benim tam karşımdaki masada da birezırs'ta görseniz, üzülüp filmi kapatacağınız kadar masum bir kız ve sırtı ve koca kafasından başka bir şeyini göremediğim bir adam oturuyor.

kaçamak bakışlarla kıza bakıyorum.

yanında erkek olan bir kıza bakmak adetim değildir ama engel olamıyorum kendime.

bir ara kız beni fark etti. önüne döndü. gözlerim heyecanlandı. daha hızlı bakıp bakıp çekmeye başladım gözümü. bir dahaki göz göze gelmeyi kaçıramazdım. ve kaçırmadım. sonra bir daha, bir daha derken ciddi ciddi bakışmaya başladık. ben hafif hafif gülümsemeye başladım. ön bakışmadayız yani.

kız daha bir dikkatli bakmaya başladı ve karşısındaki adamın telefonuyla oynadığı bir anda parmağıyla onu göstererek bana doğru dudak hareketleriyle 'ar-ka-da-şım!' dedi. kalbim zütümde attı adrenalinden.

ne yapsam ne yapsam, bu şans bir daha eline geçmez oğlum, hadi koçum diye kendimi gazlayarak arkadaşlarımın şaşkın bakışları arasında kalkıp kızın masasına gittim. yan taraftan bir sandalye çekip seri bir hareketle oturdum. dirseklerimi masaya, kafamı da avuçlarımın arasına alıp trt çocuk ses tonuyla 'merhaba ben altın' dedim. sonra adam bana baktı. sonra masanın altından kafenin tavanına baktım. iki üç tane cam vitrinin içinden geçtim. bir yerlere gittim geldim. çok canım acıdı. dayağın her çeşidini vücudumun her yerinde hissettim.

meğerse kız 'ar-ka-da-şım' yapmıyormuş dudak hareketleriyle. dayak sırasında düşünmek için çok zamanım oldu.
'ağzına sı-ça-rım' yapıyormuş.

daha dikkatli olmak lazım. kafenin ortasında da çok ağladım ya, bir daha gitmem ben oraya.