gezinen ellerimin yer
değiştirmesinden soluk alıp verişime kadar en küçük
bir hareketimin bile dilinden anlıyor, istediklerimi
anında yerine getiriyordu. Ben biraz hızlanınca,
"Henüz değil, biraz bekle" diyerek oyunu uzatıyordu.
Ya da beni hırslandırmak için, "Evet evet, daha sert,
daha derine" diye soluyordu.
Bu kadar kısa sürede, böyle mahrem bir alanda, beni
bu kadar iyi anlaması, yönlendirmesi gerçekten
mucizeydi. Sonunda yaşamımı değiştirecek kadını
bulmuştum. Peki şimdi ne yapacaktım? Mutlu bir
evliliğim, daha doğrusu mutlu olduğunu sandığım bir
evliliğim vardı. Boşansam, o kadar kolay değildi. Hem
bakalım, bu mucize sevgili benimle evlenmeyi
isteyecek miydi ? Sevişme sonrasında bütün bunlar
hızla kafamdan geçti.
Elbiselerini giymiş, doygun ama tatlı gözlerle bana
bakıyordu.
"Mucizenizi gerçekleştirdim mi ?" diye sordu.
"Evet" dedim. "Haklıymışsınız. Siz gerçekten de
düşlerimdeki kadınmışsınız." "Söylemiştim."
Yavaşça kalktı, pardösüsüne baktı. "Gidiyor
musunuz?" dedim korkuyla.
"Biraz daha kalırsam mucize bozulabilir" diyerek
pardösüsünü geçirdi sırtına. "Sizi bir daha
göremeyecek miyim?"
"Neden göremeyecekmişsiniz ?" dedi pardösüsünün
düğmelerini iliklerken. "Yakında buradan taşınıyorum,
ama yine Sadri'yi arayarak bana ulaşabilirsiniz."
Kafam karışmıştı; bahsettiği adamı tanımıyordum.
"Sadrimi? Odakim?"
Kadmın gözlerindeki masum ifade birden değişti.
"Sadriii" dedi, "bizim Sadri."
"Bizim Sadri mi? Bir yanlışlık olmalı... " Gözlerini
kısarak, meydan okurcasına baktı.
"Bakın düşlerdeki kadm fantezisini filan anlıyorum.
Ama işi tadında bırakalım. Artık gerçeğe dönme
zamanı."
"Ne... Ne diyorsunuz gerçekten anlamıyorum." Hiç
beklemediğim bir davranışta bulundu.
"Bana bak lan" diye gürledi. "Senin kim olduğunu
bilmiyorum ama eğer paramın üzerine yatacağını
sanıyorsan, aldanıyorsun." "Ne parası?" diye
kekeledim şaşkınlıkla.
Bir panter gibi hırsla üzerime atladı. Yakamdan tutup
sarsmaya başladı.
"Ağzına sıçarım ulan senin! giberken hevesliydin de,
iş parayı vermeye gelince mi çekingen oldun."
"Lütfen... Lütfen... " diye mırıldandım.
"Ne lütfeni lan? Bomontili Neşe'nin parasını kimse
yiyemez."
"Lütfen yakamı bırakın öyle konuşalım" dedim, "inanın
ne demek istediğinizi anlamıyorum." Yakamı
bırakmadı, ama merdıbını kendi üslubuyla açıkladı:
"Anlamayacak bir şey yok. Vizite ücretimi istiyorum.
Yani 100 doları. 100 dolardan bir kuruş aşağı olmaz."
Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüş gibi oldu.
Sonunda gerçeği anlamıştım. Bir an ne yapacağımı
bilemedim. Gülsem mi, ağ-lasam mı ? Ama kadın
artık sabrının sonuna gelmişti.
"Hadi" dedi yakamı çekiştirerek, "geceyansına kadar
bekleyecek halim yok. Sökül paralan."
"Tamam tamam" dedim. "Özür dilerim, hemen
veriyorum."
Böyle söyleyince bıraktı yakamı. Ama bırakırken
uyarmayı da ihmal etmedi.
"Bir katakulli filan yaparsan... "
"Yok yok, o dediğinden yapmayacağım" diyerek
kasayı açtım. 100 dolar tutarındaki parayı ona
uzattım. Birdenbire yumuşamam kadını şaşırtmıştı.
Parayı alırken düşünceli bir ifadeyle yüzüme baktı.
"Yoksa doğru mu söylüyorsun ? Sen, Sadri'nin
bulduğu müşteri değil misin ?" Artık diretmenin bir
anlamı yoktu.
