zombi saldirisindan nasil kurtuldum

ertesi sabah askerler cesetleri temizliyor, dun gece patlamis mayinlari yeniliyordu. baslarindaki komutan bi yandan askerlere direktifler yagdirirken bir yandan da "yahu mayin etkili olmaz, soyledim kac kere. istedigin kadar dose kardesim, bi tak olmaz" diye soyleniyordu. aylaklarin cesetlerinin toplanmasi isini kimse yapmak istemiyordu, kidemli askerler elleri arkada teftis ediyor, yeni gelen caylaklar da parcalanmis cesetleri kurekle el arabasina koyup ilerdeki kirec kuyusuna atiyordu. bunu isteksiz yaptiklarini gorup, "isterseniz yardim edebilirim, hastanede cok ceset gordum." dedim. asil amacim bu yaratiklari daha yakindan gorebilmekti, belki boylece bulmacanin parcalarini tam anlamiyla yerine oturtabilirdim. kompleksli oldugu her halinden belli bir cavus beni yukaridan assagiya suzdu. beni dener gibi espri ile karigib "kacarsin sen, olmaz" dedi. "neden kacayim ki, burada guvendeyiz, disarida olmak cok daha tehlikeli" dedim. "sen akilli birine benziyosun, gel" deyip elime bir cift sari eldiven, bir kurek ve bir el arabasi tutusturdu. "gel bakim soyle, gel gel. hah su amcayi bi topla" dedi. sansliydim gosterdigi ceset makineli tufekle oldurulmustu, yani fazla parcalanmamisti. once cesedin sol kolundan tutup el arabasina koymaya calistim, sirtindaki issirik yarasi kurt kayniyordu. nasil olur, bu adamlar dun gece olduruldu ama sinek larvalarinin cikmasi icin cesedin en az 72 saat once olmus olmasi lazim. yumurtalarin yaraya olumden once koyuldugunu varsaysak bile larvalar sadece olu dokulari yiyebilir, bir yaranin cevresinde bu kadar larvaya yetecek kadar olu doku olmasi imkansiz. bulmaca giderek daha da icinden cikilmaz bir hal aliyordu.

kamp eski sukunetine donmustu ama hem baskinda olen askerler, hem de dun geceden beri ara ara kampa gelen ikili uclu aylak gruplari yuzunden, askerler de dahil herkesi bir tedirginlik almisti. artik askerlerin de bu isi kivirabileceginden suphe duymaya baslamistim. ya daha buyuk bir aylak surusu kampa gelirse, o zaman kapana kisilmis farelerden hicbir farkimiz kalmazdi. kamp yuksekce kontrolu kolay bir yerdeydi ama kamptan cikmanin tek yolu on kapinin onundeki mayinsiz patikayi kullanmakti. yani buyuk bir aylak surusunun kampa dogru gelmesi halinde insanlarin hepsi dar bir koridora yigilacak ve muhtemelen cevrede patlayan mayinlardan etkileneceklerdi. aclik bedenimi yavas yavas esir alirken yemek sirasina girmek icin agir ve isteksiz adimlarla kampa dogru yoneldim. menu yine haslanmis kemik suyu ve ekmek. iki tas yemek alip kasim abinin yanina comeldim, kacak tutunden sardigi sigarasini agir agir tellendirirken, gozleri ile karsi vadide yalniz basina yalpalayarak ilerleyen bir aylagi izliyordu. artik kampin diger sakinleri de kamp hayatina biraz alismisti, hayatta kalma icgudusu galip gelmis, yemek yemege baslamislardi.

hızlı yaz panpa

reserved süper panpa devam et

resident evil serisinden daha zevkli panpa tam filmlik

bekliyoruz reyiz

anlatsana amk

arada eksileyin beyler sayfayi kaybedicem

sakın ha sardı okuyom

beyler tek lınk altında http://inci.ca/u96keom3hh

adam ağır mal

bırak dıbına koduğumunun l4d2, walking dead izle oyna gel buraya aktar sonra am sote

aksam kampin uzerindeki vadilerden agir agir cokerken, kampta sadece insanlar ve hikayeleri kalmisti. aylaklarin son gunlerde artan saldirilari yuzunden, kampin hemen her tarafi karartilmis, askerler sadece el fenerleri ile devriyeye cikar olmustu. aydinlatilmis bolge de karartilan bolgeler arasindaydi ve sadece kampin kapisinin onunde, gelen sevkiyat arabalarinin yolu bulabilmesi icin kucuk sonuk bir lamba birakilmisti. mayinli arazinin arka tarafina gece gorusu durbunlu keskin nisancilar yerlestirilmisti ama teknik cihazlarin yetersizliginden dolayi bolgeyi tam anlami ile izlemek imkansizdi. aslinda boyle bir durumda termal kameralar daha iyi is gorurdu ama askerler nedense gece gorus dusbunlerini tercih ediyordu. tanidigim askerlerden birine neden termal kameralarin kullanilmadigini sordum, aylaklarin termal kamerada gozukmedigini soyledi. yani hastalikli insanlarin vucut isilari, cevrenin isisina esitti. bu aylaklarin canli bir organizma olmadigini gosteriyordu. evet, evet, parcalar birlesmeye baslamisti. bu kampin onundeki cesetleri toplarken gordugum durumu da acikliyordu. hastalik vucuda, baska bir aylagin issirmasi ile geciyor, bi sure sonra da parazit olarak yerlestigi organizmayi oldurerek bedenin hakimiyetini eline aliyordu. muhtemelen virus beyin ve sinir sistemine yerlestigi icin, bir aylagi oldurmenin tek yolu beyne agir hasar vermekti.

