zombi hikayesi yazıyorum beyler

@51 her sabah 6 da ve akşam 7 de köpeği beslemeye gidiyorum panpa. zombi olayları dışında hepsi gerçek.

acilde hiç kimse yoktu. ilaçları alıp hastahane telefonundan. hastahanede 4. sınıfta okuyan kuzenimi aradım. yaşıyordu. 7. katta ortapedi bölümünde olduklarını, yiyecekleri olmadığını ve kapıları zor tutuklarını söyleyip yardım istedi.

ortapedi bölümünü çok iyi biliyordum geçen sene orda ayağımdan ameliyat olmuştum. tekrar acilin çıkışına geldik sağ taraftaki zombiler iyice doluşmuştu. oradan girmek imkansızdı. bizde dışardaki büyük kamyoneti acil tabelasının yanına çekip 2. kata tırmandık. bu sefet silahın yanında kesici alet (balta, kılıç vs.) aldık. çünkü ses onları kızdırıyordu.

acil bölümündeki herkes belkide tüm hastahane virüsten nasibini almıştı galiba. her koridorda zombiler vardı...

@54 ne alaka dıbına koyim ben "aylin 1.5km öteden tabancayla zombiyi kafasından vurdu" mu dedim?

zarla zorla 7. kata geldik. 20 kadar zombi vardı onları öldürmek zor olmasada aşağıda çok yorulmuştuk. bir kaç çanta yiyeceği kuzenim verdikten sonra konuşmaya başladık.

ben;
"nasılsın? bi problem filan var mı ihtiyacını?"

kuzen;
"iyiyim ben bir şeyim yok yalnız 2. koridordaki özel odada onlardan bitane var."

ben hemen silahı alıp oraya gittim. hava kararmaya başlamıştı o yüzden içerde bi şey gözükmüyordu. kapıdan içeri baktığımda orada olduğunu hissediyordum. birden bir bağırma ve koşma sesi geldi ben geri doğru kaçtım. kuzenim feneri zombiye doğru tuttuğunda birden yere düştü sanki yanıyor gibi yerde yuvarlanıyordu.

en sonunda başka bir odaya girdi ve dışarı çıkmadı...

@58 büyük kamyonetin kasasında panpa

-içerik gizlenmiştir.-

işe yarıyordu. huur cocuklarının hepsi sese koşuyordu yavaşça merdivenlere gittik. yukarı gelirken merdivene bakan tüm kapıları kapadığımızdan. koşarak aşağı rahatça indik.

ordan acil bölümünün 2. katına doğrudan bağlantı vardı ordan geçtik hiç zombi yoktu. daha sonra kamyonete geldik. sarkıtılan ipe yiyecekleri bağlayıp tek tek yukarı çektik. 1 hafta yeticek yiyecek vardı. dumana biraz yem verdikten sonra rahat bir şekilde 7. kata çıktık. etrafta zombiler yoktu koşarak ortapedi bölümüne girdik ve kapıları kapattık.

artık 1 hafta buradaydık toplam 12 kişiydik, 3'ü doktordu...

@63 eyvallah panpa. nasıl anlatayım oğlum kız işte :D

@66 oğlum herşeye cacık olma. büyük köpek diyorum ve büyük kamtonet inşaatlarda kullanılanlardan. zombi nasıl çıksın oraya
en fazla kamyonetin etrafına toplanırlar. hayvan zaten kasadan atlayamaz

bu bir hafta içinde kızlara ve silah kullanmayı bilmiyenlere silah nasıl tutulur ve nasıl kullanılır onu öğrettik. bu 3 doktor için de bu odaya kapadığımız zombiyi yakalayacaktık. işimiz zordu.

ilk önce işe kapının önündeki barikatları kaldırmakla başladık. sonra aramızda en hızlı koşan ilhan olduğu için onu gönderdik. ilhan kapıya vurup ses çıkardı sonra kapıyı açarak bize koştu. zombi dışarı çıkınca 3-4 fenerle tam gözüne ışığı tuttuk. zombie yere düşüncede kollarını ve bacaklarını kestik.

zombinin üzerinde araştırma yapmaya başladılar...

bunlar araştırma yaparken benim aklıma ilginç sorular geliyordu. "nereye işeyip sıçıcaz biz?, acaba genel evde hayatta kalan var mıdır?" böyle gibko gibko şeyler düşünrken motor sesi geldi dışardan. ben hemen tüfeği alıp cama yapıştım. hırtonun biri dışarda ki motorumuzu çalmaya çalışıyordu.

