zombi saldirisindan nasil kurtuldum

o sirada disardan bir helikopter sesi geldi, aylaklarin uzerine ates acarken kendimizi lastikcinin pasli metal tezgahinin arkasina attik. catiya metal bir merdiven cikiyordu, kapak acikti, oldugumuz yerden, su isitmaya yarayan, guner enerjili zimbirtidan vardi. assagi dogru halattan bir merdivenin uzandigi gorunce, kendimizi hemen catiya attik. kasim abi, "aman eskerdir" dese de, bu aylaklarin elinde can vermekten bin kat iyidir dedim. helikopter sivildi, icerden saclari kirpi gibi, gunes gozluklu bir kafa uzandi, "hadi abi yeaa, butun macerayi kaciriyoruz" diye seslendi. helikoptere tirmandik, iceride iri yari, gunes gozluklu ve agir silahli dort adet koruma da vardi. bize seslenen genc adam "abi siz nasi yaptiniz yaa, nasil hayatta kaldiniz, bu neyin kafasi" diye soze girdi. "ne sen sor ne ben anlatayim, tamamen tesaduf" diye yanitladim. kasim abi, "siz esker misiniz" deyince, genc adam gulerek "abi esker nedir yaaa" diye koltuguna yayildi, "bodrumda takiliyodum, sonra bu olanlari duydum. abi manyak bi ortam yaa, duyar duymaz buraya geldim. boyle bi ortami kacirir miyim, boyle bi kafa nerede yasayabilir insan" dedi. "sen guvendeyken buraya mi geldin?" dedim. "hala guvendeyim, babiskoya biraz yalvardim, ikna edince, yanima yeterince erzak, silah ve adam alip geldim. kaldigimiz yer guvenli. boyle arada ava cikiyoruz iste" dedi. icimde, karsimda oturan genc adama karsi bir tiksinti olussa da, artik buradan kurtuldugumuzu dusunerek de seviniyordum. bu genc adamin adi cenkti, istanbulda meshur bir isadaminin ogluydu. babasi buraya gelmeleri ve guvenlikleri icin herseyi ayarlamisti. boyle bir felaketi, nasil oyuna cevirebilir insan. "demek disardan geldin, o zaman tekrar disariya gideceksin" dedim. "ooo hic heveslenme, babiskoya soz verdim, askerin koydugu karantina kurallarina uymam lazim. kimseyi disari cikartamam" diye sozumu kesti. "sehir karantina altinda demek" dedim, "adamlar butun sehri kale gibi cevrelemis, kimsenin disari canli cikmasi mumkun degil, aylak veya insan" dedi. umutlarim biraz daha azalmisti. bu arada helikopter inise gecti.

böyle şeylere bayılıyorum reserved

olm copy paste mi yapiyon lan?

al bundan kurtul

http://inciswf.com/zombikasabasii1.swf

devam etsene la

devam et la oç

çabuk bitir sonunu okuyacam sadece

reserved

reserved

verilen corbayi icerken tam karsima 10-11 yaslarinda, hafif tombulca bir cocuk oturdu. meger kolumdaki fenerbahce yazan bileklige takilmis, "ben de fenerbahceliyim" dedi ve gulumsedi. gulusu, huzun ve feryadin cevreledigi los cadirda mucevher gibi parliyordu. "al senin olsun, bunu ilk kazandigim parayla almistim" dedim. aceleyle aldigi bilekligi koluna bagladi ve cebinden bir misket cikarip bana uzatti. ben de onun bu hediyesini memnuniyetle kabul ettim, lakin gunlerdir insani sifatlara hasret kalmistim. "adin ne senin" diye sordum, sanki bu soruyu beklermis gibi cabukca, "aykut, babam fenerbahceli aykuttan esinlenmis... ya senin adin ne abi" dedi. "Gungor, babam esinlenmemis direk koymus" dedim, basti kahkahayi. oraya nasil getirildiklerini sordum. anlattigina gore ogretmenleri butun sinifi toplayip bahceye cikarmis, ama askeri nakil araci biraz gecikince bir grup saldirganin saldirisina ugramislar. askeri arac geldiginde ogretmenlerden biri ve sadece yedi ogrenci kalmis. aykut hastalikli insanlara guzel de bir isim bulmus, "aylaklar". neden dedim, "cunku butun gun aylak aylak geziyolar abi" diye gulerek acikladi. tabagimi yarilamistim bile. aykutla vedalasip, elimde yarisi dolu sefer tasi kasim abinin yanina dogru gitmeye basladim. yasadigim korkunc olaylardan sonra, bu sohbet bana iyi gelmisti.

