yer oluyor , meçhula gidiyorum , belkide rotam ölümdür , sona öylece ulaşırım bilemem , kah kızıl gökyüzünün denizle el ele vermesini izliyorum , kah bir sabah güneş doğumun da gemiyi bile yiyecek kadar aç martıların üzerimde uçuştuğu bir ana denk geliyorum bazenleri karanlık denizde gemimin avlusunda köhne bir gaz lambası eşliğinde balık yiyorum , ben yalnızım ve bilinmezliğe gidiyorum , hep bir adım kala sona kendimi başladığım yerde buluyorum..

Sahte gülümsemelerimin sebebi sen
Varlığımın içindeki hüzünde sen
Şarabımın son damlası yine sen
bakıyorum da her şey sen ve yine sen.

Milyonlarca fotoğraf , milyonlarca sahte gülümseme.

Reserved

Yağmur damlaları gibidir insanlar , bir birine dokunmadan bir kaldırım taşın da veyahut bir ayyaşın bira şişesinde buhar olurlar , yalnız yaşamayı yeğlerler , ola ki birlik olsalar umarsızca , kardeşçe , dostça aşıkça her biri bir su , bir sel olabilir.. Bu kirli dünyanın üzerinde...

Bir palyaço gibi hüzünlerimi saklarken , sahte gülümsemeleri maske yaptım kendime , meskenim hüzün iken mutluluk sahillerinde selamladım acı veren aşklarımı , ve bir martıya ekmek atarken buldum yaşamın manasını , yaşamak sadece yaşamakmış...

Yağsın yağmur , bu sefer pisliklerini değil de şerefsizliklerini alsın tüm kentin.

Taşınıyorum bu kalabalık şehirden , yalnızlıklar ekilmiş , karanlık bahçeli diyarlara , Bırakıyorum benliğimi ardım da , tinim ulaşır belki ayrılık için göz yaşı döken arkadaşlarıma.

Bir Aşık Veysel parçası gibiydi hayat ; Dört kelimeden oluşan , uzun ince bir yoldayım..

Mutluluk resimleri çiziyorum bulutlara , belki gözyaşı dökmezler son baharda..

Ulan diyorum bazen , şöyle telefonlarını kapat , kimseye nereye gittiğini söyleme, koy cebine şöyle biraz para , git bir otele kimsenin nerede olduğunu bilmediği , gir içeri atla yatağa aç televizyonu yak bir sigara her şey flu gözüksün sana sigaradan başka , o sigara bitince bir tane daha yak , sonra bir tane daha , arkadan çalan farid farjad eşliğinde... sonra aç kapıyı ufak bir balkon göreceksin , insanlar aşağıda koşuşturmakta araba ışıkları cadde ile dans etmekte , güneş yerini aya bırakmakta iken sen çık o balkona çek o ha kırıldı ha kırılacak tahta tabureyi , otur üstüne ayaklarını da at demirlerin üstüne , o demirler ilk başta üşütecek ayağını , sonra alışacak asıl derdin o değil zaten , bir de şunu düşün sen bunu yaparken herkes senden bi haber kimse bilmiyor ulan , ölü gibi bir şey , gözlerini kapat akşam rüzgarı okşasın vücudunu , Farid farjatın keman ağlıyor müziği eşliğinde bitap olsun bütün vücudun gevşesin , diyorum bazen..

O kadar çok söylemek istediğim şey varken , neden bu kadar sessizim bilemiyorum. Kendimle kavga ettiğim tonlarca zaman varken neden bunları kimseye söylemiyorum. Kimsenin kalbini kırmayayım diye neden hep kendi kalbimi kırıyorum ey deli gönül yoksa ben bu dünyaya ait değilmiyim ?

insanları görüyorum bir sürü sıkıntılı , dertleri avluda yem bekleyen kuşlar kadar sefil ve çaresiz ben neden köşeme sinmiş bekliyorum , neden sessizliğimle savaşıyorum.

Susuyorum suskunluğum kendime , biliyorum bazı zamanlarım olduğunu sesim kısılıncaya dek bağırmak istediğim günlerimi , biliyorum konuşmaya başlarsam , bütün dünyanın susacağını , bardak dan boşalırcasına deli yağmurlar yağıyor günlük güneşlikken havadan üstüme karabasan misali dertlerim , bilmiyorum aslında neye bu kadar dertliyim.

Karanlıktayım ey deli gönül artık alıştım ona , aydınlığı sunsalarda bakmak istemiyorum o tarafa , yapamıyorum ey gönül karanlıktan çıkmak istemiyorum.

Bu gün ağzımdan her çıkan kelime mazi oldu , o yüzden seni seviyorum demeye korktum , oda mazi olur diye.