zombi temalı hikaye

anlat itin evladı dınlıyoz mu yazmamız gerek ılla

içeride onlardan var mı bilmiyordum ve bilmek de istemiyordum. Merdiven hemen kapının sağ tarafındaydı ve şanslıysam çatının kapısı kilitli değildi. Ki bu zamana kadar ölmemem şanslı olduğumu gösteriyordu. Merdivenleri koşar adım çıktım ve evet şanslıydım kapının önündeki bir grup hortlak dışında. Benim alt edebileceklerimden kat kat fazlaydı bunlar. Hiç riske girmek istemiyordum. Tam geri dönecekken bir ses duydum, ama bu ses onların sesi değildi daha çok "pisst" diye bir sesti. Etrafıma bakındım ve haklıymışım. Bir insan ! Üstelik yaşayan bir insan. El hareketleriyle sessiz olmamı ve sola doğru gelmemi söylüyordu. Daha önce bir insan göreceğime bu kadar sevineceğimi düşünmezdim. Ses çıkarmamaya çalışarak ona doğru gittim. Pek başarılı olduğum söylenemez, hortlaklardan biri beni duydu ve bizim olduğumuz tarafa doğru gelmeye başladı. 2. adımı atamadan "Bam!" diye bir ses duyuldu ve kurşun darbesiyle hortlak yere yığıldı. Bunu anca bir sersem yapabilirdi. Sadece iş merkezindeki hortlaklar değil çevredeki tüm hortlaklar yerimizi biliyordu artık.

devam layn

Sağlam bir küfür savurdum mala. Bu sefer sessiz olmama da gerek yoktu, zira çevredeki tüm hortlaklar burada olduğumuzu biliyordu artık. Ne yaptığını anca küfürden sonra anladı. Ama artık çok geç kalmıştı bunun için. Tetiğe basamadan komşum gibi olmalıydı diye düşündüm. Silahını elinden aldım ve beni izlemesini söyledim. Küçükken babamla birlikte ava giderdik. O yüzden nişan almayı az çok biliyorum. Zaten birkaç metreden hortlaklara nişan alamamak için sersem olmalı insan. Artık ses gibi bir sorunumuz olmadığına göre av sezonu başlamıştır. 8 hortlak vardı ve 8 tane mermi olmasını umuyordum. 1..2..3..4..5 ah lanet olsun ıskaladım. Tekrar nişan aldım ve öldürmeyi başardım. Diğer hortlağa doğrulttum silahı "çıkt" O iğrenç ses ! Mermilerim bitmişti ve geriye üç tane daha kalmıştı. Eğer yanımdaki sersem birini öldürebilirse 2 tane. Cebimden bıçağımı çıkardım. Derin bir nefes alıp yakınımdaki hortlağa sağlam bir tekme attım. Ardından da bir bıçak darbesi. Güzel kıyafetlerim yine kan olmuştu! Ama kıyafetlerim kan oldu diye dursaydım şu an bunları yazamıyor olurdum. Yine aynı taktiği uygulamaya karar verdim. Sağlam bir tekme ve ardından bıçak. Etkili olmuştu ki hemen yanımdaki hortlağı unutmuşum. Onu görünce dona kaldım. Hareket edemiyordum ve artık benim için ölme vaktinin geldiğini hissettim. Ben bu düşüncelere dalmışken kafası birden yerinden uçtu. Arkasında duran adamın bana sırıttığını gördüm ve minnettar bir bakış atmakla yetindim.

hadi laan

En iyi fikrin çatıya çıkmak olduğunu ikimiz de biliyorduk. Eğer dışarı çıkmaya çalışırsak bir hortlak deniziyle karşılaşacaktık. Çatıya çıkan merdivenlere ilk adımı attım. Çaresizliğimi o an farkettim, eğer hortlaklar dağılmazsa burada sıkışıp kalacaktık ve büyük ihtimalle açlıktan ölecektik. Ya da hortlaklara yem olacaktık. Arkamdan demir kapıyı kitledim ve çatıya çıktık. Demir kapıyı açabileceklerini sanmıyorum. Çatıdan etrafın görünmesi büyük avantajdı ve gördüklerimiz bizim için iyiye işaret deyildi.
Bu sitede bu kadar insan yaşadığını bile tahmin etmiyordum ! Lanet olası hortlaklar her yanı sarmış o iğrenç sesleri çıkararak ilerliyorlardı.

