zombi hikayesi yazıyorum beyler

bağrıyor ve koloninin arasında koşturuyordum. "edaa, mervee". sonra kuzenimi gördüm ve yanına gittim.

+eda ile merveyi gördün mü?
-...
+yav cevap versene gördün mü?
-içerideler
+ne ? hastahane çadırında ne yapıyorlar ki
-...

hemen içeri girdim. eda ile merveyi sedyeye yatırmış serum veriyorlardı. hasgibtir çektim. acaba o kabus gerçek mi olacak filan diye düşünürken. odada ki diğer doktorun yanına gittim.

+neyi var eda ile mervenin
-bilmiyoruz ikiside zindanın az ilerisinde baygın yatıyorlardı. senin adını söylüyorlardı.
+ne kadar zaman oldu bulalı
-yarım saat
+ulan bana ne haber vermiyorsunuz. çadırda yatıyordum
-efendim siz çadırda değildiniz ki kimse sizi bulamamıştı.

doktor bunları söyleyince elim ayağım salındı. ne oluyordu böyle...

--spoiler--

beyler 1 saat ara veriyorum çok yoruldum kusura bakmayın.
hikayenin sonu ilginç olacak ve bu bitince akşama yeni hikaye başlayacak.

--spoiler--

zarla zorla 7. kata geldik. 20 kadar zombi vardı onları öldürmek zor olmasada aşağıda çok yorulmuştuk. bir kaç çanta yiyeceği kuzenim verdikten sonra konuşmaya başladık.

ben;
"nasılsın? bi problem filan var mı ihtiyacını?"

kuzen;
"iyiyim ben bir şeyim yok yalnız 2. koridordaki özel odada onlardan bitane var."

ben hemen silahı alıp oraya gittim. hava kararmaya başlamıştı o yüzden içerde bi şey gözükmüyordu. kapıdan içeri baktığımda orada olduğunu hissediyordum. birden bir bağırma ve koşma sesi geldi ben geri doğru kaçtım. kuzenim feneri zombiye doğru tuttuğunda birden yere düştü sanki yanıyor gibi yerde yuvarlanıyordu.

en sonunda başka bir odaya girdi ve dışarı çıkmadı...

Kodumun salagı köpeği arabadamı bıraktın? köpeği ısırırlarsa oda zombi olur koşar hemde giber sizi

hemen bir şişe alıp ucuna gazlı bez iliştirdim. her ihtimale karşı yangın hortumunuda çıkarttık. çakmakla gazlı bezi ateşledim ve kapıları açtık. tüm zombiler üstümüze koşuyordu hemen molotovu attım dıbına koduklarım liseli kız amı gibi yanıyordu kalanları silahla vurduk ve hemen ateşleri söndürdük.

ben direkt 9. kata tekrar koştum bu sefer daha dikkatliydim. çocuk endoklioji bölümünden ağlama sesi geliyordu. tüm odalara baktım kimse yoktu sonra nerdesin diye bağırdım. çamaşırların konulduğu sepetten küçük bir kız çocuğu çıktı.

küçük kız kanserdi...

girdiğim gibi zombi sürüsünün içinde kalmıştım saniyeler saat gibi geliyordu. sanki hayat yavaşlamıştı zombiler afallamıştı. sonra birde herşey hızlanmaya başladı kalp atışlarım çok hızılıydı.

ani bir deparla merdivenlere geri döndüm. merdivenleri 5 er 5 er atlıyordum ilhana kaçın diye bağırdım. ortapediye geri kaçtık. en az 30 zombi vardı altıma sıçmıştım. zombiler ortapedinin kapısında toplaşmışlardı.

daha sonra yaralara sürmek için kullanılan alkol gözüme ilişti...

hatta kendi aramızda küçük bir düğün ile evlenmiştik bile. edayıda evlatlık edinmiştik herşey güzel hatta mükemmel gidiyordu. dolu dolu 2 ay olmuştu. ve henüz istanbula gitmemiştik. sayımız giderek artıyordu. 54 kişiydik 6'sı çocuktu 3 kadın ise hamileydi.

ancak yemek stoklarımız neredeyse bitmişti. ve artık bu binaya sığmamaya başlamıştık. sanırım artık istanbula gitmenin zamanı gelmişti. büyük 2 otobüs ve 1 kamyonet bulduk.

