çevrendeki insanları yavaş yavaş kaybetmek

neden bulamıyorsunuz buna. hatta buluyorsunuz da kendinize konduramıyorsunuz. hayıflanmalar filan belki..

ya sevgilinizden ayrılınca oluyor bu; ya da hiç olmadık bir pespayeliğin tam ortasındayken. yeni bir işe başladığınızda oluyor bazen, bazen eviniz uzak olduğu için gidemediğiniz buluşmalar yüzünden. askerden dönünce oluyor bazen, bazen sadece paranız olmadığı için "ya benim biraz işim var takılın siz" bahanesini kullanınca. bazen bir şeyleri hatırlamamak için yapıyorsunuz bunu, bazen..

itiraf edemiyorsunuz aslında di mi? öyle öyle. bildiğin bu yüzden. kendi başınıza kalmak istediğiniz zamanlar oluyor, kendiniz olmak istediğiniz zamanlar. hiçbir sebebe iştirak etmek istemiyorsunuz. hiçbir cinayete tanık olmamak. her sabah yüzünüzü yıkadığınızda kullandığınız havluda kuru yeri aramıyorsunuz di mi? yalnızlıktan bu işte. yatarken fırçaladığınız dişlerinizden sonra kimse tarafından kullanılmadığından aslında bu. düşünsenize yalnız uyudunuz dün gece. berbat di mi?

böyle başlıyor işte bu kaybetme hissi. gitgide artıyor sonra...

kısaca bitmeye yakın bir tükenmez kalem bu; yazsın diye üflediğiniz sıcak bir nefese ihtiyaç duyan.

sonra başlıyor yeniden;

pek iyi olmadı şarkı, en iyisi gel ortaçgil dinleyelim...