"Tabiî ki o müşteriyim" dedim bozuntuya vermeden.
"Sadece biraz şaka yapmak istemiştim." "Yapma,
para konusunda kimseyle şaka yapma. Ters birine
düşersin, hacamat eder adamı." "Olur yapmam"
dedim.
Kapıdan çıkmadan önce döndü. Dudaklanndaki
çapkın gülümseme yeniden belirmişti. "Yine de
sevdim seni" dedi. "Matrak adamsın. Ne zaman canın
isterse Sadri'yi ara." "Ararım" dedim.
Çıktı. Ben de odama döndüm, pencereden baktım;
düşlerimde-ki kadın caddeye doğru yürüyordu.
Gözden yitene kadar onu izledim.

Sorusunu yanıtlamadan önce derin bir nefes aldım.
"Düşümde." "Ne?" "Lütfen beni delinin biri sanmayın.
Sizi gerçekten de düşümde gördüm."
Şaşkınlığını sandığımdan daha çabuk atlattı.
Vişneçürüğü rujla boyanmış dudaklarında muzip bir
gülümseme belirdi.
"Peki ne yapıyordum düşünüzde ?" diye sordu. Sesi
çapkınca çınladı ofisimin ağırbaşlı duvarlarında. Olanı
biteni büyük bir istekle, bütün ayrıntılarıyla anlattım.
Hiç sesini çıkarmadan, tek bir soru bile sormadan
dinledi beni. Sözlerim bitince gülümsedi: "Boşuna
değilmiş size aşina olmam. Demek ki ben de sizi o
düşten hatırlıyorum."
Şaşkınlık sırası bana gelmişti. "Nasıl yani? Siz de mi
aynı düşü gördünüz?" "Neden olmasın ?" Ağzım açık
kalmıştı. "Ama... Ama bu bir mucize." "Mucizelere
inanmaz mısınız ?" "Bilmem... Hiç düşünmedim. Daha
önce başıma hiç böyle bir mucize gelmemişti."
"Normal" dedi. "Çünkü daha önce bana
rastlamadınız." "Anlayamadım" diye mırıldandım.
"Anlayamayacak ne var canım. Görmüyor musunuz
benim işim mucizeleri gerçekleştirmek." Alık alık
baktığımı görünce, yapmacık bir düş kırıklığı içinde
dudak büktü. "Yoksa bana inanmıyor musunuz ?"
"Bilmiyorum" dedim çaresizlik içinde. "Size inanmayı
çok istiyorum. Ama benimle alay ediyorsunuz diye
korkuyorum." Cesur bir ifade belirdi yüzünde. "Bunu
anlamanızın bir tek yolu var."
"Nedir?" dedim.
"Öpüşmemiz" dedi. Duyduğuma inanamadım.
"Anlamadım!"
"Oysa çok basit. Düşünüzde öpüşmüyor muyduk?
Yeniden öpüştüğümüzde düşlerinizdeki kadının sizde
bıraktığı o muhteşem etkiyi hissederseniz, o kadın
olduğumu anlarsınız." "Đyi ama, nasıl olur?" diyecek
oldum.
Hiçbir şey söylemeden ayağa kalktı, bana yaklaştı.
Ellerimden tutup beni de ayağa kaldırdı. Diliyle
dudaklarını ıslattığını gördüm. Gözlerindeki arzu öyle
güçlüydü ki, böyle bir öpüşmeye hazır olmadığım
halde hayır diyemedim. Đyice yaklaştı, parfümünün
kokusunu duyuyordum, gül kokusu değil diye
düşünürken, dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Çok
heyecanlanmıştım, bu öpüşmenin düşümdekine
benzeyip benzemediğine bile karar veremi-yordum.
Zaten bunun pek önemi de kalmamıştı. Kadın
bedenini bedenime iyice yasladı. Đş öpüşmeden çıkıp
ön sevişme halini almıştı. Elini cinsel organıma
kaydırdığını hissettim. Đrkilir gibi oldum, kendimi geri
çekmeyi düşündüm. Ama kurtuluş yoktu. Sağ elimi
yakalayıp elbisesinin altına soktu. Elim çıplak tenine
dokundu. Sıcacıktı, diriydi, istek doluydu. Artık bu
sevişmenin sonuna kadar gideceğini anlamıştım.
Olacakları kabullenip, kendimi sevişmenin uyumuna
bıraktım.
Müthişti. Bedeninde