zombi saldirisindan nasil kurtuldum

kac gundur bu tozlu evde oldugumu hatirlamiyorum, karsimda elinden issirilmis ve kafasi darma dagin olmus bir cocuk cesedi uzanmakta. 7-8 yaslarindaki bu kizin adi ayca, onu da dolabin icine gizlenmek icin yaptigi siginakta buldugum bir dogum gunu kartindan ogrendim. herhalde annesi babasi yiyecek ve muhimmat bulmak icin disari ciktilar ve bircogu gibi birdaha asla geri donmediler. ben ise buldugum bu tozlu ve kasvetli evde ta ki yiyecek bitene kadar kalmak niyetindeyim. elimde bir kutu misir yulafi artik herseyini ogrendigim bu ailenin evinde misafirim. neler yaparlardi acaba, mesela kadin kocasina nasil seslenirdi mutfaktan. tatlim? hayatim? veya belki sadece on ismini kullanirdi, "Cevdeet, yemek hazir". kizcagiz anne ve babasi donmeyince yanina birkac oyuncagini biraz kraker ve anne ve babasinin ona yazdigi dogum gunu kartini alip, bu les kokulu hastalikli dunyanin icinde kendi saglikli ve mutlu dunyasini yaratmaya calismisti.

keske karanliga dayanabilseydi ve yanina gece lambasini almasaydi. belki de aylaklar onu farketmeyecekti ve ben onu kurtarabilecektim. belki daha uzun yasayacakti, tabi boyle bir dunyada bikac gun daha uzun yasamak cok fazla bisey ifade ederse.

evin butun pencereleri ve kapilari kalaslarla kapatilmis, aradan sizan serit seklindeki gunisigi ise havayi daha agir ve kasvetli hale getiriyordu. insanlar salgini ne kadar hafife almislar, baksaniza, filmlerde ne gorulerse onu yapmislar ve bunun gecip gidecegini ummuslardi. halbuki disardakilerin iceriye girmesini engellemek zor degildi, icerden disariya cikmak zorunda oldugunuz gun asil sorunun ne oldugunu anliyordunuz. tipki bu kucuk kizlarini evde birakip muhimmat ve yardim aramaya cikan ciftin kavradigi gibi. aylaklar yorulmuyorlardi, uyumuyorlardi, susamiyolardi. insan oyle mi? insanin ne kadar cok seye bagimli yasadigini ve acizligini ancak boyle bir salginla ogrenmek mumkundu. lakin disarda kalan insanlar ilk gunler birbirlerine yardim etmeye, kamplar kurmaya calissalarda, hayatta kalma umudu eksildikce, sevdikleri birer birer canavara donustukce, bu dayanismanin yerini tam bir insan avi almisti.

bolum 1 "baslangic"

kafam yine allak pullak olmustu ve bilincim kendini tekrarlayan flashbackler icinde kaybolmustu. olaylarin patlak verdigi ilk gunu dusundum. bir gun icinde cehenneme donen hayatimin baslangici.

üslubun çok yavan ve boş. kimse okumaz kasma

rezerved

kaç tanesine verdin bin

sigara icicem disarda binler geliyorum

bu dunyada yasamak bile intaharin ta kendisi oldugu icin su an ne sekilde yasadigimin bir onemi yoktu. kafami dagitmak icin defalarca izledigim video kasedini videoya koyup tvnin sesini kistim. ekranda once bir anne ve kizi beliriyor sonra acemi bir acelecilikle kamerayi kuran baba da kosarak yanlarina geliyor ve "Bugun kizim ayca bes yasina girdi, kac yasina girdin goster bakalim" diyor. ayca da sag elinin butun parmaklarini acarak utangac bir sekilde bes yasina girdigini gosteriyordu. sag eli, yani aylagin issirdigi eli. hastaligin bu ailenin son kalan umuduna nufuz ettigi el. filmin devamindaki dialoglari zaten ezbere bildigim icin bir yandan eslik ediyordum ama dusunmeden de edemiyordum. acaba bu aile bu filmi cekerken neleri dusundu? belki de kizlari okul icin evden ayrildigi zaman onu hatirlamak icin cekmislerdi. belki de kizlari buyudugunde arkadaslarinin yaninda pat diye bu filmi acip onu utandirmak gibi muzip bir fikir vardi akillarinda. insan mutluyken felaket senaryolari ne kadar uzak bir ihtimal gibi gorunuyor degil mi?

disarida olmek ve yasamaktan baska hicbir kavram kalmamisti ve butun iliskiler bunun uzerine kurulmustu. aslina bakarsaniz karsimda uzanan cocuk cesedine ve duvara yapismis beyin parcalarina ragmen hala bu gizlendigim evin huzurunu ve emniyetini icime cekip,bir nebze rahatlayabiliyordum. ama herzaman oldugu gibi, yiyecek bitecek ve ben de kendime yeni bir yer bulmak icin yola cikacaktim. bunlari dusunurken uykuya daldim ve salgindan beri her gece oldugu gibi kabuslar icinde sabahi ettim. aslinda bu gordugum kabuslar beni yatagimdan firlatacak kadar etkili ve korkunc olsalar bile asiri dozda aldigim uyku ilaci uyanmama engel oluyordu. birakin su ve yiyecegi, huzur ve uyku bile bu hasta dunyada zor bulunur olmustu. aslinda olmemek icin bir sebep yoktu, en azindan bir grup aylagin disleri arasinda can vermekten iyidir. ama salgindan sonra bu yolu secmis o kadar ceset gordum ki, fikrin bayagiligi beni mucadele etmeye itti.

