zombi hikayesi yazıyorum beyler

iki ana binanın arasındaki yerdeydik kantin vardı hemen yanımızda. geçerken bir iki bişey alalım dedik ve kantine yöneldik en arkadan bir bağrış geldi. edirnede tanıştığımız gruptaki adamı bir zombi yiyordu. silahlarımızı ona doğru çevirip ateş ettik ancak ölmedi.

zombi adamı önüne çekip siper yapmıştı. daha sonra adamın kafasını kopardı ve aynı bir insan gibi dışarı çıkıp koşarak uzaklaştı. uzaklaşırken eliyle nah işareti yaptı.

hepimiz donup kalmıştık. acaba bu insanmıydı? yada ...

üstün bir zombimiydi? hepimiz züt gibi kalmış bir araya toplaşmış etrafı kontrol ediyorduk. ben " hemen ilaçları alıp yukarı çıkalım" dememle herkes ilaçların olduğu kat -1 e doğru koştu. ilaçları bulup almamız 5 dk sürmüştü 0. kata çıktık diğer binaya doğru koşarken. camdan içeri büyük bir taş geldi ilhanın bacağına isabet etmişti.

yine o zombiydi. ellerini sallıyor adeta "gelsenize dıbına koduklarım" işareti yapıyordu. çok sinirlenmiştim. tüfekle nişan aldım. nişan aldığımı görünce hızla kaçtı.

neydi bu yaratık...

@114 dsnösngsjrgbsgsgsrgtst

biz durmadık züt atarak 7. kata çıktık kan ter içindeydik. ben hemen tüfekle cama yapıştım gözüm o bini arıyordu. ortada yoktu. belkide bizi takip etmiştir korkusu yaşıyordum kapılara 2 kat eşya attık girmesi imkansızdı.

gece hiç birimizin gözüne uyku girmemişti. kuzenimle arkadaşları ise hala çalışıyorlardı. bütün gece araştırmışlardı. zombide ölmüştü zaten. herkes onun ne olduğunu merak ediyordu. sabaha karşı uyuya kalmıştım. uyandığımda öğlen olmuştu herkes uyuyordu. bağrarak herkesi uyandırdım.

hepimiz uyurken o bin buraya gele bilirdi. herkesi bir güzel azarlamıştım...

etrafı tekrar kontrol ettik. yiyeceğimiz az kalmıştı. buraya geleli neredeyse1 hafta olmuştu. artık istanbula gitme zamanıydı. hepimiz aynı şeyden korkarak aşağa indik. bu bir hafta içinde her gün dumanı beslemiştik. o çok sağlıklıydı sanırım dıbına kodumun değişiği onu görmemişti.

arabalara bindik. ilk önce şehir merkezine gidip biraz su ve yiyecek aldık. daha sonra üstümüze temiz kıyafetler aldık. saat 18:00'a geliyordu istanbul yoluna çıkmıştık. kırklareli üzerinden geçicektik belki orada yaşıyan birilerini buluruz umuduyla...

hava kararmıştı en önde biz büyük kamyonetle gidiyorduk. birden araba sallandı. ve durdu.. benzin bitmişti etraf zifiir karanlıktı. diğerleri hemen yanımıza geldi. baktık onlarda ne kadar benzin var diye onlarında neredeyse bitmişti. 3 kilometre zor çıkartırlardı.

birisinin motorla gidip benzin alması gerekiyordu. ilhan gidemezdi bacağı sakattı. iş başa düşmüştü. atladım motora. bastım gaza bayağı gittikten sonra kavaklıya geldim (kırklarelinin köyü) orada zaten girişte benzinci vardı. fakat güvenemiyordum.

elimdeki meşaleyi atmamla şok oldum...

@124 aynen :DD

bütün istasyon zombi kaynıyordu. okul kantininde ki liselier gibi ışığa yığıldılar. onları ordan uzaklaştırmam gerekiyordu. köyün girişinde ki traktörü aldım düz kontak yaprak çalıştırdım ve ışklarını yaktım gaz yerine sağlam bir taş koyarak dümdüz tarlaya saldım.

zombiler çıldırmış gibi koşuyorlardı. hemen benzin pompalarına gittim. 3 şişe doldurdum yükledim motora. bastım gaza gidiyorum. hava hala karanlıktı ve 2 gündür uykusuzdum. arasıra gözlerim kapanıyordu. bişey olmasın diye yavaşlamıştım.

sonra asfalt birden sallanmaya başladı. gözlerim yavaşça kapandı...

@130 şahsi görüşündür karışamam

uyandığımda kuzenim yanımdaydı serum takmışlardı koluma. "neredeyiz" diye sordum "kırklareli" dediler. biraz rahatlamıştım. ama hala ban ne olduğunu bilmiyordum. sadece bacağım inanılmaz bir şekilde ağrıyordu. başımı kaldıramıyordum sanki narkoz almış gibiydim.

işin ilginç yanı kırklarelindeydik ama evde değildim hastahanede yatıyordum. 1-2 saat sonra biraz daha iyi oldum. kuzenime ne olduğunu sordum.

