zombi saldirisindan nasil kurtuldum

ben bir ambulans soforuyum. neden bu isi yaptigimi hic sormadim kendime, sanirim hizli araba kullanmayi seviyordum. olaylarin basladigi gun de hastanede hemsire nuran ve odaci kasim abi ile acilin girisinde sigaralarimizi iciyorduk. o sirada doktor ekrem bey yanimiza gelip acilen bi hastayi almamiz gerektigini, durumunun agir oldugunu soyledi. doktor ekremi sevmezdim, hemsire nurandan hoslanirdi ve ne zaman ben nuranin yaninda olsam gelir ya ona ya bana yapacak bisey bulurdu. yine boyle biseydir heralde dedim ve soguk havayi dagitmak icin "bileginize ne oldu ekrem bey" dedim. sol bilegi sargilar icindeydi ve sargi bezinin uzerinde bozuk para buyuklugunde bi kan lekesi vardi. onemli bisey degil, yarali bi hastanin bilinc disi bir tepkisi olmali dedi. yarim agizla gecmis olsun diyerek oradan uzaklastim ve hastabakici caneri de yanima alip yaralinin adresine dogru yola koyulduk. disarida gri kapali yagmurlu bir hava vardi ve gunlerden pazartesiydi. caner "ne taktan bir gun" diyerek sessizligi bozdu, "evet oyle" dedim, muhabbet edecek halim yoktu. caner hastane calisanlari hakkinda dedikodu yapmaya baslayinca konuyu degistirmek icin "hastanin raporunda ne yaziyor" dedim. caner "hasta bi sure once muhtemelen bir akil hastasinin saldirisina ugramis ve yuzunden issirilmis. issirilma vakasindan sonra gerekli tedavi yapilmasina ragmen ailesi bugun hastanin davranislarinin gariplestigini rapor etmis, yaklagib yarim saat once de arayarak hastanin bilincini tamamen yitirdigini soyleyip acilen bir ambulans istemisler" dedi. "nerede bi manyak var bizi yollarlar zaten amina koyayim" deyip bastim gaza.

hastanin evine vardigimizda neredeyse oglen olmustu. iceri girdigimizde hastanin yakinlari endiseli bir sekilde bekliyordu. hastanin kizi oldugunu tahmin ettigim orta yasli sismanca bir kadin ise bir koltuga cokmus, iki elini yuzune kapatmis ve hickirarak agliyordu. "hastayi almaya geldik" dedim, iclerinden yaslica olan bir tanesi, "onu kilitledik" dedi ve gozuyle karsisinda bekledikleri kapiyi isaret etti. biz hastane calisanlari doktorlardan duydugumuz sozleri kullanmaya bayiliriz. "hastanin ozgurlugunu kisitlayarak icinde bulundugu buhrani ve asabiyeti daha tehlikeli bir hale getirebilirsiniz, bu tip islemler tibbi ilaclar yardimiyla yapilmali" dedim ve kapiyi actim. gordugum sahne inanilmazdi. 65 yaslarinda bir kadin, yere oturmus ve elinde tuttugu bir kediyi sanki dunyanin en normal isini yapiyormus gibi kemiriyordu. uzerindeki pijama kanla islanmis ve kadinin sisman sarkik goguslerine yapismisti. kadinin basortusu sacindan siyrilmisti ve vucudu yara bere icindeydi. sag eli ile kedinin kuyrugunu tutmus ve sirt derisini ensesine kadar siyirmisti, obur elinin parmaklarinin arasinda ise kedinin on ayaklarini kavramis ve alin hizasina kadar kaldirmis, assagi sarkan bagirsak ve organlari disleri ile sunduruyordu. ben daha manzaranin dehseti icinde donmusken beni farketti. farkettikten bikac saniye icinde beklenmeyen bi ceviklikle ayaga kalkip uzerime saldirdi. ben hizla kendimi geri cekip kapiyi kapatinca bu yasta bir kadindan beklemeyeceginiz bir enerjiyle kapali kapiya carptigini hissettim.