1 hafta içinde yola çıkacaktık

akşam üstüne doğru çıkmıştık hastahaneden. eve doğru gittik. ayağıma zor basıyordum. eve girdik. galiba bıraktığım not işe yaramış. birileri eve girip yemekleri yemiş ve anahtarı tekrar yerine bırakıp çıkmıştı.

tüm eşyalarımızı eve çıkarık. 1 ay kırklarelinde kalacaktık. istanbul işimiz yatmıştı. ayağımın üstüne basamıyordum ağrılarım vardı. kolonimize 10 kişi daha katılmıştı hepsi kırklarelindeymiş. bizim bütün apartmanı temizlediler. bitişik kapılar farklı dairelerde kalıyorduk yaklaşık 20 kişiydik. yeni katılanların hiç birini tanımıyordum.

artık iş sabit bir şekilde olacaktı galiba. yerleşik hayata geçiyorduk...

şimdi ankaradaki koloninin de başına geçtim der huur çocuğu. sende ki hayal gücünü gibeyim.

Kanser virüsü panzehir çıkarsa ananı giberim şimdiden söyleyeyim.

uyandığımda kuzenim yanımdaydı serum takmışlardı koluma. "neredeyiz" diye sordum "kırklareli" dediler. biraz rahatlamıştım. ama hala ban ne olduğunu bilmiyordum. sadece bacağım inanılmaz bir şekilde ağrıyordu. başımı kaldıramıyordum sanki narkoz almış gibiydim.

işin ilginç yanı kırklarelindeydik ama evde değildim hastahanede yatıyordum. 1-2 saat sonra biraz daha iyi oldum. kuzenime ne olduğunu sordum.

"saat baya geç olmuştu seni bekliyorduk gelmedin. bizde yürüyerek ilerlerdik. seni bulduğumuzda yerdeydin kaza yapmıştın motordan bir parçada bacağına saplanmıştı. ufak bir operasyonla onu aldık, ancak 1-2 hafta üzerine basmaman lazım"dedi.

"ananı avradını gibeyim bacını gibeyim" diye küfür ediyordum etrafa narkozun etkisinden çıkmamıştım...

biz durmadık züt atarak 7. kata çıktık kan ter içindeydik. ben hemen tüfekle cama yapıştım gözüm o bini arıyordu. ortada yoktu. belkide bizi takip etmiştir korkusu yaşıyordum kapılara 2 kat eşya attık girmesi imkansızdı.

gece hiç birimizin gözüne uyku girmemişti. kuzenimle arkadaşları ise hala çalışıyorlardı. bütün gece araştırmışlardı. zombide ölmüştü zaten. herkes onun ne olduğunu merak ediyordu. sabaha karşı uyuya kalmıştım. uyandığımda öğlen olmuştu herkes uyuyordu. bağrarak herkesi uyandırdım.

hepimiz uyurken o bin buraya gele bilirdi. herkesi bir güzel azarlamıştım...

bütün istasyon zombi kaynıyordu. okul kantininde ki liselier gibi ışığa yığıldılar. onları ordan uzaklaştırmam gerekiyordu. köyün girişinde ki traktörü aldım düz kontak yaprak çalıştırdım ve ışklarını yaktım gaz yerine sağlam bir taş koyarak dümdüz tarlaya saldım.

zombiler çıldırmış gibi koşuyorlardı. hemen benzin pompalarına gittim. 3 şişe doldurdum yükledim motora. bastım gaza gidiyorum. hava hala karanlıktı ve 2 gündür uykusuzdum. arasıra gözlerim kapanıyordu. bişey olmasın diye yavaşlamıştım.

sonra asfalt birden sallanmaya başladı. gözlerim yavaşça kapandı...

@143 herkes yaşadığını yazar

yukarı doğru hafif bakınca bastım küfürü ağır silahlı 2 adam vardı. hemen geri çekilip yedi kule caminin minaresine çıktım. metonyayı çok rahat görüyordu. göründüğü kadar 50 tane çadır filan vardı hepsi asker olamazdı. içimde ki hırs o kadar fazlaydı ki orayı almak ve lider ben olmak istiyordum.

kadınları ve çocukları alıp camiyegetirdik daha sonra ise erzakları. metonyaya aramızdan birinin girmesi ve bize durumlarını bildirmesi lazımdı.

ve onlar merve ile edaydı...

ilk önce adama adını sordum. tunahan dedi. daha sonra sağlam bir beyzbol sopasıyla zindana geri döndüm. adam korkudan altına sıçacaktı. diğer tek bacaklı ise hala baygındı. tunahan ile konuşmaya başladık.