hava tamamen kararmisti ve artik tek tuk konusma ve oksuruk seslerinden baska birsey duyulmaz olmustu. tam o sirada askerlerin arasinda bir kargasa basladi. olayi gozlemlemek icin on kapinin yanindaki nobet klubelerine dogru yoneldim. birkac askerin, asker uniformali bir aylak ile mucadele ettiklerine sahit oldum. askerlerden biri buyuk ihtimalle, bugun yasanan catismalardan birinde issirilmisti, ama oldurulme korkusuyla revire gitmemis, kimseye soylememisti. aylaga donusen asker basindan vurulmustu ama biri agir, ucu hafif yarali, dort askere daha hastaligi bulastirmisti. issirilan askerlerin olayi gizleme sanslari yoktu, o yuzden sadece merhamet dileyen gozlerle komutanlarina bakiyorlardi. halbuki virus metabolizmaya gectigi anda, hayatta kalma ihtimali sifirdi. komutan geldi ve yanindaki inzibatlara, yarali askerleri hucreye kapatmalarini emretti. onlarin serbest bicimde ortalikta dolasmalari intahar demekti. askerlerden biri titreyen sesiyle, "komutanim, bizi oldurme" diyebildi. komutan da aciyan gozlerle askere bakip, "olmeyeceksin oglum, onlardan birine donussen bile, hucrende yasamaya devam edeceksin" dedi. halbuki aylaga donusen birinin oluden hicbir farki yoktu, nemli ve issiz bir mezarin sonsuz huzuru ve dinginligi haric. bu olaydan sonra kampta kalmanin hic guvenli olmadigina ikna oldum. buradan cikmam lazimdi, ama simdilik bu imkansiz gorunuyordu.

dusuncelerimi kasim abiyle paylastigimda bana, "hele bi dur begim. buradan cikmak icin bir kargasa anini beklemek zorundayiz" dedi. oyle bir can pazarinda nasil disari cikacaktim bimiyordum ama bu konuda yillarini tehlikeli ve mayinli arazilerde kacakcilik yaparak gecirmis birine guvenebilirdim. gecenin karanligi kampin uzerine tamamen cokmusken, uzak vadilerde yiyecek arayan aylaklarin inlemelerini dinleyerek uykuya daldik. henuz hicbir aylak kampin guvenligini asamamisti, ama savunmaya agir hasar verdikleri agibardi. diger kamplarin durumunu acikcasi bilmiyorduk, kampa takviye asker destegi de cekilmisti.

devam panpa

up panpa devam et lan çok güzel gidiyor.

panpa devam et lan nolur amk çok güzel

devam panpa.

aylaklar yorulmak bilmiyorlardi, kamp ise hem fiziksel, hem manevi mukavemetini kaybetmeye baslamisti. artik askerler nobet saatlerini devrettiklerinde bayram ediyorlardi. henuz sivillerden bir kayip yasanmamisti ama bunun an meselesi oldugunu biliyordum. lakin dedigim gibi de oldu, o gun uc siralarinda, kalabalik bir aylak surusu kampa saldirdi. helikopterlerin yakiti biteli gunler olmustu, artik devriyeye cikamiyorlardi. yaklagib yuz kadar aylak, kampa giden patikadan, kampin oldugu duzluge ulasmisti. mayinlarin da artik yavas yavas sonu geldigi icin, patlayan mayinlarin sadece bir kismi yenileri ile degistirilebilmisti. siviller korku icinde kampin ortasina dolusmuslarken, cevredeki mayinlardan birine basan aylaklardan birinin parcalari kampin icine dustu. aylagin kafasi, sol gogsunun bir kismi ve sol kolu hala tek parcaydi. aylak birkac saniye hareketsiz kaldiktan sonra, gozlerini acti. bir cift kaburga kemigi sol gogsun altindan cikmisti, arkasinda kandan bir iz birakarak ilerliyordu. o sirada askerler bu ucube ile ugrasamayacak kadar mesgul olduklarindan, is basa dusmustu. herkes dehset icinde bu yaratiga bakarken, cadirin girisindeki dolaba dayanmis kazmayi alip ileri dogru iki adim atarak istedigim mesafeye ulastim ve daha kosarken havaya kaldirdigim kazmayi buyuk bir hiddetle yerdeki aylagin kafasina indirdim. aylagin kafasi paramparca olurken vurusun siddetiyle de kazma topraga saplanmisti. bu herkese cesaret vermisti, bu keyifsiz isi daha binlerce kere yapmak zorunda olacagimi bilmiyordum. sivillerden, altmis yaslarinda bi kadinin "oglum allah razi olsun" deyip ardarda birkac sureyi siralamasi disinda, hicbir ses cikmamisti. bu isi becermis olmanin ozguveni ile gruba "artik askerler bizi koruyamayabilir, basimizin caresine bakmaliyiz." dedim. gruptan beni onaylayan homurdanmalar, benim liderligimin kabul edildigine delalet ediyordu. bu sirada kapidaki catisma siddetlenmisti ve mayin tarlasini gecmeyi basaran bazi aylaklar tel ogrulere dayanmisti. aylaklarin icinde her turden insani gormek mumkundu, turbanli, mini etekli, isci, memur, esnaf, dilenci, kisacasi hicbir sart altinda bir araya gelemeyecek bircok hastalikli insan bu virus sayesinde ortak bir amac icin kivraniyordu, etimizi kemirmek. tel orguler, beton babalarla sabitlenmisti, ama aylaklar abandigi icin, dayanikliligini giderek kaybediyordu. tel orgulerin yikilma ihtimaline karsi, kampin erkekleri ellerine gecirdikleri kazma kurek gibi aletlerle, hazir bekliyorlardi.