korkmustum. hayatimda ilk defa korkmamistim ama sanirim caner beni ilk defa korkmus olarak gordu ki israrla ne gordugum sordu. "agir bir sizofren vakasi, bu hastayi bir sekilde baglamamiz gerekiyor, cok tehlikeli" dedim. hemen bir plan yaptik, caner islattigimiz havlu ile hastanin kafasini saracakti, ben de kollarini arkadan kavusturup sedyeye yatiracaktim. hastanin yakinlari da bu arada hastayi sedyeye sabitleyen kelepceleri kapatacakti. kapiyi tekrar actigimizda hesaba katmadigimiz birsey vardi, hasta benim kapiyi acmamdan sonra kediye olan ilgisini kaybetmis, kapinin tam karsisinda beklemeye koyulmustu. kapiyi actigimizda yeni bir plan yapacak vaktimiz yoktu. caner elindeki havluyu iki elinin arasina yayip kadinin basina sarmaya calisirken kadin ani bir hamle ile canerin serce parmagini geveleme firsati bulmustu. durumun vehametini kavrayinca merhameti bi kenara birakip ani bi hareketle arkasina gectim, kollarini bi insanin dayanamayacagi kadar kuvvetle buktum. acidan kivranmasini ve yalvarmasini bekliyordum ama kadinda tik yoktu. omzumu sirtina dayayip kadini ani bi hamleyle sedyenin uzerine ittim ve yakinlarina ayaklarini kelepcemelerini isaret ettim. caner yarali parmagini sarmaya calisip kufurler ederken, ben bir ani hamle ile hastanin kollarini da sedyeye kelepceledim, sedyeyi ambulansa yerlestirdim ve canere gidelim diye bi isaret caktim. az once yasamak istediklerimizi bir an once unutmak istedigimizden heralde, cok kisa bi sure icinde sedyeyi araca sabitlemis, arabaya binmis ve hastaneye dogru yola koyulmustuk. caner surekli "ya inanabiliyor musun, kari beni issirdi" gibi birbirine benzeyen cumleleri tekrarlayip dururken ben bugun yasadigim olaylar arasinda bir baglanti kurmaya calisiyordum. ekrem bey, yasli kadin, kedi, caner, bir gun icinde gereginden fazla insan tarafindan issirilma vakasi gormustum. peki hastayi almaya ciktigimizda gordugumuz devasa asker sevkiyati neydi? sinira veya teror bolgelerine yakin degildik, bulundugumuz sehirde askeri bir us de yoktu.

@18 hakli galiba, yok mu hic okuyan? birakayim isterseniz panpalar, deniyorum kendi capimda.

okuyorum panpa ben sen devam et

güzel yazıyon amk ama daha okumıcam belki sabah okurum

sehre donerken panik havasini hissetmek zor olmadi. bazi caddeler askeri araclar ile kapatilmis, diger sokaklarda ise ne oldugunu ogrenmek isteyen merakli siviller ile onlara en ufak bi bilgi vermeyen askerler vardi. her kosede yarali bi insan oturmus cevresindeki insanlara basindan gecenleri dehset sacan gozlerle anlatiyordu. bu halleri ile romali bir hikaye anlaticisini andiriyorlardi. helikopterler ve ambulanslar sokaklarda mekik dokuyordu. bizim hastane ozel oldugu icin bize herhangi bir anons gelmemisti. caner bi anda tek elini askeri barikatlara dogru tokat atar gibi kaldirip bilgic bi tavirla "komunistlerdir abi" dedi, yuzunde kucumseme ve tiksinme karisimi bir bakis vardi. ben ise ortada aciklamasi zor bir durum oldugunu anlamistim bile ama bunu tartisacak enerjiyi kendimde bulamadigim icin susmayi tercih ettim.