+bak güzel kardeşim bana doğruları söyle sana acı çektirmeyim.
-abi allah kuran çarpsın düş...
• sağ bacağının diz kapağına sağlam bir oturttum*
-aaaaaaaaaaaaaaağğğğğğğğğıııııı
+ulan huur cocu daha ne kadar kanıt göstereyim, düşmeyle olacak iş değil. bütün koloninin hayatını tehlikeye atıyorsun.
-abi gerçekten söylüyorum düştü. (ağlamaklı bir sesle söyler)
+ulan adamıda öldüremem ki. daha adam bile değil bu çok genç. yaşı kaç bunun?
-17 abi.
+ulan gavat! küçücük çocuğu mu öldürteceksin bana.
-abi yemin ederim dediğim gibi oldu.

sinirim geçmemişti. adama "peki ulan sen istedin" dedim ve çocuğun ellerini çözdüm...

güzel bir silah dükkanı bulup içindeki tüm silahları kamyonete yükledik. akşama kadar gezdik sonra bir dükkanda büyük leğim makinası bulduk. ancak demir levhalar yoktu. düz kamyonetle girersek ölüme girmiş oluruz. makinalılar anamızı zütten giber.

camiye geri döndük eş yaları bırakıp tekarar levha aramaya koyulduk. en sonunda istanbulun dışına doğru bir fabrika bulduk. galiba demir fabrikasıydı. kamyonete uyan şekillerde bir kaç levha aldıktan sonra zaman kaybetmeden geri döndük.

yolda 14 kişilik full erkek bir koloni ile karşılaştık çok dost canlısı yaklaştılar. bize katılmak istediler kabul ettik ve burada beklemelerini söyledik. levhaları camiye bırakıp geri döndük 14 kişi almaya. kamyonetin arkalarına bindiler. ve caminin yolunu tuttuk.

artık 43 kişydik, 33 silahlı erkek...

dediğimi yaptı bende bu arada sur kapısını açtım. dışardan gelen insanlar içeri girdiler 30 kişi varlardı. daha sonra arabanın farlarını açtık. zombiler yere düşüp yuvarlanıyordu. yerdekileri vururken aradan bir iki tanesi yere düşmemişti. biri bana doğru koştu ve sağlam bir yumruk çaktı.

yere düşmüştüm. çok sert bir yumruktu. ilhan o zombiyi bacağından vurmuştu. kendime geldiğimde zombi geri doğru kaçmaya çalışıyordu. bu oydu. akıllı bir zombiydi. hemen yanıma azcık ip alıp peşine takıldım. adeta ölüme koşuyordum sayıları 50 ye düşen zombilerin yanlarından geçtim.

hepsi benim peşime takılmıştı bende o binin...

ilhan binin ayağını çözer çözmez bin ilhanın üstüne atladı. biz tam ateş edicekken ilhanı önüne siper yaptı. ilhanın cebinde ki kasaturayıda boynuna dayadı. "yuh ananı avradını gibeyim bu ne lan" diye bastı küfürü herkes. ilhan korkudan bayılmıştı.

kimse ateş edemiyordu. belli ki bin sedyedeyken numara yapıp fırsat kolluyordu. böyle zeki bir zombiyle nasıl başa çıka bilirdik ki? ya bundan daha çok varsa. sanırım işimiz o zaman biterdi. ben çok tehliheli bir şey yapıp binin kafasına tuttuğum tüfeği ateşledim. başarmıştım bini öldürdük.

ilhanın bir şeyi yoktu. ama böyle bir şeyi bir daha görmemek için dua ediyorduk. ve daha tamamen ne yapacaklarına dahil bir fikrimiz yoktu...

arabayla dışarı çıkıp spor malzemesi satan bir dükkan bulup taksörlerin kullandığı diş koruyucularından almıştık. metonyaya geri dönüp binin yanına gittik. zorlada olsa kuzenim narkoz vere bilmişti. fakat bayılmamıştı sadece kıpırdamıyordu. gözlerini hareket ettiriyordu.

yavaşça ve dikkatlice dişlikleri ağzına taktım. rahatsız olduğu her halinden belliydi. bacaklarını sedyeye bağladık ve dışarı, metonyanın boşluk alanına çıkarttık sedye ile. daha sonra ellerini çözdük. kendine gelmesi 1 saat almıştı. kendine geldiği gibi ayaklarını kurtarmaya çalışmıştı.

silahı ona doğrulttum ...