Merdivenlerin oraya koşuyorum. Kapıdaki patates çuvalının kapıya yıkılmış olduğu hatıramda. Birden cama yöneldik ve bir el beni dışarıda güllerin arasında karşıladı. Dikenlerin arasından boş bir yere kadar çıktık annemin ellerinin dikenlerden kanadığı falan hatırlıyorum kollarım çizilmişti. Annemin gözleri korkuyla açılmış üzerimdeydi.

rez. okuyacağım bir ara.

Reserved

Evde geçimsizlik iyice almış yürümüş durumdaydı. Babam anneme bağırıyor çağırıyor bazen vuruyordu bile. Ben sessiz kalıyordum daima Susuyordum ama çocuk aklı unutmuyor ya hepsini hatırlıyordum.

Anne tarafım Artvin Hopa ve Rize Ayderlidir. 7 göbekten hemşinlidirler. Sakarya ve civarı köylerde geleneksel hemşinli şenlikleri olurdu. O yıl babam bizi hemşinli şenliğine zütürdü. Dedemin arabasıyla gitmiştik çünkü babam arabamızı satıp parasını hiç etmişti. Sonradan anlayacaktık ki babamın hemnliler şenliği gibinde değil asıl olay dostuna gitmek. Bunun için de araba lazım o da annemin babasında var almak için de adamın kızını yani annemi bahane ediyor. Öyle böyle gittik. Babam annemi hiç tanımadığı arkadaşlarıyla tanıştırdı ve beş dakika bekleyin geliyorum dedi gitti. Annemle biz kaldık babamın arkadaşlarının piknik sofrasındayız. Adamlar rakı içiyor içtikçe de eşlerine halleniyorlar. Annem de ağlıyor niye ağlıyor bu kadın şimdi noldu diyorum. Annem tuttu beni gittik arabanın olması gereken yere araba yok. Annem saatlerce ağladı ağladı. Ben de ağlamaya başladım sarıldık birbirimize ağlıyoruz. O sırada dayım geldi aldı bizi onlar da oradalarmış hiç konuşmadım ama çok dinledim annen hem ağlıyor hem anlatıyordu. Dayım da Sinirleniyor küfürler ediyordu.

Babama küfür etme diye dayıma çıkıitım tabi beş yaşındayım diğer dayım gel oğlum sen benimle dereye inelim dedi yengem kuzenlerim falan indik dereye annem ağlıyordu bırakmak istemiyordum ama ne yapabileceğimi de bilmiyordum. Sonra dedemlere döndük o zamanlar dedemler dayılarımla aynı evde yaşıyorlardı ev hala aynı ama dayımın biri ayrıldı aynı bahçeye yeni bir ev yapıldı o oraya yerleşti. Dedemlerin evi epey büyüktü annemle bana bi oda verdiler bir ay kadar babamı hiç göremedim özlemiyordum da ya allah var merak ediyordum öldü mü bana mı söylemiyorlar diye. Sofrada en son dedeme sordum babam niye gelöiyor öldü de bana mı söylemiyorsunuz diye. Annem yine yüzü dümdüz olmuş şekilde dudakları titrer halde kalktı masadan dayım da gidelim mi bugün babanın yanına diye sordu. Ben de gidelim dedim ama mezarlığa gitmekten öylesine korkuyordum.

Babamın çalıştığı yere karasuya gittik babam beni görünce sarıldı öptü ağlar gibi oldu ama yemiyordum tabi. Denize falan girdik akşam babam da bizimle döndü bir sürü şey konuştular beni almıyorşardı salona ben de odada uyumuştum

benim hayatıma benziyor lan
bundan 1 sene önce bende o sessiz tiplerdendim.

istersen sende değişebilirsin platin kafalı huur çocuğu
yardıma ihtiyacın olursa bana ulaş.
"kendini kısıtlamayı bıraktığın zaman, ortalığın dıbına koyacaksın"

Sonranasıl olduysa annem ve babam barıştılar yine o kulübeye dönmek zorunda kaldık babama kızgındım çünkü annem onun yüzünden ağlıyordu. Babama küstüm uzun süre sonra barışmak için bana bi köpek almıştı. Küçük beyaz tüyleri olan bi finoydu. Şu an sağda solda teyzelerin ellerinde gördüğüniz tiplerden işte. Adını pamuka koyduk sonra babamla barıştık. Köpek de 3 ay sonra öldü zaten. Bi kış günü tutturdum köpeği yıkamak için zorla yıkadım çünkü dışarıda , şüyordu ve küçücük kulübeye bi de köpeği sokmak isteyince yıkamak zprunda kaldım. Kış ayıydı. Pamukayı yıkadım leğenden çıkarıp kurulamaya başladım annem de sofra bezini silkeliyordu. Birden elimden fırladı ve karların arasına atladı pamuka. Oradan oraya koşuyordu zorla yakalayıp sobanın yanına getirdim hapşurur gibi sesler çıkarıyordu. Sabaha kadar ölmesin diye başında bekledim ama öldü.

Hayatta sevdiğim neredeyse tek canlı olan pamukayı da öyle kaybettim.

Sonra zaman hızlı geçti büyüdüm. Ama ben büyüdükçe annem sinir hastası oldu. Artık yaşadığı baskıya dayanamıyır tüm hırsını beni döverek atıyordu. Pamuk Helva istedim diye falakaya yatırdığı dahi oldu. Tabi küçüklük anlamıyorsun demiyorsun ki kadının sini zaten babamdan dolayı alt üst bana patlıyor varsın olsun diyemiyorsun. Annemi de sevmediğimi düşünmeye başladım ve giderek ailemden de uzaklaşıp iyice içime kapandım. Yaşadığımız mahallesi çingene mahallesiydi belediye ancak orade gecekondulaşma ve barakalaşmaya göz yumuyordu.

Eve daha yeni taşınmıştık. Eşyalar falan yerleşmemiş ben de küçücük çocuğum tabi. Balkonda oturuyorum babaannemle herkes de ev yerleştiriyor. Aşağıda da çocuklar top oynuyor benim de topum var ama hep kendim oynamışım bugine kadar kimseyle top oynamamışım zaten geldiğim mahallelerin çocukları yam yam gibilerdi onlarla top oynamak dayak yemek garantisiydi ama bu çocuklarla belki oynanabilirdi. Babaannemin de verdiği gazla topumu alıp koştum. Bi yarım saat kadar binanın köşesinden bunları izledim gidemiyorum çünkü korku var içimde ya aynı diğer mahalledeki gibi olursa diye.