mk bu ne simdi

caner saglik yuksek okulundan daha yeni mezun olmus uzun boylu ince yapili esmer adanali bir gencti. aslinda yasi 17'ydi ama abisi olunce buna abisinin kimligini verdikleri icin resmi olarak 19 yasindaydi. okula yasitlarindan erken gitmis ve hayata onlardan daha erken atilmisti. kendini hastanede herkese sevdirmisti ve herkesin sirdasi olmustu. is haricinde nasil bir hayati oldugunu bilemiyordum ama fazla bi hayati oldugunu da sanmiyordum. hastaneye geldigi gunden beri beraber calisiyorduk ve benim suskunlugumun altinda bir erdem veya bir sir oldugunu dusunur, biraz muhabbet edince benim sirrimi cozmek istiyormus gibi bir tavir takinarak ozel sorular sorardi. bundan hoslanmadigimi hissettirdigimde de beni urkutmemek icin hemen konuyu degistirir, dedikoduya baslardi.

biz bugun olanlari anlamlandirmaya calisirken acilin girisine varmistik bile. hastanenin girisinde bizi askerin kurdugu bir barikat karsiladi. ambulansi gorunce yanimiza gelen bi asker tufeginin namlusuyla cama vurup eli ile cami ac isareti yapti. askerin laubaliligine bozulsam da garip birseylerin oldugunu kavradigim icin sorun etmedim. "suraya cek iceri girme" diyerek bana hastanenin park yerini gosterdi. park yerinde onlarca ceset torbasi vardi ve hastanenin girisleri tutulmustu. ambulans durunca yanima bir astsubay geldi, elindeki telsizin anteniyle ambulansin arka tarafini gosterip, "icerde kim var" dedi. "cok saldirgan bi hasta getirdik" dedim ve kapiyi actim. once gozleri faltasi gibi acildi ama hastanin bagli oldugunu gorunce sakinlesti. bu arada caner arabadan indi ve "komutanim bu kari manyak ya, elimi issirdi" dedi. komutan canere bakti "ya oyle mi" dedi ve seri bi hareketle belinden cikardigi ondortlusu ile caner'in kafasina bir el ates etti. canerin kafasinin arka tarafi tamamen acilmisti. caner saskinlik icinde yere yikilirken komutan sakin bi sekilde bana bakti, "ee sende bisey var mi" dedi. o an nefesimi guclukle toplayarak "yok, bisi yok" diyebildim. kollarima ve boynuma bakti, "tamam bunu da digerlerinin yanina atin" dedi. zavalli caner, patavatsizliginin kurbani olmustu. iki asker kollarimi kelepceledi, agzimi bagladi ve beni askeri bir araca bindirdi. aracta tek tanidigim kisi kasim abiydi, terlemisti, titriyordu. sadece korku dolu gozlerle birkac saniye birbirimize bakabildik. bu arada komutana surekli dusen barikatlarin anonslari geliyordu ve askerler destek istiyorlardi. komutan da "ulan birligin yarisi orada, daha ne destegi pekekentler" diye bagiriyordu. o zaman anladim ki, bir ordu once baris icin, olmadi mileti icin, o da olmadi sadece kendi icin savasir.

yagmur siddetini cok daha arttirmisti. biz askeri aracin icerisinde nereye bile gittigini bilmeden kurbanlik tavuklar gibi otururken, ara sira cakan simsekler ortaligi gunduz gibi aydinlatip bize disarda yasanan vahsetten kareler gosteriyordu. o an arabadaki herkesin yuzunde yorgun bir dehset vardi, bize neler olacagini bilmek istiyorduk. engebeli arazide gacirdayarak ilerleyen askeri arac bizi sonunda kampa getirdi. askerler giriste arabayi durdurup, arabadaki askerler dahil herkesin kollarini ve boyunlarini kontrol edip araci iceri aldilar. barikatlari gecip kampin girisinde durduk. bizi kaba hareketlerle arabadan indirip kampin karsisina dizdiler. ellerim bagliydi ve yagmur suyu alnimdan kaslarima oluk oluk akip burnumun ucundan yere dokuluyordu. kampa gelmistik ve hepimizin aklinda ayni soru vardi, burasi baslangic miydi yoksa son mu.

bolum 2: "kamp"
yatiyorum picler yarin devam edicem.