Bu günlük bu kadar yeter beyler. belki gecenin ilerleyen saatlerinde yazarım ama şimdi mola veriyorum

tamam güzel zevkle okudum ama küfür etmekte çekinme amk kitap yazmıyon. sersem falan ne öyle türkçe dublajlı filmler gibi... *

reserved

harbı amk kufur et bızden bırı olarak yaz ve hızlı yaz

@49 ahahah haklısın panpa. Zombi olayına girince kafam direk amerikan filmlerine gitti.

iyi gidiyo lan baya sardı mk.. başlığı unutup gitme sakın !!

hay amığı zikeyim

http://komsumartikzombi.b.../08/zombi-cocuk.html#more

okuyun lan gülmekten altıma sıçtım ahahaha

Tamam beyler toplaşın devam ediyorum.

rezerved

işler bir çıkmaza girmişti sanki. Arkadan gelen zombiler, ya savaşırsın ya da açlıktan ölürsün. Savaşmayı ölmeye tercih ederim tabi ki la yannan kafalılar. Ama o kadar kolay değildi benim için. Asosyal bir bintim ve bu yaşıma kadar düzgün kavga bile etmemiştim. Elimdeki tek koz küçükken babamla gittiğim avlardı. Bir süre sonra onu da bırakmıştım zaten. Aradan geçen yıllar boyunca zaten az olan nişan kabiliyetim şimdi iyice körelmişti. 10 metre ilerindeki yavaş yaratıkları vurmak kolaydı tabi. Ama ya bir çatıdaysan ve onları vurabileceğin tek silah kıçı kırık bir tabancaysa ? işte o zaman şartlar zorlaşıyordu amk. Yanımdaki binin bizi soktuğu çıkmazdan nasıl kurtulabilecektim ?

Saatlerdir hareketsiz oturduğumu fark ettim. sonunda kendimi toparlayarak ayağa kalktım, yavaş adımlarla binin yanına giderek adını sordum. Sadece "Oğuzhan" demekle yetindi.
Belinden çıkardığını düşündüğüm bıçağıyla ilgileniyordu, bana herhangi bir şey soracak mı diye bekledim ama pek konuşacak gibi görünmüyordu. Sessizliği bozan yine ben olmuştum, iç geçirip sordum ; Ne yapacağız peki ? Ne kadar bine sinir olsam da onu hortlakların üstüne atamazdım ve bu da demek oluyordu ki bir süre birlikte kalacaktık. Yani ilişkileri iyi tutmalıydım."Bilmiyorum" dedi "Gerçekten bilmiyorum" konuşurken bıçağıyla ilgilenmeye devam ediyordu.

"Yeter artık" diye bağırdım "gibeyim bıçağını" Kafasını yavaşça bana doğru çevirdi. Bir damla yaşın bıçağına düştüğünü gördüm. Ağlıyordu, peki ama neden ? Sormadım, cevap vermeyeceğini biliyordum çünkü. Bu sorum sadece onu daha kötü yapacaktı. Arkamı döndüm ve az önce oturduğum taşın üstüne çöktüm. Yine dalmıştım düşüncelere... Belki ailesi de o yaratıklara dönüşmüştü. Birden aklıma kendi ailem geldi. Ne yapıyorlardı şimdi ? Belki de çoktan ölmüşlerdi. Bunu düşünmeyi bile istemiyordum. Belki çok mükemmel bir ilişkimiz yoktu onlarla, ama onlar büyütmüştü beni. Üstelik nişan almayı da babam öğretmişti. Eğer o olmasaydı şimdi çoktan o hortlaklara yem olmuştuk. Zaten o olmasaydı doğmazdın yarak kafalı dedim kendi kendime * ehehe. Daha fazla düşünmemeliydim onları. Eğer ölürsem onların yaşayıp yaşamaması hiç bir şeyi değiştirmeyecekti. O yüzden önceliğim her zaman yaşamak olmalıydı. Sadece yaşamak.

Kimse yok mu ?