zombi temalı hikaye

reservce

deva etsene laaan..

rezerve

devam panpa

Köye gitmesi zor olacak diye düşündüm. 1-2 km yolu yürüyerek gidecek olursak bu yarım saati bulurdu. Hala sitenin içindeyken saklanarak gitmeliydik ama siteden çıktığımız zaman saklanacak yerimiz kalmıyordu. Yolun çoğunu açık bir arazide yürüyerek geçirecektik ve bu hortlakların dikkatini çekecekti. Belki arabayla gidebilirdik ? Bu düşüncenin çok saçma olduğunu anladım. Araba ses çıkaracaktı ve bizim için güvenli olması gereken köy bir hortlak yuvasına dönecekti. Köye giderken marketten erzak da almamız gerekecekti. Durduğumuz an etrafımız civardaki tüm hortlaklarla kaplı olacaktı. Belki başka bir arabayı yem olarak gönderebilirdik ? Çıkaracağı ses hortlakları toplamaya yeterdi. En kötü ihtimalle araba sürücüsüz bir duvara ya da direğe çarpacaktı ve bu da bizim işimize yarardı. Belki patlardı ve etrafına toplanan hortlakları da birlikte zütürürdü. Üstelik çıkardığı ses daha fazlasını o tarafa çekecekti ve biz güvenli bir şekilde köye gidecektik.

Sadece yaşamak. Yaşamayı başarmak istiyordum. Ne olacağı hı hakkında ise hiç bir fikrim yoktu. O yaratıkların soyu kurutulabilecek miydi ? Emin değildim ama o yaratıklara rağmen ben yaşayacaktım. Sanırım bu düşünceler beni gerçekten etkiledi. Ayağa kalktım ve çatının kenarından etrafı gözetlemeye başladım. Amacım daha iyi bir plan bulmaktı. Şehirde kalmanın salaklık olacağını anladım. Sonunda kaynaklarımız bitecekti ve kaçınılmaz bir şekilde ölecektik. Sitemizin yaklaşık 1-2 km ilerisinde küçük bir köy vardı. Orada kalmak gayet mantıklıydı bence. Köydeki çoğu evin küçük bir bahçesi ve 1-2 ineği vardı. Tabi tavukları da unutmamak gerek. Hayatımı sürdürmeme yetecek kadar malzeme vardı köyde. Belki arada küçük kaçamaklar yapıp şehirdeki hala yağmalanmamış (Ya da yiyecekleri çürümemiş) marketlerden kendime yiyecek bir şeyler alırdım. Bu güzel olurdu. Köyün tek kötü yanı evlerin pek dayanıklı olmaması. Eğer hortlaklar yeterince akıllıysa belki kapıyı kırmayı başarabilirlerdi ? Ama her ihtimale karşı oradaki hortlaklar buradan azdı. Bunu biliyordum, en azından umuyordum.

yaz işte dıbına koyum, ne duruyon hala

Beyler okuyorsanız tepki verin amk ? 3 Entrymi yazdım. Çeker giderim istesem.

Kimse yok mu ?

"Yeter artık" diye bağırdım "gibeyim bıçağını" Kafasını yavaşça bana doğru çevirdi. Bir damla yaşın bıçağına düştüğünü gördüm. Ağlıyordu, peki ama neden ? Sormadım, cevap vermeyeceğini biliyordum çünkü. Bu sorum sadece onu daha kötü yapacaktı. Arkamı döndüm ve az önce oturduğum taşın üstüne çöktüm. Yine dalmıştım düşüncelere... Belki ailesi de o yaratıklara dönüşmüştü. Birden aklıma kendi ailem geldi. Ne yapıyorlardı şimdi ? Belki de çoktan ölmüşlerdi. Bunu düşünmeyi bile istemiyordum. Belki çok mükemmel bir ilişkimiz yoktu onlarla, ama onlar büyütmüştü beni. Üstelik nişan almayı da babam öğretmişti. Eğer o olmasaydı şimdi çoktan o hortlaklara yem olmuştuk. Zaten o olmasaydı doğmazdın yarak kafalı dedim kendi kendime * ehehe. Daha fazla düşünmemeliydim onları. Eğer ölürsem onların yaşayıp yaşamaması hiç bir şeyi değiştirmeyecekti. O yüzden önceliğim her zaman yaşamak olmalıydı. Sadece yaşamak.

