çevremdeki insanlardan nasıl kurtulabilirim

binler ben kafasına estiği saatte uyuyan, uyanan, yine kafasına estiğinde işleri son dakikada da olsa halleden bi insanım. arkadaşlarım falan beni aradığında acayip sinirleniyorum. çünkü kıymetli zamanımdan çalınıyomuş gibi hissediyorum. beni dışarı falan çağırıyolar mesela, halbuki ben onların çağırdığı saatte kafamı dinliyo olmak ve bunun arkasından da işlerimi yapmak istiyorum. ya da ev işlerimle meşgul olmak istiyorum. arkadaşlarım aradıklarında çoğu zaman telefona cevap vermem, ertesi saat ve günlerde ısrarla aramaya devam ederler. mesela ders aralarında, birkaç saatlik boşluklarımda, ben oturup sonraki dersin yapmadığım okumalarını filan yapmak veya kendim kütüphanede bir şeyler keşfetmek isterim. fakat arkadaşlarım bu zamanları onlarla kahve içerek değerlendirmem konusunda ısrarcı olurlar.

bakın ben insan sevmiyorum. bazen o kadar sıkılmayıp arkadaşlarımla vakit geçirebildiğim oluyor ama bunu da abartmalarını istemiyorum. haftada iki saat görüşsek sevebileceğim insanlardan kaçar hale geliyorum. ben çabuk bunalan, sıkılan, hep yenilik ve değişiklik arayan bi insanım. en çok da kendi başımayken verim alıyorum okul vs. şeylerden. insanların beni aramasını hiç sevmiyorum. benimle plan yapmasınlar. ha hoşlandığım, flört ettiğim biri olsa ayrı ama saatlerce boş muhabbet etmek için arkadaşlık ilişkisi pekiştirmek bana büyük bi anlamsızlık gibi geliyo. yoksa hoşlandığım çocuk bi şeyler içmeye çağırsın, beraber proje yapalım desin, onlara çok olumluyum.

evet binler. derdimi anlattım sanırım. napmalıyım? çok aradıklarında sinir oluyorum. açıp "sinir oluyorum, aramasana" da diyemiyorum. pasif agresif gibi evin içinde sinirden kendimi yiyorum amk.

bu konuda gerçekten yardıma ihtiyacım var ama sorunumdan şöyle adamakıllı bahsedebileceğim tek yer de inci sözlük. sdkfjsaşldfj.

<caps lock> yardım edin </caps lock>

asdfkjlkafsd.

beğler.

nesini anlamadın ayol?

öffh. sonra bi de cevap vermediğin günler için bi şeyler söylemen icap ediyo falan. ay şöyle oldu açamadım bilmem ne. ayy çok sıkıcı.

dün akşam eski bi arkadaşım aradı. açmadım. sonuçta telefonu duymak ya da o an müsait olmak zorunda değilim. telefon önümde duruyodu, evde bi şey yapmadan oturuyodum ve bilerek açmadım. belki de yaşadığım şehre gelmiştir diye korktum. açasım gelmedi. kim bilir ne diyecekti? açasım, görüşesim yok. uygun değildim dün. çıkasım yoktu. istemiyordum.

-_-

neden pankit?

ney? ne yazıyım?

insanlar her yerde yav. nasıl kaçıcam? bi ortamdan kaçsam yenisi geliyo ki eskisi de zaten peşimi tam bırakmıyo. insanlarla samimiyetin uzamasından veya fazla görüşüyo olmaktan hoşlanmıyorum. bi insanla neden her gün görüşme ve yardımlaşma modunda oluyım ki? allahım o kadar büyük korkunç bi sıkıntı ki yani. kişisel zamanımdan çalıyolarmış gibi geliyo.

insanlarla yeni tanıştığım zaman o kadar sıkıntı yok. daha eğlenceli. daha beni tanımadıkları için istediğim gibi davranabilirim. trolleyip role playing bile yapabilirim. ama biraz muhabbet kurulup beni tanıdıklarında, artık bi beklentileri varmış gibi hissediyorum. nasıl davranıcam, nasıl tepki vericem gibi konularda kafalarında bi şeyler oluşmuş ve bunu bekliyolarmış gibi. bu durum beni boğuyo. örneğin bazen nazik ya da anlayışlı olmak istemiyorum. ama samimi olduğun için vefa borcun varmış gibi öyle davranmak durumunda kalıyosun. bu beni öldürüyo. ben konuşulan şeyden çok sıkıldığımda ya da sırf o an canım istediği için birden kalkıp gitmek istiyorum. ama o küçük samimiyet yüzünden yapamıyorum.

bi eksisini göremedim ben dediğin durumun ya. nadiren ya da uygun zamanlarda arayan, bi şekilde denk geldiği için görüştüğümüz insanlarla büyük sıkıntılarım yok. yoğunlaşması beni boğuyo.

ne yazıyım ney? anlamıyorum ki.

ahaha çok iyiymiş pankit. ben de telefonu komple iptal mi etsem diyorum bazen ama dışarıdayken internete girmek falan işlerimi kolaylaştırıyo, o yüzden şeyedemiyorum. numaramı değişsem yenisini istiycekler. bulurlar bi şekilde.

bi ara bütün sosyal medya hesaplarımı kapatmıştım. azıcık kafam raadlamıştı ama bu sefer de ailem merak edip açtırdı geri.

asdfadsfklenfdf.

okiş. ama doğal olursam soğuk ve sinir bozucu oluyorum. çünkü içimden öyle geliyo. ya da nezaketsiz kaçacak bi şekilde pat diye insanları ortada bırakıp başka yöne yürüyebilirim yani.

o birey toplum dengesi dediğin şey ne?

doğru dedin onu pankito. mantıklı yani.

yazdıklarımı nası söyliyim ya? belki tekrar karşılaştığımda soğuk moğuk yaparım artık. ağzını kırdığımın insanları ya. hiç sevmiyorum asşlkfjsdf.

şimdi bi anda nası öyle yapıcam onu da bilmiyorum. insanlara hayır demeyi bile bilmem ben. yıllar önce bi ilaçlar kullanırken öyle davranabiliyodum anca. hem mizantrop hem de kibar olmak zor bi şeymiş. nabıcam? hayır daha önce böyle şeyler denediğimde insanlar "bi derdin mi var? neyin var üzgünsün bugün" falan diyolar. onları sevmiycemi düşünmüyolar da dertlendiğimi düşünüyolar amk.

ulan bi de hep iyi şeyler söylüyo bu arayan insanlar. beyler bakın siz istiyosanız bu arkadaşlarımı size verebilirim hep. iki taraf da mutlu olur hem. sdfkljsşadf. bana güzel şeyler söylemeye çalışıyolar, övüyolar. ben övgü aldığım bu insanlara şimdi napıyım kötü davransam, soğuk yapsam zütü kalktı derler. ya da ezmiş gibi olurum. düşünsene senle muhabbet etmeye çalışıyo, seni iyi görüyo, ama sen onu yeterince beğenmiyosun. ki beğenmiyorum gerçekten de. sadkfljsd. amk.

insanlara nasıl soğuk ve mesafeli davranabilirim? bilhassa üç beş muhabbetimin olduğu insanlara nasıl daha samimi olmak istemediğim mesajını verebilirim?

asdfaşsdklfj. öyle ama. ben olmasam belki başkasının da peşinde olurlar amk. ya da normali budur, insanların iletişim kurma şekli böyledir de bana batıyodur.