sürmeyide bilmiyor dıbına koduğumun dümbüğü. ben hemen yasladım tüfeği omzuma bir vurdum ıska iki vurdum ıska üçüncüde bir vurdum tak! benzin deposuna adam havaya uçtu. kimdir bu neden sadece bizim motoru çalmaya kalktı diye sorarken. birden önümden zombi düştü. adeta zombi yağıyordu. sesi duyan zombiler camlardan atlayıp sümük gibi yere yapışıyorlardı.

bu benim aklıma süper fikir getirmişti.

fikir oldukça basitti. hastahanede ki tüm zombileri öldürmesekte bir kısmından kurtulmuş olacaktık.

dışarda otoparktaki arabaları 7. kattan tüfekle benzin deposundan vuracaktım. gta'dan hatırladığım kadarıyla işe yarayacak ve araçlar infilak edicekti. böylelikle zombiler sese doğru gitmek için camlardan atlıyacaklardı. hemen işe koyulmalıydım sırayla başladım. en yakın araç taksi durağında ki taksiydi. tak tek vuruşta dıbını dağıttım. araba alev almıştı 5 saniye geçmeden patladı. ve azcık beklediğimde zombi yağmaya başlamıştı. yarım saat arayla bunu yapmaya devam ettim.en sonunda artık zombi düşmemeye başlamıştı.

kuzenimin yanına gidip bir gelişme olup olmadığını sordum. "henüz bir şey yok inceliyoruz." demişti. ben yanıma 4 kişi alarak sırayla 8 ve 9. kata bakmak için merdivenlere gittik. belki yaşıyan birileri vardır diye...

-- https://twitter.com/gavat...status/389408127600181248 --

@84 bro bir gün de değil ki aq, edirnede doktor kuzenim var yardımcı olur diye

kordidorlar bomboştu ne zombi nede insan vardı. merdivenlere geldik ve 8. kata çıktık. etrafı kolacan ettikten sonra bağırarak ses çıkarmaya başladık. hiç ses seda yoktu. ne zombi vardı ne insan. ben son bir kez "höeaaeağğp. kimse varmıağğ" diye bağırdım. bir yerden alçak ve ağlamaklı bir sesle "yardım edin" dedi biri.

ses yukardan yani 9. kattan geliyordu. orası çocukların yattığı kattı. ben heycanlandınım ve hemen merdivenlere gittim koşuyordum. 9. kattaki kapıya omuz atarak girdim.

sanki orada zombi yokmuş gibi...

girdiğim gibi zombi sürüsünün içinde kalmıştım saniyeler saat gibi geliyordu. sanki hayat yavaşlamıştı zombiler afallamıştı. sonra birde herşey hızlanmaya başladı kalp atışlarım çok hızılıydı.

ani bir deparla merdivenlere geri döndüm. merdivenleri 5 er 5 er atlıyordum ilhana kaçın diye bağırdım. ortapediye geri kaçtık. en az 30 zombi vardı altıma sıçmıştım. zombiler ortapedinin kapısında toplaşmışlardı.

daha sonra yaralara sürmek için kullanılan alkol gözüme ilişti...

hemen bir şişe alıp ucuna gazlı bez iliştirdim. her ihtimale karşı yangın hortumunuda çıkarttık. çakmakla gazlı bezi ateşledim ve kapıları açtık. tüm zombiler üstümüze koşuyordu hemen molotovu attım dıbına koduklarım liseli kız amı gibi yanıyordu kalanları silahla vurduk ve hemen ateşleri söndürdük.

ben direkt 9. kata tekrar koştum bu sefer daha dikkatliydim. çocuk endoklioji bölümünden ağlama sesi geliyordu. tüm odalara baktım kimse yoktu sonra nerdesin diye bağırdım. çamaşırların konulduğu sepetten küçük bir kız çocuğu çıktı.

küçük kız kanserdi...

saçları ve kaşları yoktu hemen kucağıma aldım. çok kötü olmuştum. zombi istilasından kurtulmuştu fakat tedavi olamıyacağı için sonunda ölecekti. hemen kuzenimin yanına zütürdüm. biraz baktı muayne etti ve yukarı çıkıp çocuğun dosyasını almamızı istedi. çıktım dosyasını buldum. sonra aşağı indim.

kuzenim ve diğer doktorlar bakıyordu tıp dilinde bişeyler diyorlardı bizde bir tak anlamıyorduk. sonra kuzenim gülerek "kızın tedavisi zaten bitmiş. artık tedavi olmasına gerek kalmamış" dedi. kız bir şey anlamamış ağlıyordu hala. ben ise son 1,5 haftadır ilk kez gülüyordum...

-içerik gizlenmiştir.-

@105 world war z giber