dinleyen olursa afet kampinda baslayan ve cevre ilceleri saran zombi salginindan nasil kurtuldugumu yazacagim

pazartesi demiş ya panpa

devam panpa

dusuncelerimi kasim abiyle paylastigimda bana, "hele bi dur begim. buradan cikmak icin bir kargasa anini beklemek zorundayiz" dedi. oyle bir can pazarinda nasil disari cikacaktim bimiyordum ama bu konuda yillarini tehlikeli ve mayinli arazilerde kacakcilik yaparak gecirmis birine guvenebilirdim. gecenin karanligi kampin uzerine tamamen cokmusken, uzak vadilerde yiyecek arayan aylaklarin inlemelerini dinleyerek uykuya daldik. henuz hicbir aylak kampin guvenligini asamamisti, ama savunmaya agir hasar verdikleri agibardi. diger kamplarin durumunu acikcasi bilmiyorduk, kampa takviye asker destegi de cekilmisti.

hava tamamen kararmisti ve artik tek tuk konusma ve oksuruk seslerinden baska birsey duyulmaz olmustu. tam o sirada askerlerin arasinda bir kargasa basladi. olayi gozlemlemek icin on kapinin yanindaki nobet klubelerine dogru yoneldim. birkac askerin, asker uniformali bir aylak ile mucadele ettiklerine sahit oldum. askerlerden biri buyuk ihtimalle, bugun yasanan catismalardan birinde issirilmisti, ama oldurulme korkusuyla revire gitmemis, kimseye soylememisti. aylaga donusen asker basindan vurulmustu ama biri agir, ucu hafif yarali, dort askere daha hastaligi bulastirmisti. issirilan askerlerin olayi gizleme sanslari yoktu, o yuzden sadece merhamet dileyen gozlerle komutanlarina bakiyorlardi. halbuki virus metabolizmaya gectigi anda, hayatta kalma ihtimali sifirdi. komutan geldi ve yanindaki inzibatlara, yarali askerleri hucreye kapatmalarini emretti. onlarin serbest bicimde ortalikta dolasmalari intahar demekti. askerlerden biri titreyen sesiyle, "komutanim, bizi oldurme" diyebildi. komutan da aciyan gozlerle askere bakip, "olmeyeceksin oglum, onlardan birine donussen bile, hucrende yasamaya devam edeceksin" dedi. halbuki aylaga donusen birinin oluden hicbir farki yoktu, nemli ve issiz bir mezarin sonsuz huzuru ve dinginligi haric. bu olaydan sonra kampta kalmanin hic guvenli olmadigina ikna oldum. buradan cikmam lazimdi, ama simdilik bu imkansiz gorunuyordu.

aksam kampin uzerindeki vadilerden agir agir cokerken, kampta sadece insanlar ve hikayeleri kalmisti. aylaklarin son gunlerde artan saldirilari yuzunden, kampin hemen her tarafi karartilmis, askerler sadece el fenerleri ile devriyeye cikar olmustu. aydinlatilmis bolge de karartilan bolgeler arasindaydi ve sadece kampin kapisinin onunde, gelen sevkiyat arabalarinin yolu bulabilmesi icin kucuk sonuk bir lamba birakilmisti. mayinli arazinin arka tarafina gece gorusu durbunlu keskin nisancilar yerlestirilmisti ama teknik cihazlarin yetersizliginden dolayi bolgeyi tam anlami ile izlemek imkansizdi. aslinda boyle bir durumda termal kameralar daha iyi is gorurdu ama askerler nedense gece gorus dusbunlerini tercih ediyordu. tanidigim askerlerden birine neden termal kameralarin kullanilmadigini sordum, aylaklarin termal kamerada gozukmedigini soyledi. yani hastalikli insanlarin vucut isilari, cevrenin isisina esitti. bu aylaklarin canli bir organizma olmadigini gosteriyordu. evet, evet, parcalar birlesmeye baslamisti. bu kampin onundeki cesetleri toplarken gordugum durumu da acikliyordu. hastalik vucuda, baska bir aylagin issirmasi ile geciyor, bi sure sonra da parazit olarak yerlestigi organizmayi oldurerek bedenin hakimiyetini eline aliyordu. muhtemelen virus beyin ve sinir sistemine yerlestigi icin, bir aylagi oldurmenin tek yolu beyne agir hasar vermekti.

bırak dıbına koduğumunun l4d2, walking dead izle oyna gel buraya aktar sonra am sote

adam ağır mal

beyler tek lınk altında http://inci.ca/u96keom3hh