okuyorum panpa anlatım şekline bayıldım lan

bolum 2: "kamp"
yatiyorum picler yarin devam edicem.

yagmur siddetini cok daha arttirmisti. biz askeri aracin icerisinde nereye bile gittigini bilmeden kurbanlik tavuklar gibi otururken, ara sira cakan simsekler ortaligi gunduz gibi aydinlatip bize disarda yasanan vahsetten kareler gosteriyordu. o an arabadaki herkesin yuzunde yorgun bir dehset vardi, bize neler olacagini bilmek istiyorduk. engebeli arazide gacirdayarak ilerleyen askeri arac bizi sonunda kampa getirdi. askerler giriste arabayi durdurup, arabadaki askerler dahil herkesin kollarini ve boyunlarini kontrol edip araci iceri aldilar. barikatlari gecip kampin girisinde durduk. bizi kaba hareketlerle arabadan indirip kampin karsisina dizdiler. ellerim bagliydi ve yagmur suyu alnimdan kaslarima oluk oluk akip burnumun ucundan yere dokuluyordu. kampa gelmistik ve hepimizin aklinda ayni soru vardi, burasi baslangic miydi yoksa son mu.

caner saglik yuksek okulundan daha yeni mezun olmus uzun boylu ince yapili esmer adanali bir gencti. aslinda yasi 17'ydi ama abisi olunce buna abisinin kimligini verdikleri icin resmi olarak 19 yasindaydi. okula yasitlarindan erken gitmis ve hayata onlardan daha erken atilmisti. kendini hastanede herkese sevdirmisti ve herkesin sirdasi olmustu. is haricinde nasil bir hayati oldugunu bilemiyordum ama fazla bi hayati oldugunu da sanmiyordum. hastaneye geldigi gunden beri beraber calisiyorduk ve benim suskunlugumun altinda bir erdem veya bir sir oldugunu dusunur, biraz muhabbet edince benim sirrimi cozmek istiyormus gibi bir tavir takinarak ozel sorular sorardi. bundan hoslanmadigimi hissettirdigimde de beni urkutmemek icin hemen konuyu degistirir, dedikoduya baslardi.

sehre donerken panik havasini hissetmek zor olmadi. bazi caddeler askeri araclar ile kapatilmis, diger sokaklarda ise ne oldugunu ogrenmek isteyen merakli siviller ile onlara en ufak bi bilgi vermeyen askerler vardi. her kosede yarali bi insan oturmus cevresindeki insanlara basindan gecenleri dehset sacan gozlerle anlatiyordu. bu halleri ile romali bir hikaye anlaticisini andiriyorlardi. helikopterler ve ambulanslar sokaklarda mekik dokuyordu. bizim hastane ozel oldugu icin bize herhangi bir anons gelmemisti. caner bi anda tek elini askeri barikatlara dogru tokat atar gibi kaldirip bilgic bi tavirla "komunistlerdir abi" dedi, yuzunde kucumseme ve tiksinme karisimi bir bakis vardi. ben ise ortada aciklamasi zor bir durum oldugunu anlamistim bile ama bunu tartisacak enerjiyi kendimde bulamadigim icin susmayi tercih ettim.

güzel yazıyon amk ama daha okumıcam belki sabah okurum

okuyorum panpa ben sen devam et

@18 hakli galiba, yok mu hic okuyan? birakayim isterseniz panpalar, deniyorum kendi capimda.

geldigimiz yer kesinlikle bir multeci kampina benzemiyordu, hatta toplama kampi bile yaninda cok iyi kalirdi. kampin en disinda 100 metre kadar mayinli arazi askeri barikatlara kadar geliyordu. askeri barikatlarla tel orguler arasindaki alan aydinlatilmisti ve surekli devriyeler geziyordu. daha da iceride tel orguler vardi ve tel orgulerin ortasinda da eski bir stadyum yukseliyordu. kamp bu hali ile fethedilmis bir kaleyi andiriyordu. iceriye girdigimizde stadyumun ortasindaki sahaya bizim gibi binlerce kisinin getirildigini gorduk. kimileri dalginbakislarla yere bakiyor, kimi karisi, annesi veya kizi icin agitlar yakiyordu ama kimsede yasadigi ve buraya getirildigi icin bir sevinc goremiyordum. kampta seyyar tuvaletler disinda herhangi bir tesis yoktu ve insanlar dev cadirlarin altinda ayaklarinin dibinden akan yagmur sularinin uzerine comelmis, bu kabustan uyanmayi bekliyordu.

devam et panpa güzel gidiyo