Saatlerdir hareketsiz oturduğumu fark ettim. sonunda kendimi toparlayarak ayağa kalktım, yavaş adımlarla binin yanına giderek adını sordum. Sadece "Oğuzhan" demekle yetindi.
Belinden çıkardığını düşündüğüm bıçağıyla ilgileniyordu, bana herhangi bir şey soracak mı diye bekledim ama pek konuşacak gibi görünmüyordu. Sessizliği bozan yine ben olmuştum, iç geçirip sordum ; Ne yapacağız peki ? Ne kadar bine sinir olsam da onu hortlakların üstüne atamazdım ve bu da demek oluyordu ki bir süre birlikte kalacaktık. Yani ilişkileri iyi tutmalıydım."Bilmiyorum" dedi "Gerçekten bilmiyorum" konuşurken bıçağıyla ilgilenmeye devam ediyordu.

işler bir çıkmaza girmişti sanki. Arkadan gelen zombiler, ya savaşırsın ya da açlıktan ölürsün. Savaşmayı ölmeye tercih ederim tabi ki la yannan kafalılar. Ama o kadar kolay değildi benim için. Asosyal bir bintim ve bu yaşıma kadar düzgün kavga bile etmemiştim. Elimdeki tek koz küçükken babamla gittiğim avlardı. Bir süre sonra onu da bırakmıştım zaten. Aradan geçen yıllar boyunca zaten az olan nişan kabiliyetim şimdi iyice körelmişti. 10 metre ilerindeki yavaş yaratıkları vurmak kolaydı tabi. Ama ya bir çatıdaysan ve onları vurabileceğin tek silah kıçı kırık bir tabancaysa ? işte o zaman şartlar zorlaşıyordu amk. Yanımdaki binin bizi soktuğu çıkmazdan nasıl kurtulabilecektim ?

rezerved

Tamam beyler toplaşın devam ediyorum.

haydi seri panpa

Bir süre o pozisyonda kaldım. Ayağa kalkmam gerektiğini hissettim. Artık burası güvenli değildi. Komşuma olan her an bana da olabilirdi. Duş almak istiyordum. Belki de bu benim aldığım son duş olacaktı. Üstümdeki kıyafetleri çıkarıp suyu açtım. Su soğuktu, ama bu çok umrumda değildi. Sadece boş gözlerle duvara bakıyordum. Bir süre dikildim ve yüzümü iyice yıkayıp çıktım. Suyu açık bırakmıştım, uzun bir süre fatura geleceğini sanmıyordum. Çıktım ve en güzel kıyafetlerimi giydim. Belkide bu son kez güzel bir şey giyişim olacaktı. Bunu bilmiyordum ve işin gerçeği güzel kıyafetten daha önemli bir şey vardı. Belki de son kez kendimi rahat bir insan gibi hissediyordum. Çantamı aldım ve kapıyı açtım. Botlarımı giydim ve kan gölünden geçerek apartmanın çıkışına doğru ilerliyordum. Tabi ki elimde bıçağım vardı. ilerledim ve gerçek o an beynime dank etti. Nereye gideceğimi bilmiyordum. Yüksek bir yere gitmeye karar verdim. Ve bu yer mümkünse merdivenle çıkılan bir yer olmalıydı(düz merdiven). Düşündüm ve 100 m ilerideki iş merkezine gitmeye karar verdim.en güvenli yer orasıydı. Çatısına çıkış için normal merdiven de vardı ama demir bir kapı ile kapatılabiliyordu. Ve başka bir şey düşünecek durumda değildim.

devam lan pekekent

ya şimdi zombi filan çıkıcak diyeceksin, böyle diyeceksen baştan söyle ona göre okuyıcam.
reseverd.

Yok mu lan dinleyen

Dinleyen var mı lan ?