"saat baya geç olmuştu seni bekliyorduk gelmedin. bizde yürüyerek ilerlerdik. seni bulduğumuzda yerdeydin kaza yapmıştın motordan bir parçada bacağına saplanmıştı. ufak bir operasyonla onu aldık, ancak 1-2 hafta üzerine basmaman lazım"dedi.

"ananı avradını gibeyim bacını gibeyim" diye küfür ediyordum etrafa narkozun etkisinden çıkmamıştım...

akşam üstüne doğru çıkmıştık hastahaneden. eve doğru gittik. ayağıma zor basıyordum. eve girdik. galiba bıraktığım not işe yaramış. birileri eve girip yemekleri yemiş ve anahtarı tekrar yerine bırakıp çıkmıştı.

tüm eşyalarımızı eve çıkarık. 1 ay kırklarelinde kalacaktık. istanbul işimiz yatmıştı. ayağımın üstüne basamıyordum ağrılarım vardı. kolonimize 10 kişi daha katılmıştı hepsi kırklarelindeymiş. bizim bütün apartmanı temizlediler. bitişik kapılar farklı dairelerde kalıyorduk yaklaşık 20 kişiydik. yeni katılanların hiç birini tanımıyordum.

artık iş sabit bir şekilde olacaktı galiba. yerleşik hayata geçiyorduk...

@138 pardon panpa hafta olacaktı

hemen altımızda market vardı. marketin yer altında büyük bir deposu vardı ve ağzına kadar yiyecek doluydu 20 kişiye 2 yıl yeterdi. haftada bir kez ilçelere gidip kağıtlara kopyaladığımız adresimizi duvarlara yapıştırıyor. yiyecek stokluyorduk. 2 haftada 32 kişi olmuştuk çok büyüyorduk.

bütün apartman insan dolmuştu. içimizde doktor, asker ve hatta helikopter pilotu bile vardı. ve bu büyük koloninin lideri bendim. kırklarelili panpalarım bilir stadlar var paşa kafenin orada. sentetik ve çim saha yanlarında ise tenis ve basket salonları vardı. buraları araba park alanı olarak kullanıyorduk.

onun dışında ise merveyle biz artık birbirimizi seviyorduk...

hatta kendi aramızda küçük bir düğün ile evlenmiştik bile. edayıda evlatlık edinmiştik herşey güzel hatta mükemmel gidiyordu. dolu dolu 2 ay olmuştu. ve henüz istanbula gitmemiştik. sayımız giderek artıyordu. 54 kişiydik 6'sı çocuktu 3 kadın ise hamileydi.

ancak yemek stoklarımız neredeyse bitmişti. ve artık bu binaya sığmamaya başlamıştık. sanırım artık istanbula gitmenin zamanı gelmişti. büyük 2 otobüs ve 1 kamyonet bulduk.

1 hafta içinde yola çıkacaktık

@143 herkes yaşadığını yazar

istanbuka doğru yola vize taraflarına geldiğimizde yol kenarında bir grup insan vardı duruyorlardı 70 kişi civarlarındaydılar. bizim otobüs geçti, kamyon geçti en son otobüs geçerken korna çaldı. çalmaz olaydı huur çocuğumuz hastahanedeki bine benziyen 70 tane zombi...

hepsi çıldırmış gibi koşup otobüsün üstüne atladılar biz durduk indik ateş açtık fakat ölmüyorlardı. en arkadaki otobüs devrilmişti içindeki herkes neredeyse ölmüştü. yapıcak bişeyimizi yoktu aceleyle otobüse binip bastık gaza. bir kaçı takip ediyordu. ateş ederek dıbına kodumun zibidilerinden kurtulduk.

ama çok kişi kaybetmiştik 29 kişi kalmıştın. işin tek iyi tarafı bizim ilk gruptan kimse ölmemiş ve yiyecek erzaklarına bir şey olmamıştı...

istanbukla gelmiştik yavaş yavaş hava kararıyordu. istanbulun girşinde ki toki evlerine gittik. tüm eşyaları boşaltıp en üst kattaki bütün dairelere kurulduk. gece herkes mutsuz bir şekilde uykuya dalmıştı.

işin korkutucu yanlarından biri istanbul ölüm kokuyordu. hiç canlı birini görmemiştik. gerçi daha istanbula girememiştik ama yinede bu bizi üzmeye yetti.

sabah 8 de herkes uyandı. kahvaltıdan sonra apartmandaki evlere girip yemek ve erzak toplayıp otobüse bindik ve yola çıktık. benim aklımda ki soru nerede yaşayacaktık. bu kadar kişiyi nereye sokup. rahat etmelerini sağlayacaktım...

yukarı doğru hafif bakınca bastım küfürü ağır silahlı 2 adam vardı. hemen geri çekilip yedi kule caminin minaresine çıktım. metonyayı çok rahat görüyordu. göründüğü kadar 50 tane çadır filan vardı hepsi asker olamazdı. içimde ki hırs o kadar fazlaydı ki orayı almak ve lider ben olmak istiyordum.

kadınları ve çocukları alıp camiyegetirdik daha sonra ise erzakları. metonyaya aramızdan birinin girmesi ve bize durumlarını bildirmesi lazımdı.

ve onlar merve ile edaydı...

-içerik gizlenmiştir.-