Bölüm 8: 3.Kısım

Ben: Amcanın evi nerede?

Cemal: Tam karşımızda duruyor.

Ben: Saat kaç beyler?

Samet: Saat sekiz oldu. ( Saatin akşamı gösterdiği Dolunaydan belli oluyordu.)

Ben: Cemal bu bin kurusu saat kaçta eve gelir?

Cemal: Saat dokuz gibi gelir. Aslında yengemi evden çıkarmamız da gerekiyor yoksa polis bir ton soru soracak gerçi umursamıyorlar. Adalette yok artık.

Ben: Bir otuz dakika oturalım şurada. Samet sende zamanı gelince haber ver bu adamın işi bugün bitecek.

Birazcık oturup olağan şeylerden sohbet edip kendimizi rahatlattık. Şimdi ise soğukkanlı olup işimizi bitirmemiz gerekiyordu. Saatin kaç olduğunu dönüp soracaktım.

Samet: Saat 8.30 oldu.

Ben: O zaman işimize başlayalım. Kar maskelerini takın eve giriş yapıyoruz. Cemal sen konuşma, sesten anlamasın. Çalarak gireceğiz kırmak yok.

Gecekondunun yanına gelmiştik. Ben elimi
zile dayadım ve fazla uzatmadan basmaya başladım. Çok geçmeden kapı açıldı bizi gören yengesi önce bir korktu. Ardından bağırmaya başlayacağını anladım o sırada eldiven kaplı elimle ağzını kapatıp diğer elimle sus işareti yapmaya başladım.

Çok geçmeden sakinleşmişti ama yine de kalbinin sesi buraya geliyordu. Gayet korkmuş olmalıydı. Önce geçip oturduk ve onu da oturttuk ben konuşmak için ağzımı açmıştım.

Ben: Merak etme. Sana zarar vermeyeceğiz.

Cemal’in Yengesi: Ne yapacaksınız? ( Endişeli bir şekilde kar maskesinden gözüken gözlerimizin içine bakıyordu.)

Ben: Bu evden çıkmanı istiyorum. Sadece 1 saatliğine zaten daha sonra evin önünde polis ve ambulans göreceksin.

Cemal’in Yengesi: Ne olacak ki? ( Endişe yerini korkuya bırakıyordu.)

Ben: Kocan Dante’nin* Cehennemini boylayacak. Umarım muhafazid’in yanında olur. ( * Yazar olan Dante Alighieri )

Cemal’in Yengesi: Umurumda değil. Ne yaparsanız yapın, o zaman ben çıkıyorum.

Ben: iyi geceler.

Ben Samet’e dönerek “ Samet saat kaç? ” diye sordum.

Samet: Şimdi burada olur.

Tam bu esnada kapıda bir anahtar sesi duymaya başladım. Arkadaşlarıma dönüp “ Hemen saklanın!” diye fısıldadım. bin kurusu zamanında gelmişti. Etrafa bakıp Ayşe diye bağırıyordu. Herhalde Cemal’in yengesinin adı Ayşe olmalıydı. Daha fazla zaman kaybetmek istemediğim için önüne çıkıp “Ayşe yok yerine ben varım.” dedim.

Cemal’in Amcası: Sen kimsin! ( Sinirlenmiş bir şekilde bağırıyordu. Ayrıca ağzından o leş alkol kokusu alınabiliyordu. )

Ben: Sakin ol ya son gecende boşuna kavga etmeyelim. Ayrıca tek olduğumu sanıyorsan yanılıyorsun.
Beyler buraya gelin. Ayrıca şu maskelerimizi de çıkaralım kim olduğumuzu görsün.

Hepimiz saniyeler içerisinde maskelerimizi çıkarmıştık ve Cemal’i gören amcası şok olmuştu.

Cemal: Her şeyin bedelsiz olacağını mı sanıyordun? Bugün öteki cehennemi boyluyorsun.

Bu sözlerinin ardından hepimiz dövmeye başlamıştık dövmek istemeyen bir kişinin olacağını sanmıyordum. Bir süre sonra her taraf kan gölüne dönmüştü. Şimdi tamda sırasıydı.

Ben: Cemal işini bitirme sırası geldi.

Cemal cebindeki altıpatları çıkardı. Ben Cemal’in amcasının ağzını zorla açmayı başarmıştım. O kadar olaydan sonra hala gözlerimizin içine bakıp yalvarıyordu.

inanabiliyor musunuz? Bu bin kurusu bize yalvarıyordu. Amcasının ağzına sokulmuş altıpatların tetiğinin üstündeki parmağını indirmesini bekliyordum. Ardından yüzüne doğru döndüm ve yap işaretini çaktım. Cemal büyük bir soğukkanlılıkla elindeki altıpatları ateşledi. Çok güzel bir manzaraydı, kafatası halıya renk katmıştı.

Ben: Artık gidelim yakında aynasızlar buraya dökülür.

Bu konuşmamın ardından buraya son kez geleceğimi düşünerek normal bir koşma eşliğinde buradan çıktık.