okuyorum panpa anlatım şekline bayıldım lan

geldigimiz yer kesinlikle bir multeci kampina benzemiyordu, hatta toplama kampi bile yaninda cok iyi kalirdi. kampin en disinda 100 metre kadar mayinli arazi askeri barikatlara kadar geliyordu. askeri barikatlarla tel orguler arasindaki alan aydinlatilmisti ve surekli devriyeler geziyordu. daha da iceride tel orguler vardi ve tel orgulerin ortasinda da eski bir stadyum yukseliyordu. kamp bu hali ile fethedilmis bir kaleyi andiriyordu. iceriye girdigimizde stadyumun ortasindaki sahaya bizim gibi binlerce kisinin getirildigini gorduk. kimileri dalginbakislarla yere bakiyor, kimi karisi, annesi veya kizi icin agitlar yakiyordu ama kimsede yasadigi ve buraya getirildigi icin bir sevinc goremiyordum. kampta seyyar tuvaletler disinda herhangi bir tesis yoktu ve insanlar dev cadirlarin altinda ayaklarinin dibinden akan yagmur sularinin uzerine comelmis, bu kabustan uyanmayi bekliyordu.

devam et panpa güzel gidiyo

tahmin edebileceginiz gibi askerler sadece guvenlik ile ilgileniyor, kamptaki sivillere cevap bile vermiyorlardi. belki de verecek bi cevaplari bile yoktu. kasim abiyi bulup neler olup bittigini ogrenebilirdim belki. karanlik cadirlarin icerisinde uzanip giden bu solgun yuzler muzesinde dolasip kasim abiyi ariyordum. insanlar sevdikleri icin agliyorlar, beton suratli askerlere merhamet icin yalvariyorlardi. ne garip, bugune kadar hic ailem olmadigi icin kendini yalniz ve zayif hisseden ben, simdi onlardan cok daha guclu oldugumu farkediyordum. sevgi bir zaaf miydi, yoksa birakmasi imkansiz bagimlilik yapan bir uyusturucu mu.o sirada kasim abinin omzuma dokunan eli ile irkildim. butun korkularini pos biyiklarinin arkasina saklamis bir dinginlik ve olgunluk abidesi gibi duruyordu karsimda.

kasim abi 55 yaslarinda, kisa boylu, pos biyikli, yuzunde agzinin iki tarafindan gozlerinin altina dogru uzanan derin cizgiler olan bir adamdi. doguluydu. yillarca kacakcilik yaptiktan sonra kan davasi yuzunden cinayet isleyip hapse dusmus, rahsan affiyla ciktiktan sonra da butun asiret ile baglarini kesip hastanede odaci olarak calismaya baslamisti. kasim abi hayat karsi sessiz bir protesto, bir olum orucuydu sanki. sanki bugune kadar yasadigi butun acilar o biyiklarinin arkasinda sonsuz bir sessizlige gomulmustu ve oyle kalacakti. onu tekrardan bulmak benim icin bugun basima gelen tek olumlu olaydi. ayni aracla getirilmemize ragmen kampa girerken yakinlarinin durumunu ogrenmek isteyen sivillerin yarattigi arbede yuzunden birbirimizi kaybetmistik.

ilk cumlesi "kiyamet gelmistir begim, yecuc mecuc zamani gelmistir vallahi" dedi. "sen gittikten sonra ekrem beg ve hastalar sanki bele delirdi, saga sola saldirmaya basladi. eskerler gelince kurtulduk sandim ama onlar da onune gelene ates acti, sanki dusmana gibiy. vallak kendimi evrak dolabinin icine zor attim. sonra butun hastaneyi arayip hayatta kalanlari buldular. yarali olanlari gozumuzun onunde kursuna dizdiler. heyheylendim, siz nasil eskersiniz ki devletin silahini millete dogrultursunuz derken eskerin biri silahin namlusuyla kafama vurunca bayilmisim, gozumu actigimda bizi buraya getiren arabadaydim" diye ekledi. bu lanetli bulmacanin parcalari kafamda bir bir oturuyordu ama once bu fare kapanindan cikmam lazimdi. "kasim abi, bizi burada oldururler, kacmamiz lazim" dedim. sadece gozlerini kapatip acarak beni onayladi ve gozlerini uzaklara cevirerek kacak tutunden sardigi sigarasini atesledi.

up up up yetenek var panpa

reserve

çabuk ol bin sardı beni